منظومه ی ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 25:
(۳۱)
ورود مُحمَّدعلی مُراد
به قلعه امام قِیس
و تدبیر خواستن اسکندرخان از او
چو شب ؛ روز گردیـد ، بـی مَـعــطَلـی
کَـهَــر ، زیــن بِـکــردی مُحــمَّــدعلـــی
بــه قلـعــه , بیــامـــد هــم از گـنـدُمــان
کــه گــردد به خدمت , شـرفیــاب خـان
سِکنـدر ؛ چو دیــدش ، بِبُــردش کِـنــار
بـرفتـنــد بـا هــم ، لـبِ چشـمـــه ســـار
بـه خَلوت ، به وِی گُفـت ؛ اِی رادمَـرد
درونِ دلـم هســت ، جنــگ و نَــبَــــرد
تـو خـــود ، واقـفِ حـــــالِ زارِ مَنـــی
نَـظــــاره گـــرِ ، .. روزگـــــارِ مَنـــی
تـو دانـی کــه در ایـن ؛ غـم آوردگـــاه
بــه جُــز آسـتــانـت ، نـَـــدارم پَنــــــاه
زِ روزی کـه مَهـدُخـتِ کِیخــایِ تُـرک
بدیــدم ، دلــم ریخـت در سینـه کُــرک
بیُـنـداخـت تــا تـاسِ بختــم ، دو شش
دو دسـتـی ؛ بِـکـــردم دلـــم ، پیشکِش
کنـون تَــرســم این اسـت ، نَــزدِ پــدر
زِ پـــرده ، چــو رازم بِیُفــتـــد بــه در
خَـبــــر ؛ پَــر درآورده ، پَــرّان شَــوَد
سَبَب سـاز صد گــونــه بُهتـــان شَــوَد
بـگـوینــد ، خویـشــانِ نـزدیک و دور
کـــه در ایــلِ بــابـــادیِ پُـــر عُُــرور
مَگــر قَحـطِ حــورانِ مَــه پیـکر است
کـه تُـرکی، نـظـر قاپِ اسکـنـدر است
هـمــه تــرسـم این اسـت ، نـابِخـردان
چه در خـانمیــرزا ، چه در گنـدمــان
زُلالـــیِ ایـــن آب را ،.. گِـــل کُننـــد
خَبَــر را از آغـــاز ، پـــاچِـــل کُننـــد
مُحــمَّـــدعـلــی گُـفــت در گــوش وِی
شنیدم ؛ کــه در عــهــد کـــاوُوس کِی
چـو ســودابـه سَهـمِ اش سیـاوش نشد
سیـــاوش ، چـو مَـقـهــور آتـــش نشد
بـه تــوران بِـبُــردی از ایــران پنــاه
ز تُـرکان پسنــدیــد ، دُختی چو مـــاه
چو مِهرِ کسی،در دلی خواست زیست
نمـی پُـرسـد از او ، تَبــارِ تــو کیـست
کفـایـت کُــند ؛ نُطفــه ، دُر بودن اَش
نبــاشد مُهــم ، تُـرک و لُـر بـودن اش
سَبَب کــاوی عشق ، بَس مُشکل است
سُکــانـداری عشــق ، دسـتِ دل است
ببــایــــد ، شَــرایـــط ؛ مُـهــیّــا شَــود
کـه تا در صَدف ، گـوهـری جا شَـوَد
دلی را کـه آبشخـورش، عشـق نیست
چنـان دان که زنـدانِ او، زندگی ست
دلِ آدمــی ، .. تـشـنـه ی بــود هسـت
وَلیـکن خِـرَد ؛ طـالـبِ ، سـود هست
بــه دُبّــا ، تــو تُـرکـی پسنــدیــده ای
کـه بـودِ خـودت را ، در او دیــده ای
ولـی دیگـران ، سـودجــویِ خـوداَنــد
به دُنبــال تـو ، کــــام پــوی خـوداَنــد
چـو نَـفـعـی نیــابـنـــد ، در نَـفــعِ تــو
مُهـیــا بـگـــردنــــد ، .. در دَفــعِ تــو
سِـکـنـدر به وِی گفـت ؛ ای نیک رای
مَـرا بـاش جـــای خِـــرَد ، رَهنـمـــای
بِفـَـرمـــا کُنـــون چاره ی کار چیست؟
در این داستــان ، نَفعِ اَغیــار چیست؟
نــدارم بـــه سَـــر ، دانـشِ دَفـــعِ شَــر
اگـر زَحـمتــی نیســت ، نـــــزدِ پـــدر
چـو پیــران ، کـه شُد حـامـیِ پـورِ کِی
زبــانِ دِلــــــم بــــاش ، در نــــزدِ وِی
مُـرادی به وِی گُفت ؛ غَمـگیـن نبــاش
بـه ایـن آفـتــابـی کــه تـابـــد بـه قــاش
بـه ایـن خاک و ایـن کـوهِ گـردن فَـراز
بـه این آبِ جوشیـــده از چشمـه نـــاز
به این جان ؛ که تَن ، تابعِ اَمـر اوست
به این تَن ، که دارد تَپِش زیـرِ پوست
اگــر رشـتـه ی کـار ، دسـتِ من است
تــو را وَصلَتِ یـار ، دســتِ من است
سکـنــدر بـه او گفـت ؛ بـاشد چنــــان
کـه فــرمــــودی اِی پیـرِ بسیـــار دان
ولیــکن چــه بهـتــر ، بـه وقـتِ نمـاز
به خلوت چو با خان نشستی، به راز
بـپـــرداز ، ایـن واقـعــــــه را چنـیــن
کـــه عـبـــاسِ کِیـخـــای دُبّـــا نِشیـــن
که بــر ایگـدر ، حُکـم دارد بـه دَست
به دل ، راغِبِ این چنین وَصلَت است
وَگـرنـه ، اگــر رِغبَــت از مـــا بُــوَد
پُـر از طـایـفـــه ، طَبــلِ دَعـوا بُــوَد
بِـگــردد چِهــل ، قِـصه ی یک کلاغ
نَبینـــد فُـــروغی کس از این چــراغ
هم از نُطفـه بـایــد خَفــه کَــرد ، شَـر
کـه در سیــنــه صَد مِیــل دارد بَشَــر
