هرکس کمـان گرفت,که آرش نمی شود ( غزل )

هرکس کمـان گرفت,که آرش نمی شود
هر سر بُـریـده ای که سیاوش نمی شود

زُلفی که درحصارِلَچَک لانه ساخته ست
با دسـتِ بـادِ هَرزه , مُشَوّش نمی شود

فَهمی که از عدالـتِ معکوس گُر گرفت
هیـــــزُم بیــــارِ خـرمـنِ آتـش نمی شود

قلبی که در زُلالِ خرد غُسل کـرده است
مسمـومِ  هیــچ  زُهــدِ  ریـاکَش نمی شود

یـوسُف  ندیــده ها  به  زُلیخــا زنند اَنـگ
عشق است واین مُعامله بی غَش نمی شود

شهرو,به هوش باش که پیشانیِ خُلوص
بــا داغــکــوبِ  مُهــر , مُنقَّش نمی شود