منظومه ی ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 22 :

( ۲۸ )

رهسپار شُدن مُحمدقُلی بیک 

برای حمل قَلّه از گرم آباد به قلعه امام قیس  

و دعوت یک شب مهمانی 

از جانب سودابه بی بی، اسکندرخان را 

چــو بیــــدار شُــد ، دُخـتــرِ آفـتــــاب

فــروزان شُد از پَـرتواش خــاک و آب

بــه سَــر کــرد خورشیـد ، مِیـنــای زَر

فِــکنــدی فـلـک مِـیــزَرِ شـب ، ز سَـــر

ز زیـرِ گَوَن جَست ، خرگوش و موش

پَــران شُد به قُرتــاپَسی کبک و قوش

مُحمَّــدقُــلی بیــکِ بـا حُجب و شَــرم

بـه قلــعــه رَوان شُــد ، ز آبــــادگـــرم

شُــتُــر بــا شُتــربــان فـرستـــاد پیش

خود از پِی روان گشت با بورِ خویش

از آن ســــوی ، اسـکــنــدر گــــاوشَــه

هــمــه شب نخــوابیــدی از یــادِ مَــه

چو شب روز شُد،دست بُـردی به جام

بیــامد بــه ایــوان ، زِ ایــوان بــه بـام

نــظــر کــــرد در دوربـیــن ســه قـــاب

در آن بــامــــــدادِ تُــنُـــــک آفــتــــــاب

همه دشت دیـدی پُر از جُنب و جوش

هــوا ، پُــر تکــاپــویِ گُنجشک و قوش

تـگــرگــاب بــــودی ، هـــم از  راه دور

چــو دیــبــایِ زَربـفــت در قـــاب نــور

گُــــلِ حَســرت آلــــوده ی مَــرگ دیــد

دلــش ، در کــفِ زایــــشِ بَــــرگ دیــد

لــبِ نــازچشــمــه ، پُــــر از گُــل پَــری

پُــــر از کــــوه ، تــنــبــورِ کــبـــک دَری

نشســتــه کــــلاغ و سُــره ، رویِ بیــد

شُــده دَمــخــورِ بـــویِ نــان ، شَنبلیــد

نظــر کــرد سَمــتِ چمــن بیــد و بَــرم

پس از آن بـــه کــجــراه آبــــــادگــــرم

چو چشمش در  آن راه پُــرســان بِـشُد

شُــتُــربــانِ تُــــرکی نــمــایــــــان بِـشُد 

بــه همــراه وی بــود پُــر شوق و شور

مُحــمَّــدقُــلی بــیــک ، بــا اســبِ بــور

کُــلیچه بــه تَــن کــرده از پَشم و کُرک

چــو نــزدیکــتــر شُد شُتــربــان تُـــرک

بــــه دربــــان نــــدا داد بـُـگــشــای دَر

بــــه رویِ شُــتــربــانــی از ایــگــــــدَر

بــه تُنــدی غُــلامـــان خــدمت رکــاب

گُــشــودنــد دَروازه را  ، بــا شــتــــاب

شُــتُــربــــان از آن دور دادش ســــلام

ســکنــدر بــه ایــوان بیــــامــد ز بـــام

کُــلــــون ، بــَرکــشیــدنـــد ؛ دروازه را

شُـتــربــــان درآمـــد بــه دولــت سَــرا

ســر انــدر پــی او درآمــــد بــه شــور

مُحــمَّــدقُــلی بیــک ، بــا اســبِ بـــور

به چُستی هم از کوهه ی  زین بِجَست

فَســار هَیــون را بــه تــیــرک بِبَــســت

سِــکــنــدر زِ ایــوان نـــدا داد و گُــفت

که اِی بـا خِرَد ، مَردی اَت گَشته جُفت

نــدانـــم زِ دُبّــــا ، چــو روبــــاه پــیــر 

بــه قلعــه روان گشتـه ای ، یا که شیر

مُحــمَّــدقُــلی بِیــک ، خَنــدان و شــاد

شُــتُــر را نشــانــد و زبــــان بَــرگُشــاد

که اِی چَشمَت از خوابِ خوش،کرده رَم

که ای در دلــت ،  آشـیــان کــرده غَــم

ز جــنــس شـکــــر ، آوریــــدم خـبــــر

کــه گــر وا کُــنــم لــب  ، بریــزد شکـر

بــه ایــن ؛ جــاچَمنــگــاهِ بَـهــرامِ گــور

چــو شیــر  آمــدم مــن ، بیــارای سور

بگــو تــــا دُهُـل کــوب ، کــوبــد دُهُـل

بگــو تــــا بــه سَــــردَر ، بِبَنــدنــد گُــل

بگــو تــــا فشــاننــد ، بــر سَــر گُـــلاب

کــه طالــع بــه کــام تــو شُــد آفـــتاب

پس از آن ، گــشــودی جَـــوالِ شُــتــر

زِ خُــرمــــایِ کبــکــاب یک کــوزه پُـــر

کـه آورده بـودی هـم از خِشت و خُنج

درآورد و بِنــشــانــد در دیـــده غُــنــج 

بــه اســکــنــدر گــاوشَــه داد و گُــفت

کــه بــا عشق بــادا دلت جـور و جُفت

سکنــدر بــه وی گفت ؛ جــایت بِهِشت

شکــر بــاد کــامت ، زِ خُـرمــای خِشت

از آن پــس ، بــفــرمــــود ؛ خُــــدام را

گُــــل آذیــــن کُــنــنــدی در و بــــام را

هــــم از مَــطـبَــخ آرَنــــد نــــانِ پَتیــر

بــه همــراه قلیــان و قیمــاق و شـیــر

بــه خــلــوت نشستنــد در انــــــدرون

سخــن در میــان آمــد از چند و چون

مُحـَـمَّــدقُــلی بیــک ، لــب بــرگـشــود

رســانــدی ز ســودابــه بــی بــی درود

بگفتــا سکــنــدر ؛ نــدانی  چــه ســان 

بِشُــد بــی بــی و دُختــرش شـادمــان

همــه حاصــل عُمــرش آن دُختر است

دلــش ، تَنــگِ دیــدارِ اسـکــنــدر است

بــه بختــت ، زِ روزی کــه آمـــد مُــراد

بــه گــل خواستــن ، پــا بــه دُبـّـا نهاد

بِشُــد واســط خِــیــر ، از هفــت لنــگ

بــه نــام تــو بــر بــافــه بِنهــاد سنــگ

نــه تنهــا کــه ســودابــه بــا دختــرش

نــه تنهــــا کــه خُـــــدامِ دور و بَــرش

هــمــه طــایــفــه ، از صغــار و کــبــار

تــو را می کِــشَد چشمشــان انتــظــار

کـنــون ایــل مشتــاق دیــدار تــوست

همــه ایــل ، سَــرگــرم گفتـار تــوست

همــه زیــــرِ چــانــه نهــــادنــد دســت 

که نــوش آفــرین از که دل بُرده است

بـه خلـوت فــرا خــواند بــی بــی مرا 

کــه فَــــردا ، بگــردم بــه چــادر سَــرا

بــه قُــرتــاپسی زیـــــرِ فــانــوسِ مَــه

پــذیــــــــرای اســکــنــــدر گـــــاوشَــه

بــه وی داده ام قــول ، تـــا آن کُــنــم

نبــاشــد رَوا ، نــقـضِ فَــرمــــان کُنــم

سِـکنــدر چــو بشنیــد ، شــادان بِشُــد

پُــر از شــوق دیــــــدار جــانــان بِشُــد

ســر آریــم گــفتــا بــه خـدمــت فُرود

رســانیــد از مـــا ، بــه بــی بــی درود

کــه مــا نیــــز هستیــم ، مُشتــاق تَــر

بــــه دیــــــــدار آن سَــــرور ایــگــــدَر

ولیــکــن رَوا نیــست ؛ بــی اِذن خــان

روانــــه شُــدن ، ســمــتِ آن آســتــان

گُمـانـم بـر این است ؛ این یک دو روز

بــه مــا سَــر زَنــد خــانِ دولت فــروز

کنــون گــوشِمــان چشــم دارد بــه دَر

ز سیـنی بــه قلــعــه ، کِــی آیــد پــدر

چو رُخصت دهد خان ، همه پـا شَویم

بــه خــدمــت شَرفیــابِ کِیخــا شَویم

پــس از آن کــــه تــدبیــر ، آراستــنــد

کشیــدنــد قــلیــان و بــرخــاســتـنــد

بکــردنــــــد ، خــدمــتــگــــزاران لُــــر 

جَــــوال شُــتــر را هــــم از قَلــه پُــــر

شُتــربــان روان شُــد ، بــه دُنــبال وِی

مُحَــمـَّـدقُــلــی ، بــور را کــــــرد هِـــی

ز قـلــعــه رَوان شُــد بــه قُــرتــاپَــسی

بــه دور از غــــم و شـــور دِلــواپَــسی

ادامه در قسمت بعد ...