وا نِـشتِ زُلـف , گَـشتُـم و مـارِن بَهونه کِرد :

---

وا نِـشتِ زُلـف , گَـشتُـم و مـارِن بَهونه کِرد

مِرنیـد , مَـرتِ جونــوم و کــارِن بَهونه کِرد

---

دلـی بـه ایـــل نَمَـنـدِه ، نَـبـو دُچــــارِ پَلِت :

دلـی بـه ایـــل نَمَـنـدِه  ،  نَـبـو دُچــــارِ پَلِت

مَـیَـر خُـدا  بِـدِرارِه ؛  سَـری  زِ کـــارِ پَلِت

اَر نِشَستُم وا رِگالِت ،.. گُل غَلَط کِردُم غَلَط :

اَر نِشَستُم وا رِگالِت ،.. گُل غَلَط کِردُم غَلَط

دل اَیَـر بَستُم به کالِت، گُل غَلَط کِردُم غَلَط

دکلمه/به دِلُم نی که بِمَهنُم / نسیم طهماسبی :

 

با سپاس از مهربانوی همتبار نسیم طهماسبی گران ارج

خُـم خـاستُـم گُـلُـم کــه زِ دُنیـــا ، اَزَو بِرُم :

خُـم خـاستُـم گُـلُـم کــه زِ دُنیـــا ، اَزَو بِرُم

زی کُهـنه وارگَـه ، بـه یکـی وارِ نَـو بِرُم

دکلمه / تُم نَدارِه به خُدا لذتِ دُنیا بی پیل / نسیم طهماسبی :

با سپاس از مهربانوی همتبار نسیم طهماسبی گران ارج

دکلمه / وا هُل و زور خُته مِن دِلِ مو جا کِردی / نسیم طهماسبی :

1

2

با سپاس از مهربانوی همتبار نسیم طهماسبی گران ارج 

شَونِه دُهـدی به پَلِت ، مَهنه نِشُندی مِنِه تیگ :

شَونِه دُهـدی به پَلِت ، مَهنه نِشُندی مِنِه تیگ

بِه خُدا ؛ بَهـزِ تو نیدَک ، بِنی اَر پا مِنه لیگ

تُـم نَـداره بـه خـدا ، لِـذَتِ دُنیـا بی پیل :

تُـم نَـــداره بـه خـُـدا ، لِــذَتِ دُنیــا  بی پیل

پیل اَیَـر بـوهِـه  هِدی وا هَمــه دُنیــا فامیل

گَرت لیله وابـی و وُرکَـند ویـرِت ، مِن سَـرُم :

گَرت لیله وابی و وُرکَند ویرِت ، مِن سَرُم

کَوگِ سُوزو بی دِلُـم ، چَکنید مَندیرِت پَرُم

بالِشتِ سَری بو،که سَرِس دَرد کُنه سیت :

بالِشتِ سَری بو،که سَرِس دَرد کُنه سیت

اَر مَـنـدِه ی رَه بـوی ، عَقَبگــرد کُنه سیت

کُفِـرِ دیندارون خُدا اِز کُفـرِ ما ، سِنگین تره :

کُفِـرِ دیندارون خُدا  اِز کُفـرِ ما  ، سِنگین تره

کَهخُیـایِ فَـهـمِ خُـس وابـی هُکـه  بی دین تره

اَر بِگَــردِن هَمــه دُنیـانـه ، .. نَجـورِن آیُــم :

اَر بِگَـردِن هَمــه دُنیـانه ،.. نَجـورِن آیُــم

وَسته دَو دَستِ یِ مُستی لَچَرِ وا تِـل و کُم

کـافَـرِ کـالِـت ، هَشـارِه دارِه گُـل وا کـی کُنه :

کـافَـرِ کـالِـت ، هَشـارِه دارِه گُـل وا کـی کُنه

دُنگُـلی جـورِ تـو حیفِ زیــرِ مِـینا ، می کُنه

به دلُـم نـی که بِمَهنُم ، به سَـرُم نی که بِرُم :

به دلُـم نـی که بِمَهنُم ، به سَـرُم نی که بِرُم

تو بِفَــرمـا ؛چه کُنُم،.. وا کو یِکی گَل بِگِرُم

هَــر چَـنکِـه نَبی بَـهـزِ تـو خاتـونِ اَبیـوَرد :

هَــر چَـنکِـه نَبی بَـهـزِ تـو خاتـونِ اَبیـوَرد

کَم نــاز و گُــلازِه بِـکُـن اِی دِلبـَـرِ دِلبَــرد

بِیت بَفتِـن ، وا یـو که قِیقــاجِ فِــرگِ مَستُمه :

بِیت بَفتِـن ، وا یـو که قِیقــاجِ فِــرگِ مَستُمه

خُـم نَفَهمِستُم ، ولـی فَهمِست بِس دل بَستُـمه

چی لَـواسِ شُشـتـه یِ مُـژنیـده وابیمه چُروک :

چی لَـواسِ شُشـتـه یِ مُـژنیـده وابیمه چُروک

یـا دِلُـم نـاسـازگــارِ ، یـا کـه بَخـتُـم نید کـوک

وَختـی کـه کُنی فیـس و اِدی تالِ پَلِـت پیت :

وَختـی کـه کُنی فیـس و اِدی تالِ پَلِـت پیت

هرکس نِیَرِت لیوِت اِبو ، ضَهف کنه سیت

بی جِرِشتِ شَمس ، مولانـا نَـداره هیچ حَظ :

بی جِرِشتِ شَمس ، مولانـا نَـداره هیچ حَظ

بی نِچِـشتِ فَهــم ، ئی دُنیـا نَـداره هیچ حَظ

رُ لَـوُم مَـنـده یِه حَـرفـی ، زِ وَرِ دُوو گَفتَر :

رُ لَـوُم مَـنـده یِه حَـرفـی ، زِ وَرِ دُوو گَفتَر

کُـرَوی  ری دِلُــمه ، اِز  تُــلِ اَوغُـوو گَفتَر

به خُدا ، نید ثـوابی به حِسـاوِت به بِهشت :

به خُـدا ، نیـد ثـَوابـی به حِسـاوِت به بِهشت

حور و غُلمان بِخُدا نی به رِکاوِت به بِهشت

دکلمه / چی شِکالی دِلِ مو هِی اِگُروسِه زِ وَرُم / نسیم طهماسبی :

 

 

با سپاس از مهربانوی همتبار نسیم طهماسبی گران ارج

دکلمه / بختُم اَر یار هِدِه ... / با صدای نسیم طهماسبی:

 

 

با سپاس از مهربانوی همتبار نسیم طهماسبی گران ارج

مِینـا به لَچَک تا که کُنی سیـزِن و سِنجاخ :

مِینـا به لَچَک تا که کُنی سیـزِن و سِنجاخ

تُـرنـاتـه نَکُـن مـار و نَکُـن بُرگِـتـه گُستاخ

مـازَنـی ، هرگز نَبی اِز تـالِــش و گیلَک سَوا :

مـازَنـی ، هرگز نَبی  اِز  تـالِــش و گیلَک سَوا

یا بَلوچ اِز آذری ، .. یا کُرد و لُـر، اِز لَک سَوا

زُلـفِ شِـلال دُنگُـلُم ، پیـت وُرارِه سَر مُلِس :

زُلـفِ شِـلال دُنگُـلُم ، پیـت وُرارِه سَر مُلِس

خُسرَو اَیَـر بِبینِدِس ، پُشت کُنه بـه دُنگُلِس

وا یـو که ؛ بی دلِ فَرهـاد ,مُدُم دَرگیـرِس :

وا یـو که ؛ بی دلِ فَرهـاد ,مُدُم دَرگیـرِس

اَرمِـنـی دُهــدَرِ دِلـبَـــرد ، نَبیـدَک ویــرِس

جا نیگِـرِه مِن جَعم دوتـا نَشمه ی هَمکُپ :

جا نیـگِــرِه مِن جَعم , دوتـا نَشمـه ی هَمکُپ

اِز بَس که بَرِن رَشک به یَک سُهر کُنِن گُپ

شاعرم من , شِمشِ آهن نیستم :

رویَد از کِتفِ قفس ها ، بال ها

خُشک شُد در سینه ترسِ کبک ها از دال ها

لَذّتِ دائم ندارد کامخواری از فِساد

شب ؛ چو گیرد اوج ، گردد پا به ماهِ بامداد

...

( به ادامه ی مطلب بروید )

دکلمه / گر به فکر نام باشم بختیاری نیستم :

با سپاس از مهربانوی همتبار نسیم طهماسبی گران ارج

 

کـال وا پُـر تَک تِخار و تال وا پُـر پیت بو :

تـا گُـشی کِـلمِـنِـته ،.. کافَـرِ شِـنگی داری :

تـا گُـشی کِـلمِـنِـته  ،.. کافَـرِ شِـنگی داری

کاش بِشکـاری چه آییـن و فِــرِنـگی داری

اِزهَمو وَهـلِه که دل بُردِنه کالِت ، دیمِه :

اِز هَمو وَهلِه که دل بُردِنه کالِت ، دیمِه

میشِکالُـم ،.. که شِکـالِ تی یَلِت وابیمِه

شیوَن نَکُن و شَروِه نَخُوو ، اِی کُهِه تاراز :

گِردِواری هر چه دل کِردَک ،.. تیا کالِس پَرُند :

فِشـنـام بیـــارِن زِ شَلَمــزار ، .. شَــراوی :

چی کُهنه شَـراوُم کـه مِـنِه تُنگِ بُلـورُم :

دَور ,.. دَورِ تُنِـه اِی دُهــدَرِ کِـلـمِـن اَفـتَـو :

کُر، زِهَر قومی هِدی, یک مَرز داره ئی وَطن :

وَختی تو هِدی حاکم و حُکمِ تو هِده خاج :

نَکُـن هــوشِـت پِریشون و مُشَوَش :

سَراسَر عُمـر آشووِه ،.. سَراسَر زِنـدِه یی دَردِه :

تـا نَخـشِ خُسِه دی کـه مِـنه کـالِ تو وَسته :

شیخ و زاهـد کـی گُـدِه ، دُنبــالِ دُنیـــا تیـس نید :

مَهِه اَفـتَـو لَچَـک ، .. نَشمیـنِ راکی :

داره دُنیــا به جِلَو پیش اِرِه ، .. ما مَعـکوس :

هُشک وابی هَمه جا ، .. ایل نَـدارِن ایـلاق :

دِلشِکـارِت هـر کـه وابـی، تُن نِشُندی جا خُداس:

مِن دِلِت جا بُـم بِده ، تا قِیسِ خاطرخات بوم :

بِرنَوُم وَندُم به مُل ،بالِشتُمه بَستُم به پُشت :

استاد فرج اله مرید بیدختی آسمانی شُد:

گُل ، مِنِه شُولیزِ زیرِ بُرگَلِس ، جا وَنده سیم :

هَرجـا که نِشَستِـن ، زِ مو هِی عِیـو شُمُـردِن :

دُنگُلُــم میخَک به نـا وَنــد و به مِهلَو پُشت کِرد :

نَشمِه بُرگی ، نَشمِه نُفتی ، نَشمِه تیگی ، نَشمِه خال:

عَلق ، مِن کارِ خُس او وَهلِه که بی پِلقاره:

با شیخ مُدُم داره سَرِ زُلـفِ تـو کَل کَل :

قدرت تلسکوپ هابل را در رصد کهکشان آندرومدا ببینیم :

 

اِزِ حــالِ دِلِ سُهــدِه ، دلِ سُهــدِه خَـوَر داشت :

زِ بَس داری زِ سَر تا پات مُنجِز :

تَشِ نازِ تو بِلازه ،.. خَلِ بُرگِ تو قَشَنگ :

 

بُرگَلِـت ،.. تیمورِ لَنگِن ،.. خالَکِت ، خانِ مُغُل :

دکلمه / دلبَرُم تاجِ سَرُم / با دکلمه ی بانو ناهید قائدی :

ناهید قائدی :  این دکلمه با گویش شیرین بختیاری اولین تجربه من بود

با تشکر از استاد و خواننده عزیز میلاد صادقی که گویش بختیاری را به من آموخت :

..................................................................................................................................

با سپاس بیکران از"خانم قائدی" مُجری توانمند و هنروَرز شبکه ی جهانبین .

@nahid.ghaedi

 

کَد شِلالِ بُرگ بِرنَو ، ناز داره اَهتَوِس :

تا اِیاهی، ..جون اِبَخشی، تا اِری، جونُم بَری :

وُر سَرِ بالِشتِ دِل , .. عُمری خُدا داده تَکه :

سولِ تی کال مو وَندَک ، به بُنِ نا مُهره :

کورِشی کو؟ که زِمین ، نور عَلی نور آبو

مو دِلُم کَوگِ کَلاره ، .. تو پَلت مارِ وَنَک :

نخواهم بُرد فرمان از خُدایی که نمی خندد / شعر نیمایی / شادان شهرو :

همه در" کیش" می گردند و من در"خویش" می گردم

حقیقت , گُرگ اگر باشد ,...

به مِیلم , میش می گردم.

در این دُنیا، که نوزادان, نه با لبخند می زایند

برای مرگ شاید مادران فرزند می زایند.

به ادامه ی مطلب بروید ...

درس نوشتارهایی از شادروان ( استاد : محمد حسن صباغ کلات)

درس نوشتارهایی در باب عروض از زنده یاد استاد محمدحسن صباغ کلات

باز هم شُرگ خُـدانـه ، زِ لَلَر تا سی سَخت:

اولنا پودلوژنایا / موزیسین ستایشگر طبیعت :

اولِنا پودلوژنایا / موزیسین ستایشگر طبیعت :

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اولِنا اوتایOlena Podluzhnaya / در سال 1986 در شهر یاکوتسک ( در جمهوری یاکوتیای روسیه ) به دنیا آمد . هنرمندی شناخته شده در سطح بین المللی که با چنگ سنتی و با تقلید از سنت های شاماتی منطقه ی خود و الهام پذیری از طبیعت و صدای پرندگان و حیوانات و درختان و گل ها و ...    آثار زیبایی را آفریده است . او هنرمندی است شگفت انگیز وارث سنت های باستانی زادگاهش سیبری . او با چنگ سنتی که آنرا از کودکی نواخته است , می خواند و می نوازد . صدای او گاه همچون صدای یک حیوان وحشی قدرتمند و گاه مانند وزیدن نسیم در میان برگ ها نرم است . او  کنسرت خود را با پوشیدن لباس خز و جواهرات  آغاز می کند و در بین هر قطعه از موسیقی خود , سپاسگزاری از مادر طبیعت را و پاسداشت آنرا آموزش میدهد .

مهارت او در بازتولید صدای حیوانات ( هق هق جُغد , صدای کلاغ , شیهه ی اسب , زوزه ی گرگ و..) در خالص ترین حالت آن , بسیار چشمگیر و گوشنواز است . 

توانایی استثنایی او باعث شده است که او را به بزرگترین جشنواره های جهان دعوت کنند . به  قطعه ای از قطعات  موسیقی الهام گرفته ی او از طبیعت  گوش می سپاریم .

 

 

 

نهاد و گُزاره چیست؟ ( به زبان ساده ) / سید سراج حمیدی :

 فهرست مطالب این نوشته

 جمله چیست؟

 نهاد و گزاره چیست؟

 تشخیص نهاد و گزاره

 حذف نهاد و گزاره

 انواع نهاد

 چند مثال از نهاد و گزاره

کلمات تیره - کلمات شفاف / دکتر محمدرضا باطنی :

سنگین ترین مجازات یک معلم / فردریش نیچه :

خط فارسی , شاهکار است / بهرام فره وشی :

زنده‌ یاد بهرام فره‌وشی، استاد زبانهای ایرانی و فرهنگ ایران باستان، به سال ۱۳۰۴ در خانواده‌ای فرهنگمدار زاده شد. وی در دانشگاه سوربن دکتری خویش را در دینها و زبانها و شهرآیینی ایران باستان گرفت و سپس به سوئیس رفت و در دانشگاه برن بر گویشهای ایرانی پژوهید. فره‌ وشی در سال ۱۳۴۱ به ایران بازگشت و در دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه تهران دستیار و سپس جانشین استاد زنده‌یاد ابراهیم پورداوود شد و بیش از ۲۰ سال به آموزش زبانهای اوستایی، پارسی باستان، پارسیگ، استوره‌های ایرانی، دبیره‌های باستانی، گویش‌شناسی ایرانی و شهرآیینی ایران باستان پرداخت. استاد فره‌وشی، سرانجام، در هشتم خردادماه ۱۳۷۱ در ۶۶ سالگی به جهان مینو شتافت.

در زیر گفت‌ وگوی عاطفه گرگین با دکتر بهرام فره‌ وشی پیرامون دبیره‌ی پارسی را می‌خوانید که در روزنامه آیندگان (۳۰ مهر ۱۳۴۸) چاپ شده است.

‌

دیدگاه پرفسور آرتور آربری در مورد ایران :

عقیده و ایمان من این است که :

در صورت استقرار صلح و آرامش ممتد در جهان، 

نیروی معنوی و فرهنگی ایران , ( که در قرون اخیر در حال سکون بود )خدماتی به علم و فرهنگ دنیا خواهد کرد که لااقل مساوی با خدمات گذشته اش باشد 

و فکر می‌کنم : تمام کسانی که در مغرب‌زمین افتخار آشنایی عمیق با فرهنگ ایرانی را دارند با من هم‌عقیده‌اند. 

ایران , تانک یا بمب اتمی نساخته ... 

ولی وسایلی به‌وجود آورده که انسان از زندگانی بهره برگیرد 

یعنی هنر و علوم و دانش پزشکی برای آسایش بشر – شعر و نقاشی و موسیقی و تمام آنچه به زندگی ارج می‌دهد مشروط بر اینکه مردمان با یکدیگر در صلح زیست کنند.

پی نوشت :

در میان مستشرقان جهان، سه‌ خاورشناس انگلیسی یعنی پروفسور براون، پروفسور نیکلسون و پروفسور آربری به ادبیات، فرهنگ و تصوف ایرانی خدمات نمونه و بی‌نظیری کرده‌اند. کوشش‌ها و زحمات خستگی‌ناپذیر این سه‌ دانشمند در اواخر قرن ‌نوزدهم با مطالعات و تحقیقات براون در رشته‌ی خاورشناسی – که از استادان برجسته‌ی دانشگاه کمبریج بود – آغاز گردید. سپس نیکلسون  کار استاد خود را ادامه داد و عاقبت آربری، که  شاگرد نیکلسون بود، نتایح زحمات پیش‌کسوتان خویش را تکمیل کرد.

آثار برجسته‌ی آربری به شرح زیر است:

۱- ترجمه‌ی منتخبی از تذکرة‌الاولیای عطار.‌
۲- شیراز: شهر ایرانی اولیاء و شعرا. (جمع‌آوری مقالاتی چند درباره‌ی حافظ ، سعدی، ابن‌خفیف، روزبهان و توضیحاتی درباره‌ی شیراز)
۳- ترجمه‌ی شکوى‌الغریب نوشته‌ی عین‌القضات همدانی به اضافه‌ی مقدمه و حواشی.
۴- ترجمه‌ی منتخب کتاب التعرّف لمذهب اهل التصوف نوشته‌ی ابوبکر کلابادی.
۵- جمع‌آوری و نگارش کتاب «میراث ایران» که مجموعه‌ای است از مقالات و موضوعات مختلف درباره‌ی رهاوردهای فرهنگی و تاریخی (مزدایی و اسلامی) ایران.
۶- ترجمه‌ی ۵۰غزل حافظ.
۷- مثنوی معنوی به نثر انگلیسی در دوجلد.
۸- ترجمه‌ی قرآن مجید.
۹- ترجمه‌ی اشعار شعرای صوفی دیگر نظیر مولوی، عطار، بابا طاهر و ابن‌‌الفارض.
۱۰- تألیف کتاب «تحقیقی در ادبیات فارسی».
۱۱- چند کتاب درزمینه‌ی معرفی تاریخ و عقاید تصوف، به‌خصوص کتاب: Sufism: An Account of the Mystics of Islam این کتاب از آن جهت حائز اهمیت است که در سال۱۹۴۱ چاپ شده‌است و در آن دوران، در مغرب‌زمین اطلاعات جامعی درباره‌ی تصوف وجود نداشته است. از این رو، این کتاب به‌منزله‌ی معرفی تصوف به غربیان محسوب می‌شود.

آربری تا زمان وفات خود، یعنی سال۱۹۶۹میلادی، در دانشگاه کمبریج به کار و خدمت در زمینه‌ی شناخت فرهنگ و تصوف ایران پرداخت. خدمات وی به فرهنگ ایران قابل‌تقدیر و ستایش است و نام او در جرگه‌ی خدمتگزاران فرهنگ‌وادب ایران جاودانه باقی خواهد ماند.

منظومه ی ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 21 :

دونگُلِ کینه خُدا ،! جورِ کَدِس، ریواس نید :

بُخارای من , خانمیرزای من / مقام اسکندرخانی سبک خانمیرزایی :

💦 بخارای_من_خانمیرزای_من💦

✍️ اسکندرخان و نوش آفرین ( ۱ )

✍️ مهراب عالی ( ابیات : شادان شهرو )

برای روزگاری طولانی، سرزمین بختیاری پهنه ی وسیعی از خاک غرب و جنوب غرب ایران، شامل بخش هایی از چند استان امروزی از جمله خوزستان، چهارمحال و بختیاری، اصفهان و لرستان را شامل می شد. مرکز حکومت بختیاریان، منطقه چغاخور در استان چهارمحال و بختیاری بود.

در زمان حکومت صفویه به جهت سهولت وصول مالیات از ایل بختیاری، این ایل به دو شاخه هفت لنگ و چهارلنگ تقسیم شد که هر شاخه نیز چند باب داشت...( به ادامه ی مطلب بروید )

شَو به ویرُم ، تا اِنی پا ،.. نَشمِه ی اَنگِشت خال :

خُم بَد اقبال و خوش اقبال هِدِه دینِشتُم :

الهام و خلاقیت در نویسندگی/ حسن محرابی :

 

عده‌ای از نویسندگان اعتقاد دارند که برخی از علاقه‌مندان به نویسندگی فکر می‌کنند؛ باید منتظر یک الهام یا بروز خلاقیت باشند.اما این ایده ... 

( به ادامه ی مطلب بروید )

زندگینامه ی اسکندرخان عکاشه بابادی بختیاری :

فرزند حبیب الله خان، متولد سال 1285ق، شاعر و محقق، معروف به «ضیغم الدوله». وی از کودکی علاقه بسیاری به کسب دانش و تعلیم و تربیت داشت. در جوانی جزو سواران بختیاری پارکابی ناصرالدین شاه گردید و به دلیل داشتن سواد و دانش خیلی زود به مجلس خوانین بختیاری راه پیدا نمود و مأموریت های مختلف را انجام می داد و سمت های گوناگون حکومتی به دست آورد. علاقه وافری به تاریخ نویسی داشت، بنابراین شرح حال خود و طایفه و اجدادش را به نگارش درآورد که به نام «تاریخ ایل بختیاری» به چاپ رسیده است. وی در سال 1351ق درگذشت و در قبرستان تخت فولاد اصفهان در تکیة میر فندرسکی مدفون گردید.

طلوع شاعران پنبه در هوش / نظم سُروده های شادان شهرو :

منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 20:

حال و روزُم وابییِه چی کَهخُیایی بی مَحَل :

نگاهی به «آثار نامتعارف بیانی» در شعر مدرن ایران / یزدان سلحشور :

منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 19 :

نیما, شُروع کُننده ی راه نُوین شعر فارسی بود / مهدی عاطف راد :

تُـن ، خُدا تـا آفِریدِت مَسـت بی، مُن مَنگ و گیز :

تا گُدارِ دل ، .. به سمتِ کالِ کافرتیت وَست :

منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 18 :

باورش سخت است ...

دُنگُلم تا مُنه دی ،.. بُرگسِه خَل کِرد و گُذشت:

رَشک وات ایبَرِه هر کی که نَداره تَو و تیگ :

دُنگُــلُم دانِـه جِـلَـو وَنــده و خُـس دینــداسه:

دکلمه شعرنیمایی "زندگی آنقدرها هم سخت نیست " با صدای بانو سپیده طالبی:

 

با سپاس از مهربانوی شاعر سپیده طالبی گران ارج