کَوگِ رَشتالِ کو مالی؟ چه کسی داد فِرِت :
غزل شماره ۱۵۳
وزن/ فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن
کَوگِ رَشتالِ کو مالی؟ چه کسی داد فِرِت
اِی بِنــازُم ؛.. بـه دو تــا لات پَلِ زورگِـرِت
هوشِته جـا بِکُن اِی کوگِ هِـری بـازِ قَشَنگ
نَـکُـنِــن وا دَفَــکِ حـــورِ خِـیــالی ، سِـوِرِت
اَر بِنِن کِل به کِلِت، هیچ نَـداره کَم و کَرس
چَتـرِ طـاووسِـنـِه وا چیـتِ قَلَمــکـارِ قِــرِت
دُر ، دِیـاره که کِمین کِرده مِنِه تیت ، پَلَنگ
مُنِه جَندُم ،.. تو بِه پا گُل که نَفیچه بِدِرِت
بــالِ میتِـه بـه سَـرِ ریت نَـوَن ، .. مُهلُـم دِه
تا یِ دل سیر ؛ کُنُم سِیل، .. به لَردی و لِرِت
چا دِلُـم داری تو اِی عَلق ، که پا نی وَرِ پام
ویـرُم اَر شِنگ کُنی ، دَستُـمِه نُم بیخِ خِرِت
نَدُوُم گُل ؛.. که یو کینه ، کُـنه هِیجار و اِگو
تا صِدا "شِفشِف و شُفشُف"اِوُریسته زِ قِرِت
وا بِتِینی کَد و ، .. وُرخیز کُـنی ، .. وُرگَردی
صَد کَـرَت ، اَر که بـه کِیوارِ پَلِس ، داد وِرِت
۱ ... کبک زیبای کدام خانه هستی ، چه کسی تو را پرواز داد ، ای بنازم به آن دوتا گیسوی لات و زورگیر تو .
۲ ... حواس ات را جمع کن ای کبک قشنگی که هری می رقصی ، با دفک حور خیالی تو را بی حس و از خود بی خود نکنند.
۳ ... اگر چتر طاووس را شانه به شانه ی چیت قلمکار دامن قری ات بگذارند هیچ کم و کسر ندارد .
۴ ... ای دختر ، پیداست که توی چشم ات پلنگ کمین کرده ، مرا به جهنم ، ای گُل تو به پا که نَپَرد و تو را نَدَرَد.
۵ ... گوشه ی زلفت را به سر روی ات نینداز ، به من مهلت بده تا بیابان و جنگل ات را نگاه کنم .
۶ ... تا صدای شِفشِف و شُفشُف دامن قری ات برمی خیزد ، ای گُل نمی دانم این چه کسی است که به فراخوان می گوید
۷ ... صد بار اگر با فلاخن زلف اش تو را پرت کرد ، باید خودت را بتکانی و خیز برداری و برگردی .
معنی لُغات:
رَشتال ... زیبا
کو مالی؟ ... کدام خانه ای
چه کسی داد فِرِت ... چه کسی پروازت داد
دو تا لات پَلِ زورگِرِت ... دوتا گیسوی لات زورگیر تو
هوشِته جـا بِکُن ... حواس ات را جمع کن
کَوگ ... کبک
کوگِ هِـری بـازِ ... یعنی کبکی که رقص هِری انجام می دهد ، باز از فعل بازِستِن به معنی رقصیدن
نَـکُـنِــن ... نکنند
وا ... با
دَفَــکِ ... به تکه های دوخته شده پارچه های رنگارنگ بهم دَفک می گویند که برای شکار کبک استفاده می شود . زیرا کبک جذب رنگ پارچه ها می شود
سِـوِرِت ... بی حِس ات
اَر ... اگر
بِنِن ... بنهند ، بگذارند
کِل به کِلِت ... شانه به شانه ات
هیچ نَـداره کَم و کَرس ... هیچ کم و کسر ندارد
چَتـرِ طـاووسِـنـِه ... چتر طاووس را
وا چیـتِ قَلَمــکـارِ قِــرِت... با دامن قری چیت قلمکاری تو
دُر ... دختر
دِیـاره ... پیداست
مِنِه تیت ... تویِ چشم ات
مُنِه جَندُم ... مرا به جهنم
که نَفیچه ... که نَپَرد
بِدِرِت .... تو را بِدَرَد ، پاره کند
بــالِ میتِـه ... گوشه ی موی ات را
بـه سَـرِ ریت ... به سر روی ات
نَـوَن ... نینداز
مُهـلُـم دِه ... به من مُهلت بده
تا یِ دل سیر ... تا یک دل سیر
کُنُم سِیل ... نگاه کنم، تماشا کنم
به لَردی و لِرِت ... به بیابان و جنگل ات (صافی صورت به بیابان و گیسوان به جنگ مشتبه شده است)
چا دِلُـم داری ... چکار دلم داری
تو اِی عَلق ... تو ای عقل
که پا نی وَرِ پام ... که پا جلو پایم می گذاری
ویـرُم اَر شِنگ کُنی ... خاطرم را اگر پریشان کنی
دَستُـمِه ... دستم را
نُم ... می نهم ( کوتاه شده ی اِنُم می باشد )
بیخِ خِرِت ... بیخ گردن ات، بیخ نای ات
نَدُوُم گُل ... نمی دانم ای گُل
که یو کینه ... که این چه کسی ست
کُـنه هِیجار ... فرا می خواند، صدا میزند ، جار می زند
اِگو ... می گوید
"شِفشِف و شُفشُف" ... صدای کشیده شدن و برخورد دامن روی زمین
اِوُریسته ... برمی خیزد
زِ قِرِت ... از دامن قری ات
وا بِتِینی ... باید بتکانی
کَد و ... کمر و
وُرخیز کُـنی ... خیز برداری، از جا کنده بشوی
وُرگَردی ... برگردی
صَد کَـرَت ... صد دفعه ، صد بار
اَر که ... اگر که
بـه کِیوارِ پَلِس ... به فلاخن گیسوی اش
داد وِرِت ... پرت ات کرد