تـا گُـشی کِـلمِـنِـته ،.. کافَـرِ شِـنگی داری :
جمعه, ۲۸ بهمن ۱۴۰۱، ۰۴:۰۰ ق.ظ
تـا گُـشی کِـلمِـنِـته ،.. کافَـرِ شِـنگی داری
کاش بِشکـاری چه آییـن و فِــرِنـگی داری
بعدِ سی سال یِهَـو شیـخ صَــرافَـت وَستَک
زُلفِ پُـر زَهـله و مـرزِنگِ زِرِنگی داری
فِنگـه وا نـازِ تـو آغــاز ابـوهـه ، .. یعنـی
تـا کُـنی فیس ، اِفَهمُـم کـه چه فِـنگی داری
تیـسه چی چیل کُـنه واز زِ بُنگِـت ، تِـیـهـو
بُنگِ صَد کَوگِ یَجا ، دُهدِه به دِنگی داری
نیـد تَختـی بـه مِنِــه مالـمِـرِنگی ، .. هالـی
بَس که اِی گُل مِنِه هَر مال، مِرِنگی داری
جورِ پوران،تو بشین وُر سَرِ تَختِ خُسرَوو
خُوو مِنه نَشمِه گِری، دَست و پِلِنگی داری
نی عِجیو اَر کـه زِ تیگِ تـو اِچُهـرِه غَزَلُم
کِلمِـن اَر واز کُنی ، .. مُن به نِهِنگی داری
تـا گُـشـی کِـلمِـنِـته = تا موهایت را می گشایی
کـافَـرِ شِـنـگی داری = کافر پریشانی داری
کاش بِشکاری= ای کاش آشکار بکنی
چـه آییــن و فِــرِنــگی داری= چه آیین و فرهنگی داری
بعدِ سی ســال یِهَو= بعد از سی سال یکدفعه
شیـخ صَــرافَت وَستَک= شیخ متوجه شد که
زُلفِ پُــر زَهـلــه و ..= زلف پُر جرات و ..
مـِـرزِنــگِ زِرِنـــگی داری= مُژه های زرنگی داری
فِنـگــه= فتنه، دسیسه
وا نــازِ تـو آغـــاز ابـوهـه= با ناز تو آغاز می شود
تـا کُـنی فیس= تا ناز می کنی
اِفَهمُـم = می فهمم
کــه چه فِنگی داری= که چه دسیسه ای داری
تیسه= چشمش را
چی چیل کُـنه واز = مانند دهان باز کند
زِ بُنگِـت= از بانگ تو
تِـیـهـو= تیهو ( پرنده ای شبیه کبک)
بُنـگِ صَد کَـوگِ یَجـا= بانگ صد کبک را یکجا
دُهـدِه به دِنگی داری= دوخته به صدایی داری
نیـد تَختـی = تختی نیست
بـه مِنِــه مالمِـرِنـگی ، هالــی= داخل مریضخانه ای (درمانگاهی) خالی
بَس که اِی گُـل= ای گل از بس که
مِنِـه هَـر مال= داخل هر خانه
مِرِنگی داری= مریضی داری
جورِ پوران= مثل پوران ( پوراندُخت دختر خسروپرویز و شهبانوی ایران )
تو بشین وُر سَرِ تَختِ خُسرَوو= تو بر سر تخت خسرو بنشین
خُوو مِنه نَشمِـه گِری= خوب در جلوه نمایی
دَست و پِلِنگی داری= دست و پنجه ای داری
نی عِجیو = عجیب نیست
اَر کـه زِ تیـگِ تـو= اگر از پیشانی تو
اِچُـهـرِه غَـزَلُــم = غزلهای من روان و جاری می شود
کِلمِـن اَر واز کُـنی= موهایت را اگر باز کنی
مُن بــه نِهِـنـگی داری= من را در کناری داری
