منظومه ی ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 24:

(۳۰ )

رسیدن پیک حبیب الله خان بابادی

به قلعه امام قیس

چو خورشیــــد ، عــزمِ تَگــرگـاب کرد

فـــروزان رُخَـش را ، تُـنُـک تــاب کرد

ز دَشــتِ تَگـرگـاب ، بَــرخـاسـت گَــرد

بُــرون آمــد از گــَرد ، نـُـوزیــن نَــوَرد

بــه قلــعـــه درآمـــد بــه کـــردارِ بـــاد

فـــرســتـــاده ی خـــــــانِ والا نــــــژاد

نهــــادنـــــد بــالــش ، بــه بــالــیـــن او

بــه اصطبــل بُــردنــــد ، نــوزیــــن او

سِکـنـــدر فَــراخـــوانـــد ، پیـغـــام بَـــر

کـــه از خــانِ والا ، چــه داری خـبـــر

بگُفتـــا ، بــه خـانـــزاده ؛ اِی سَرفَــراز

کــه خــان کـــرده اُتــراق، در لَــه دَراز

گُمــانــم بــر ایــن اسـت فَـــردا پَسـیــن

بــه قـلــعــه بیــاینــــد , بــا خــادمــیــن

پس از آن بِگُفـت آنـچـه دیـــد و شِنُـفت

به بِیـقـولــه ای رفت و تا چاشـت خُفت

ســکنــــدر غَمیـن دل در ایوان نشست

نگـــاهــش بِشُـد خیــــره در دور دست

چو شب بــر زمیــن ,خیـمه گُستر بشُد

تـمـــامِ شب او ، بـــه ایـــن سَــر  بشُد

کــه فــردا ، چگـونـه بـــه نَـــزدِ پـــدر

بگــویــم ؛ کـــه مَهــدُختــی از ایگـــدَر

بـه زُلـفِ پَــری وار و چَشمـانِ مَســت

دلـم را ، بـــه قُـرتـاپَسی ، بُــرده اسـت

چـگـونــه بگـویــم ، کـــه اقـبــالِ مــن

مَــرا ، کبـک دیـــد و بِــشُــد دالِ مــن

سَر از خود کِشـانیـــدَم از سَنـگ سُلف

بـه قُرتـاپَسی بُـــرد و بَسـتَـم بــه زُلـف

چـگـونــه بگـویــم ، لـبِ چَشمـه ســـار

دلــم را ، یکی تُـرکِ شیــریــن عُـــذار

کـه جـایِ لچَک داشت ، مِیــزَر سَرَش

فُسـون کـرد ، بــا چَشـمِ جـــادوگــرش

چـگـونــه بگــویـم ؛ کــــه بی اختیـــار

به دل لـــرزه ای ، دل بِکــــردم قُمــار

چـگـونــه بگـویـم ؛ کـــه نوش آفـریـن

بـه تُـرکـانـه نـازی , هم از روی زیـن

بـه زیـــرم کشـــانــد و زمین گیـر کرد

دلـــم را بــه یک غمــزه تسخیـــر کرد

شُـدم , بـیـــدِ مَـجـنـون و لَــرزان شُـدم

بــه مـــاهِ رُخش ، مـهـــر وَرزان شُدم

نــه تنــهـــــا  بِبــُـــــرد از دل آرام من

ز ذِهــنـــم , فـــرامــوش شُـد نـــام من

کُنـون تَـرسـم ایـن است ، فَــردا پَسـیـن

زِعشـقِ سِکــنــدر ، بــه نـوش آفــریـن

بـِگــــردد چــو آگـــــاه ، خـــــانِ پـــدر

درآرد خَبـــــر ، مثـــلِ شَـهـبـــاز ، پَــر

بـه سینـی پَــرَد ، از حَــرَمـگــاهِ قِـیـس

شَوَد , نــاســخِ عشـقِ رامیــن به وِیـس

از آن پس ، چه خـاکی کُـنـم بـَـر سـَرم

زِ خَـویـشــان بَـــدخــــواهِ دور و بَـــرم

زِ خویشـان ، کسی که عَدویِ من است

نخستین شـان ، خـان عَـمـویِ من است

عَمـــو لُطفعـلـی خــان ، اگـــر بِـشنَــود

پُـراز ایـــل ، غــوغـــای مَحشَـــر شَود

دَهــانهـــا شَــوَد وا بـــه تَـخــریـبِ مـن

شَـوَم نُـــقـــلِ هـــر مَجـلـس و اَنجُـمــن

بـگـوینــد ، خـویـشــانِ نـزدیـک و دور

کـــه در ایــلِ بـــابـــادیِ  پُـــر عُُـــرور

مَگــر ,قَحــطِ حــورانِ مَــه پیـکر است

کـه تُـرکی , نـظــر قاپِ اسکـنـدر است

به جـاوی ، مَگر نیست ؟ جـادو جَمــال

به خِـدری ، کـتــایــون رُخِ  چشـم کـال

مگر نیست ؟ در تـیـــره ی کـَـل حَسَـن

فَـرنـگـیـس سَــــروانِ  گــیـســو رَسَــن

بــه مـویـی ، مگــر نیست؟ زیــرِ لَچَک

زمیــن زاد مــــاهـــی ، چو مـــاهِ فَلَـک

بـه شَهـرو، مَگـر نیست؟ رودابـه روی

غَــــزالانِ شــیـــر اوژَنِ  یــــال مــوی

بـه میـلاس و ســـادات و کِـیــد و کَــلا

مگر نیسـت ؟ سیمیــن تَــنِ مــو طـــلا

مگر نیست ؟ در پـــــایِ کـــــوهِ وَنَــک

مَــهــیــن دِلــبــرانــی زِ جنــسِ نَـمـَـک

مگر نیست ؟ پـــوران رُخـی حــورزاد

بــه کــاشَهــوِی و گــوشِــکی و مُـــراد

هَــمـــانـــا زِ آلـــونیــــــان ، ایـــگــــدَر

چه دارنـــد در چَـنتــه ی حُـسن ، سَـــر

بـه دیـــدن ، سِکـنــدر اگـر چشم داشت

بدیــدی ,به اَرمَنــد و اَرجــان و باشـت

به گُتــوَند و لالی ، به مُنگَشت و مُـنج

مَهی مــاه منـظــرتــر از تُــرکِ خُنــج

مگر غیـر از این است ، در زیب و فَر

بـه بـالا و خـــال و خَط و زُلـف و بَـــر

زِ هــــر حُسن دارنـــد ، پیــمـــانــه پُــر

بـه هــر تیـــره ای ، مــاهــرویـــان لُــر

چو شیرین، به حُسن اَند پُر آب و رَنگ

چو گُــردآفــریدنـــد ، در وَقــتِ جَـنـگ

در ایـــن گفـتـگــو بــود بـــا خـویـشتـن

کـه تــا شُـد سـپـیــده ، یَــلِ شـب شِـکَـن

سَحــَـر ، بـا سَــراَنـــدازِ پولَـک نِشـــان

درآمـــد هــم از شــرق ، دامَــن کِشــان

از آن پس ، سِکَـنـــدر بِـکــردی دَرَنگ

چـو راهِ نَفــس گـشـت در سیـنـه تَـنــگ

نـَهیـبــی بــه دل زد ، کـــه آرام گـیــــر

زبـــان را ، زَمـانی تو در کـــام گیــــر

دلا ، خوب دانــم ، کــه بـَـدخــواهِ مــن

بــه دانـش کَــنَــد ، چــاه ؛ در راهِ مــن

چه بهتـر ، خِـرَد را در ایـن دار و گیـر

بـه چــاره نمـــایـم ، وَکـیـل و  وَزیــــر

بــه صَحـــرا ، بـدانــد رَمـــه پاسبــــان

کـه زیــرِ گَــوَن ، مــــار دارد مکــــان

چو خواهـی که ایمِـن بِمــانـی زِ نیــش

بـــه انـدیـشـه بـایــد ، نِـهـی گــام پـیش

بگفـت ایــن و از جـــای بــرخــاسـتـی

کـه زایــد زِ غـــم  ، سُستی و کــاستی

بیـــاســـود آنــگــــــاه ، در شِـش دَری

کـه تـا خـواب ، بُـردَش بـه پیشِ پَـری

چو شب روز شُد ، تیـز جَستی زِ جای

بـه ایـــوان بیــــامــــد زِ دولت سَــرای

فــرسـتــاد ، پیـکی بــه کـــردار بــــاد

بــه نـَــــزدِ مُحــمَّــــدعـلــیِ مُــــــــراد

کــه خــانِ پـدر , مُشـرفِ قلــعــه است

زمـیــن نِـه اگــــر آب داری بـه دســت

دلـی دارم از عشقِ گُـل ، زار و سُست

کُنــون , اختـیــارش بــه تدبیــر تُــسـت

هــرآنـچــه زِ تــدبیـــر داری  بــه کــار

بــه درمـــانِ ایــن دل ، بیــــا و  بیـــار

زبــــانِ دلـــــم بــــاش ، نــــــزدِ پــــدر

بــه کـــــارِ دلــــــم بــاش ، تــدبیــرگــر

فــرســتــاده بــر شــولــکــی تیــــز پــا

نشســت و بُــرون شُــد زِ دولــت سَــرا

ز قِیقـــاجِ او گشــت لَـــــرزان زمیــــن

تـو گفتــی کــه بـر یـوز بنــهـــاد زیــن

چــو بُگـذشــت , پاسی هــم از نیم روز

بــه قــامــت بشُد , پُشتِ خورشیـد قــوز

سِـکــنــدر زِ ایـــوان بکــــردی نگــــاه

نَهـــــادی بــه سَــر ، خُســرَوانـی کُـلاه

نظــر کـــــرد در دوربیــــن سه قــــاب

بـه سـمـتِ  تَگـرگـابِ خـوش آفـتـــــاب

هــم از دور دیـــدی , سَـــواران خــــان

بـه زیـن بـر نشستــه ، گُــــواژه کُـــنـان

چــو رَزمــی سَـــوارانِ  یعـقـوبِ لِیــث

به سَمــتِ حَــرَمخـانـه ی قـیس و شِـیث

رَوانـنـــــــد ، بــــا اســــبِ آراســـتــــه

زِ قِـیقـــاج شـــان ، گَــرد بـرخــاستـــه

سـکــنــدر بفــــرمــــود؛ ایــــوان و در

بــــــرایِ مُــبـــــارک قُـــــدومِ ، پــــدر

بِـــروبَنــــد گَـــرد و گُـــل آذیـــن کُننـد

بــه تَـن ، خـادمــان رَختِ رنگین کُننـد

چـو نـزدیــک شُـد خـــــان والا بــه دِه

خـروشــــان بِشُد بانـگِ کــــرنــا به دِه

پُــر از قلـعــه گــردیـــد بانــگ سُـــرود

مُهــیــا نـمــودنـــــد , اسپــنــد و عــــود

زَنـــان جمـــع گشتند ، بــــر روی بــام

نَــظّـــــاره گــرِ خــــــانِ والا مَــقـــــام

ادامه در قسمت بعد ...

---

توضیحات:
تَگرگاب ... نام یک کوه
لَه دراز ... نام یک آبادی
سَنگ سُلف ... نام محله ای در بروجن ( در زمان وقوع داستان غیرمسکونی بود )
جاوی ، خِدری ، مویی ، کَلحسن ، شهرو ، آلونی، کَلا ، کاشَهوِی ، گوشکی ، مُراد ، سادات ، میلاس ... همگی تیره هایی از طایفه بابادی گاشه باب بابادی شاخه هفت لنگ بختیاری می باشند
ارمند ... نام منطقه و یک آبادی در چهارمحال و بختیاری
مُنگشت ... نام یک آبادی در خوزستان
مُنج ... نام یک آبادی در  چهارمحال و بختیاری
خُنج ،،، نام یک شهر در جنوب فارس
اَرجان ... بهبهان
باشت ... نام یک آبادی در کهگیلویه و بویر احمد
گُتوند و لالی ... نام دو شهر در خوزستان