شاهم ,که شیخ از ستمم جار می زند(غزل جُفت قافیه )

شـاهـــم ,کـه شیـخ از ستمم جار می زند
آن بـابـکــم کــه مُعتـصمم , زار می زند

وقتــی رَفیــقِ کــولبَــــری نیست یـاورم
خواهـم کشیـد,هـرچــه غمم بـار می زند 

نَبضم بـه دسـت داشته و نُت نوشته است
شهناز اگـر بـه زیـــر و بَمم تـار می زند

پُـر نیش بـود , سِیــرِ سُلوکـی کــه داشتم
با بیـــمِ اینـــکه هـر قـدمم , مار می زند

آن خانـه ام , کـه هیـچ کَسَم زنگِ در نَزد
دارم اُمیــد ... صُبحـدمم ... یـار می زند 

دیدم به چَشمِ خویش دراین جَهل بیشه زار
با اینکه " باز" در حَرَمم " سار" می زند

آن زُهدِ خِفت گیـرِ خِـرَد لُخـت کُن , مـرا 
روزی بـه جُـرمِ ایــن قلمم , دار می زند 

قامتت قند و لبت طعم لواشک دارد ( غزل )

قــامتـت قـنـــد  و  لبـت طعـــم  لـواشـک دارد

حــور رضــوان , بــه تــو تشبیه بِلاشک دارد

 

گــــردن آویختـه دل ,مهـــر تـو را , آنسان که

دختـــر ایــــل  ,  گـلوبنــــده ی  میـخـک دارد

 

گِله از خُلقِ کجت نیست کـــه  بــر دامــن  رَز

یک دوتا خوشه به هر شاخه کک و مک دارد

 

از سحرخیـــزی بلبـل بــه چمــن بـــو بُــــردم

صُبحــدم , هــــر نفـسش حـسِ مبـــارک دارد

 

تا " شِکرجامه " به تن کرد (رُطب ), دانستم

نخــل , ایمـــــان بـــه شکـیبایی خــارک دارد

 

سعد سلمانـم و در حبس , نــه هــــر سعد بنام

مرحـمـــت لُطـــفِ عطـــابخـشِ اتـابــک دارد

 

ای کــــه میـــراث خورِ شاه جهان , جمشیدی

خـــار کِشتـن چه نیــــازی بــه متـرسک دارد

 

دل بکــــاریم کـــــه این خــاکِ فَرانک مـــادر

بخـتِ رویـــانـــدنِ صدبــــاره ی  بابـک دارد

ای کـه در بیشه ی چشم تـو کمین کرده پلنگ ( غزل )

ای کـه در بیشه ی چشـم تـو کمین کرده پلنگ

تــا بـه کِی در غــمِ تــو بَست نشینـم , دلتـنگ

من ، چه بد کرده ام  ای فتنه , که دارد هر بار

با دمشقِ دلِ من , داعـشِ زُلـفت , سـرِ جنـگ

تو بگو دسـتِ هنـــرمنــد ِ کُــدامیــن  خیــاط

نــاز را , دوختــه بــر قـامتِ چشمِ تـو قشنگ

تو بُتی , فرقِ تو با "لات" جُز این نیست  که او

تنش ازصخره و سنگ است و تو قلبت ازسنگ

پُشتِ چشمی کـــه تـو را  دیــد , نشینـد کِیـفی

مثـل احســـاسِ خـوشِ نشئگیِ بعـــد از بنـگ

گاه در "آه" فُرودی ست , کـه باخ و موتسارت

نَتَواننـد ,... درآرنـد , ...نُتِ , ... آن... آهنـگ

عاشقی چیست؟ ... برانگیختگی ... در ,دیـدن

اَنسولـین نیست کـه تـزریق کُننـدَش به سُرنگ

مومنِ  آن  شبِ  قَــدرم  , کــه به مینو وَقتـش

صُبـح بیـنـم ، کــه گرفتست قَـلـم ،جــایِ تُفنگ

عشقی که مثل پیچک بوستون خزنده است(غزل)

هــرچند کُنـدروست ،. ولـی پَـروَرنده است
عشقی که مثل پیچک بوستون، خزنده است

از آن زمــان که زیرِ لبم ، لانه کرد "شعر"
تنــها دلیــلِ دلخـــوشی ام ، ایـن پرنده است

فـــرق است بیـن آنـکه نشسته بــــه پای دل
بـا آن کـه دل بـه کوه زد و کوه کـَنده است

خواهــم نوشـت رویِ تمــــامی  لحظه هـام
خوشبخت آن لبی کـه در آغوشِ خنده است

شـاید غزل که مثــل رُزِ سُرخ , دلـرُباست
در مـن نویـدِ رویـشِ  سُـرخی رَونده است

دلچسب می شـونــد , دو چشـــمِ جهنمی ت
وقتـی شـــراره هـــای نگاهت, جَهَنده است

با بـودت اشتیـــاقِ خُــــدایِ ندیـــده، نیست
با رفتنـت ، ندیـــده خُـــدا را ،که بنده است

بایـــد مُحیــط بانیِ آن"پِلـک بـیشه" کـــرد
زیـــــرا کُنــامِ یـوز پلنــگی درنــــده است

ایـن کوچه بی حُضورِ تو نبضش نمی زند
ایـن خــانه ، با قُـــدوم تـو قلبش تَپنده است

دَرد است آه , هــر که بَـرآرد , نفس بُرید
نرد است عشق,هر که ببازد , بَرنده است

جَخت امروز گُلِ اشکِ زُلیخا گُل داد ( غزل )

خَنـده ات تــا بــه سَــرِ کـــوچه دلـم را هُـل داد 

همــه را , زُلـف خُـــــدا داد و تـو را سُنبُـل داد

کابُـلـی چشـــــم تـو را دیـــــدم و بـاور کــــردم

کارهـــایی کـــه بـــــه دل  دسـتِ یَــل زابُـل داد 

طعم آن چای که شد طعمه ی دل،یادت هست؟

چـای پُــر خاطـــره را " کـافه ی قرقاوُل " داد

اینکه بر شانه ی خود ریخته ای،عُمرِ من است 

ورنـه  مــا را  کــه خُــدا یک سرِ بی کاکُل داد

عُمرِ مـا کوچ بـه هیچ است ، ولی،کوچ ازهیچ

شوکـت و کبکـبـه بــه شیـــخ جَبــَل عــامل داد

سیـــل دیشـب، نه فقط خانه و خان با خود بُرد

بُــرد آن وعـــده کـــه در سـاختـن یک پُـل داد

مـــا گُــــذشتیـم ، اگــــر عهـــــدِ گُسـل زا دارد

نارفیـقی کــــه بــه مــــا دستِ رفاقــت شُل داد

بهتـــر آن است قــَوی حوصــله باشـم ، شهرو

جَخـت امــــــروز،گُــلِ اشـکِ زُلیـخا ، گُل داد

من , پایِ هیـچ منبـرِ شیخی نرفته ام (غزل)

من , پــــایِ هیـچ منبــــرِ شیخی نرفته ام
دربـــــان نبــوده , بر درِ شیخی نرفته ام

از آن زمان که بــاورِ من قد کشیده است
در رَهگُــــذارِ بــــــــاورِ شیخی نرفته ام

در رنج بیــزحادثه ها , ای مُریـــد شیــخ
فُرصت طلب , به سنگر شیخی نرفته ام

دانی چـــرا به چشم تو جانم عزیز نیست
چون پیشمـرگ ِ لشکـــرِ شیخی نرفته ام

گُفتی به من,که کُلِ جهان محضرِخُداست
بـا ایـــن دلیــل , مَحضـرِ شیخی نرفته ام

با اینکـــه جوش میزنم و حِرص میخورم
آبـــم , کـــــه در سَمـــاوَرِ شیخی نرفته ام

مـا را غـــزل بـه خَرگَهِ معراج بُرده است
ایـــن طعــنه بس که با خَرِ شیخی نرفته ام

رویی نشـان بده , که خُدا را نشان دهد ( غزل )

رویی نشـان بده , که خُدا را نشان دهد

زُلفی تکان بده , که جهان را تکان دهد

 

بی شک که در حمایت قلبی مُقدّس است

دستی که از کَرَم به سگی استخوان دهد

 

نانش درون روغــنِ قسمـت , تریـت بـاد

هرکس کـه سُفـره ای بِگُشاید که نان دهد

 

جانا, رفاه جوی ِ"زمین" باش ومثل شیخ..

مُعتـادِ ایـن نبـاش خُـــدا  در "جنّـان" دهد

 

ای بخت بسته شاعرِ در من نشسته بَست

وقتی فلک به لُطف بخـواهد کـــه آن دهد

 

چندان عجیب نیست کـه بُنچـاقـدارِ خاک

مُلک ِ جهـان بـه کـورُشِ گله چـران دهد

 

گـــاهی زَند قبـــاله به اقبـــالِ " اردشیر"

پایـــان بـه پادشـاهی ِ شـــاه اردوان دهد

 

با اینــکه بارهـا  به زمین زد زمـــانه ام

تا شوق در من است , فلک هم اَمان دهد

 

شهرو ، چه عیب دارد اگـر راه کج کُنی

از آن که "خار"جای "گُلت" ارمغان دهد

با تـاول آشناست , کفِ پـایِ خسته دل (غزل)

با  تـاول آشناست , کفِ  پـایِ  خسته دل

تنهـا  نشسته ام  من   و  تنها  نشسته دل

 

در  پایِ  دارِ قالیِ ایـن  شعرِ بُغض باف

بی شَک نشسته است, غَریبی شکسته دل

 

آهی  کـه  مثلِ  آتشِ  دوزخ  جَهَنده است

گـویی میـــانِ شُعـله ی آن  آه , جسته دل

 

حالــم عجیب, حالِ حواصیلِ سیبری ست

یِیـلاق زاده ای  کــه  به قِشلاق  بسته دل

 

شایــد  که در مَصائبِ صَبرم , نوشته اند

دردی  تنیده  آه  و  قـــراری  گُسسته دل

 

بـا اینـکه  مُبتـلای منی , مُستَـدام  بــاش

نبضم به دست توست,بزن ای خُجسته دل

با وجـودی که دل است از اختیـارتـام پُر ( غزل )

🔰🔰🔰

با وجــــــودی که دل است از اختیـــــارتــــام پُر
دارم از دنیــــــا , دلـــــی از تلــخی ایـّـــــــام پُر

مرگ، چیزی نیست جُز جامی که درآن ، زندگی
قطره قطره می چکد, تا اینــــکه گـــــردد جام پُر

جُز خرد هرگــــز ندیـــدم مُرشدی روشن چراغ
هـــر طرف رفتیــم بــود از شرک تقـــوانـــام پُر

چشم مـــــردم بین اگر تاریخ دارد ، پس چـــــرا
هست از سلطان محـــمد ، هست از بهـــــرام پُر

تــا بخــواهی قلب هـــا و تـــا بخواهی مغزهـــا
یــا کـــه از احساس خالی، یــا کــه از اوهام پُر

هست ایـــن مُلـک کُهــن در قحــطیِ قــائم مقـام
از طلسـم  و جَنــــــبل و از دانـــــه و از دام پُر

هیـــچ کـس آدم نشُد ، با اینـــکه دنیــا بوده است
از کشیـش و مُوبـد و از شیـــخ و از خاخـــام پُر

یک زمــــان گُرگـیم ، گاهی گاو ، گاهی گوسفند
مَرتــع اخـــلاق را ، کـــردیم ازیــن اَحشـــــام پُر

مــــا ، به دنبـــال کدامین رستگـــاری می دویــم 
فـرض کــُن ای شیخ ،. شُد دنیـــا هم از اسلام پُر

نیـست مَــــردی از تبـــــار دودمـــــانی دیوبَنــــد
وَرنــه ایـــران است ,از فــــرزند زال و سـام پُر

بـــاز جــای بَـرف، دارد حَــرف می بارد زمین
کـاشــکی , دنیــــا نبـــود از خادمـــان خــــام پُر

گـاهـی تمــامِ ثانیه ها , مــار می شوند ( غزل )

🔰🔰🔰

گـاهـی تمــامِ ثانیه ها , مــار می شوند
وقتی کــلاف رابطه هــا تـار می شوند

مَسند نِشین اگــر بِشَوَد زُهدِ بی مَهــــار
درسایه سارِ شرع ,همه هار می شوند

خواهـم نُفـوذ کــرد به ذهـنِ کَبــوده ها
باید که کشف کرد , چرا دار می شوند

در "غم" نهُفته اند , " تبی" اِلتیام بخش
تب کرده دردهاست که اشعارمی شوند

آدم هُبوط کرد به یک حَصرِ بی حصار
بعضی دراین مُحاصره,دیوار می شوند

گُفتی صبور باش , ولی دردهـــای من
با من به خواب رفته و بیدار می شوند

در سیکلِ بسته اوج نشینی مُوَقتی ست
فَـوّاره هــا , همیشه نگونسار می شوند

منصورها , نه یکسَره بر دار می روند
ستّـارهـــا , نه یکشبه سـردار می شوند

"شهرو"خیال کُن که به عُمرت ندیده ای
آن چشمها که .." نادرِ اَفشار" می شوند

 

دستگیـری کـرد بایـد خَلق را , تـا لازم اند ( غزل )

🔰🔰🔰

دستگیـری کـرد بایـد خَـلق را , تـا لازم اند
تا به کِی ای شیخ این مردم ,شکیبا لازم اند

دین اگـــر پاپـیـچِ دل گـــردد, بینـداز و بـرو
راه تا از چاه معلوم است. , پاهـــا لازم اند

هم خُداخوب است هم خُرما,ولی در دُورِمن
مُـــدّعی بـینم خُـــدایانی کـــه خُرمـا لازم اند

بی زُلیخا,عصمت یوسُف نمی اَرزد به هیـچ
نُکته در این است، یوسُف ها؛ زُلیخا لازم اند

مَریمی کو؟ یک شکم عیسی بزاید این زمان
ای بَسـا مُـرده کـــه سَرپــایی مَسیحا لازم اند

سالـها درانحصارِحـــاج صادق هـا"که نیست 
گَهگُــداری, ساعتی ,مَردم , پریـسا" لازم اند

فاصله چیــــزی نـــدارد کاخ هـا با کـوخ هـا
کــم نباشد سُفــره هـایی کـه تماشــــا لازم اند

بیـم دوزخ ، تکــیه گــاه نُطقِ دُنیـــادارهاست
ظاهرن"شهرو" فقط (یک عده ) دُنیا لازم اند.

از دور دیــدمـت بـه تمــامی بَغَـل شُدم ( غزل )

از دور دیــدمـت بـه تمــامی بَغَـل شُدم

در موج خیزِ مویِ تو یکباره  حل شُدم

 

در من ,هزارغُنچه رُزِ "مثنوی"شکُفت

اُفتـاد تا به چشم تو چشمم ,"غزل" شُدم

 

غافـل , نگاهِ تُـردِ تو از من عبـور کرد

راضی بـه ایــن عنـایــت حَـدِ اَقَـل شُدم

 

خورشیدطالعی وطوافِ تو واجب است

با اینکه زُهـره بـودم و حالا زُحَل شُدم

 

سَروی به صاف قامتیِ صبرِمن نَرُست

من کـوه بوده ام , به تواضع کُتَـل شُدم

 

یک عُمر کعبه بودم و دورم شلوغ بود

امـروز را نبین که چنین بی مَحَل شُدم

 

بُغضی صلیب گشت ومسیحی عروج کرد

اکنون , سیـاه پـوشِ مسیـحی هُبَـل شُئم!

هرکس کمـان گرفت,که آرش نمی شود ( غزل )

هرکس کمـان گرفت,که آرش نمی شود
هر سر بُـریـده ای که سیاوش نمی شود

زُلفی که درحصارِلَچَک لانه ساخته ست
با دسـتِ بـادِ هَرزه , مُشَوّش نمی شود

فَهمی که از عدالـتِ معکوس گُر گرفت
هیـــــزُم بیــــارِ خـرمـنِ آتـش نمی شود

قلبی که در زُلالِ خرد غُسل کـرده است
مسمـومِ  هیــچ  زُهــدِ  ریـاکَش نمی شود

یـوسُف  ندیــده ها  به  زُلیخــا زنند اَنـگ
عشق است واین مُعامله بی غَش نمی شود

شهرو,به هوش باش که پیشانیِ خُلوص
بــا داغــکــوبِ  مُهــر , مُنقَّش نمی شود

دردیست درد عشق , اگــــر مُبتـلا شَوی ( غزل )

دردیـست درد عشق , اگــــر مُبتلا شَوی

بایـــد مُـــدام تب بکُـــنی , تـــا دَوا شَوی

دانی کُـــدام خـــوابِ تـو تعبیــر می شَود

خوابی کــه یَقّه می کِشَدَت تا که پا شَوی

ای غُنـچه از مُصیبتِ پرپر شُـدن نتـرس

ارزد جهان اگر که به یک خنده وا شَوی

می گُفت مـــادرم به دُعــــا وقتِ بـدرقـه

بودایِ خویش باش که درخود رَها شَوی

عیبی ندارد اینکه در این بُقعه زار خاک

همــراه نیچـه  هـم سُخـنِ کافــکـــا شَوی

ای رازِ چال کـرده در این کالبُــد , بُـرو

این عُمر مُهلتی ست که تـــا برمَلا شَوی

مَدیونِ خویش باش,که ادیـان  تجارت اَند

تـا کِـی مُریــــدِ تاجــرِ زیـــرِ عَبــا شَوی

ایـن لُطفِ آینـه ست کــه میگویدَت مُــدام
شَهرواگر به سمت خود آیی , خُدا شوی

در خودم گشتـم و در خلوتِ دل آخردست ( غزل )

در خودم گشتـم  و در خلوتِ دل آخردست

جُز "خرد" هیچ به خدمت نگرفتم وَردَست

شانه ای پله نکـــــردم کـــه بتــابم در اوج

بوسه ای رشوه نــــدادم بـــه تملّق  بر دست

مـن مُسلمــانم و در چشــمِ مُسلمــان کــافـر

نَدَهــد هیــچ مُسلمــان بــه مـنِ کــافر دست

خـواستــم سلطنتی بـاب کُنــم , شـایــد کــه

هــرچه عُشاق, بیـابنــد بــه آن سنگر دست

شک ندارم که یکی داشته است از خودمان

در بــرانگیــختــنِ یـورِشِ اسکـــنـدر دست

سالها , مادرِ من , بر سرِ من , دست کشید

وقتِ آن شُد بِکِشَم مـن بـه سَرِ مــادر دست

ای به تشویشِ دلــم,قلب و قلم کــرده تُفنگ

یا بِکُش یا بِکِش ازاین دلِ عُصیانگر دست

وقـفه در بـارِشِ الطافِ دلِ "شهرو" نیست

این تویی کاسه ی وارونه گرفتی در دست