سَولِ تی کالُم ، خُدایا ، بـاز نا پـا مِن خَوُم :
غزل شماره ۱۴۵
وزن/ فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
سَولِ تی کالُم ، خُدایا ، بـاز نا پـا مِن خَوُم
تا سَحَر بی دُنگُلم ، تَشریف فَرما مِن خَوُم
بَـرد کِـردی خالِس و کِیوار کِـردی تُرنِـسه
هِی دِلِ مانه نِشُوو کِ ، بَرد وِردا مِن خَوُم
مَحرُمی نی هم بِفشنُم ، تا به وارِ گُل ، بِره
زِس بِپُرسِه چام دارِه، یا چه ایخا مِن خَوُم
تا بیارُم ، نی دیارِس، تا به هوشُم نی کِلُم
تا اِخَوسُم ، بینُمس، وابیـده هُمسا مِن خَوُم
کُر ، ز ناچاری وَنُم زیـرِ بُهونِ شعر، جام
تا نَیَشنِـن گوویَلُم ، کی وَندِه جُلجا مِن خَوُم
اِز کِلویی نی اَیَـر ؛.. در قِـیدِ دُنیا ، نی دِلُم
مَر اِبـو در قِید بِومِس ، تا گُـلُم یا مِن خَوُم
وایُکـه دلبَـرد بیـدَک ، .. بـاز شُرگِس لااَقـل
خَوپَلا وُ ویـرِسه ،.. شُم شُم اِفِشنـا مِن خَوُم
۱ ... گُلِ سَولِ چشم کالم خدایا باز پا تویِ خوابم گذاشت. تا سحر دَهانگُلَم در خوابم تشریف فرما بود.
۲ ... خال اش را سنگ کرد و گیسویش را قلاب سنگ ، دل ما را هِی نشانه کرد و سنگ انداخت توی خوابم .
۳ ... مَحرمی نیست تا بفرستم به منزلگاه گل برود ، از او بپرسد چکارم دارد یا چه میخواهد توی خوابم .
۴ ... تا بیدارم ، پیدایش نیست ، تا به هوش ام ، کنارم نیست، تا می خوابم می بینمش که توی خوابم همسایه ام شده است.
۵ ... ای پسر ، از ناچاری زیر سیاه چادر شعر جایم را می اندازم ، تا برادرانم نشناسند که چه کسی توی خوابم رختخوابش را انداخته است.
۶ ... از دیوانگی نیست اگر در قید دنیا دلم نیست ، مگر می شود در قید اش باشم اش ، تا گلم تویِ خوابم می آید .
۷ ... با اینکه دل سنگ بوده , باز شُکر اش که لااقل خواب و یادش را هر شام به شام توی خوابم می فرستاد .
معنی لُغات:
سَولِ تی کالُم ... گُل سَول چشم کالم
بـاز نا ... باز نهاد
مِن خَوُم ... توی خوابم
بی ... بود
دُنگُلم ... دهانگُلم
بَـرد ... سنگ
کِـردی ... کَردی
خـالِس ... خال اش
کِـیـوار ... قُلاب سنگ
تُـرنِـسـه ... گیسویش را
هِی دِلِ مـانـه ... هِی دل ما را
نِشُوو کِ ... نشانه کرد
بَـرد وِردا ... سنگ انداخت
مَحرُمی ... مَحرَمی
نی ... نیست
بِفشنُم ... بفرستم
تا به وارِ گُل ... تا به منزلگاه گل
بِره ... برود
زِس ... از او ، اَزَش
بِپُرسِه ... بپرسد
چام دارِه ... چکارم دارد
یا چه ایخا ... یا چه می خواهد
تا بیارُم ... تا بیدارم
نی دیارِس ... پیدایش نیست
تا به هوشُم ... تا بهوش هستم
نی کِلُم ... کنارم نیست
تا اِخَوسُم ... تا می خوابم
بینُمس ... می بینمش
ایبوهه ... که می شود
هُمسا ... همسایه
کُر ... پسر ، ای پسر
ز نـاچـاری ... از ناچاری
وَنُــم ... می اندازم
زیــرِ بُهونِ شعر ... زیر سیاه چادر شعر
جام ... جایم را
تا نَیَشنِن ... تا نشناسند
گوویَلُم ... برادرانم
کی وَندِه ... چه کسی انداخته است
جُلجا ... رختخواب
اِز کِلویی نی ... از دیوانگی نیست
اَیَـر ... اگر
در قِیدِ دُنیا، نی دِلُم... در قید دنیا دلم نیست
مَر اِبـو ... مگر می شود
در قِید بِومِس ... در قیدش باشم
تا گُــلُم یا ... تا گلم می آید
وایُـکـه ... با اینکه
دلبَــرد بیـدَک ... دلسنگ بوده است
بـاز شُرگِس ... باز شُکر اش
خَوپَلا ... خواب و کابوس
ویـرِسه ... یادش را
شُم شُم ... شام به شام
اِفِشنا ... می فرستاد
