اِزهَمو وَهـلِه که دل بُردِنه کالِت ، دیمِه :
جمعه, ۲۸ بهمن ۱۴۰۱، ۰۳:۴۳ ق.ظ
اِز هَمو وَهلِه که دل بُردِنه کالِت ، دیمِه
میشِکالُـم، .. که شِکـالِ تی یَلِت وابیمِه
اِی مَهِه زَرد لَچَک، دُنگُلِ تی کال فَلَک
شُل شُلِ رَهـدِنِـته هــر سَرِ شُــم پائیـمِه
مَهنه اِنگار دِلُم ، تـا که بـه ویـرُم نی پا
چی تِنیـری که تَشِس تُنـد کُنِن وا هیمِه
زُم نَخا شُخم زَنُم،عشق چِنه، دَرد چِنه؟
تا هَمَندازه که وا دل بِدُمِـت ، هالیـمِه
وایـوکه حاتِم طائیِ لُـرُم ، دو به شَکُـم
زَردِنه پُشتِ قَوالِت بِزَنُم !! ، یـا دیمِـه
لَوِ رو یا گَشِ کُه ،غیرِ گُلِ زرد ، نَمَند
که گُلا سُهرِسه وا ویرِ گُلالِت چیمِه
زُم نَرَنـج اِی گُـلِ اَولیلـه ی مِینـا مُنجُق
تَهل بیـدِن، .. جَنَمی اِز رَگِ اَودالیـمِه
اِز هَمو وَهـلِه که = از همان زمانی که
دل بُردِنـه کالِت ، دیمِه = دل بردن چشمت را را دیده ام
میشِکالُـم = شکارچی ای هستم
که شِکـالِ تی یَلِت وابیمِه= که شکار چشم هایت شده ام
اِی مَهِـه زَرد لَچَـک = ای ماه زرد لچک
دُنگُلِ تی کال فَلَک= ای زیباروی چشم کال فلک
شُل شُلِ رَهـدِنِته= راه رفتن با افاده ات را
هــر سَرِ شُــم پائیـمِه= هر دم غروب پاییده ام
مَهنه اِنگار دِلُم ،تا که به ویرُم نی پا= تا که در خیالم پا می گذاری دلن انگار می ماند
چی تِنیـری که = مثل تنوری که
تَشِس تُنـد کُنِن وا هیمِه= آتشش را با هیزم تُند کنند
زُم نَخا شُخم زَنُم= از من نحواه شخم بزنم
عشق چِنه، دَرد چِنه؟= عشق چی هست؟، درد چی هست؟
تا هَمَنـدازه که وا دل بِدُمِـت= تا همان اندازه ای که باید به تو دل بدهم
هالیـمِه = میفهمم ، حالی ام هست
وایـوکه = با اینکه
حاتِم طائیِ لُـرُم= حاتن طایی لُر هستم
دو به شَکُـم= مترددم . تردید دارم
زَردِنه پُشتِ قَوالِت بِزَنُم !!.، یا دیمِـه= زردکوه را پس قباله ات بزنم یا چشمه ی دیمه ی کوهرنگ
لـَوِ رو یا گَشِ کُه= لب رودخانه یا در سینه ی کوه
غیـرِ گُلِ زرد ، نَمَند= به غیر از گل زرد باقی نماند
که گُـلا سُهرِسه = که گلهای سرخش را
وا ویـرِ گُـلالِت چیمِه= با خیال گلال تو چیده ام ( گُلال = موی جلوی سر را گُلال میگویند )
زُم نَرَنـج= از من نَرَنج
ای گُـلِ اَولیلـه ی مِینـا مُنجُـق= ای گلِ آبلیله ای که مُنجُق به مِینا داری
تَهـل بیـدِن= تلخ بودن
جَنَـمی اِز رَگِ اَودالیـمِه = جنمی از رگ اَودالی من است
( اَودال = نام جد هفتم شاعر ، معروف به اَودالِ شَهرو . یکی از کلانتران ایل شهرویی . که در اواسط قاجار همراه با دیگر برادران وعموزادگانش تصمیم به یکجانشینی اولاد خودشان را در خانمیرزای چهارمحال و بختیاری گرفتتد و امروزه تمام شَهرویانِ خانمیرزا از نسل او و برادران و پسر عموهایش می باشند . دیگر کلانتران شهرویی هم با تیره و طایفه ی خودشان در مناطق گرمسیر و سردسیرشان در خوزستان و فارس و کهگیلویه و دیگر مناطق کشور ساکن شدند . و همه ی اینها بخشی از قبیله ی شهرویان باستان در زمان اشکانیان و ساسانیان هستند . در دو قرن نخست اسلامی بعد از یکصد سال نبرد فرسایشی با متجاوزین در کنار دیگر قبایل کوچروی پارس همچون جاوید و شهیاری_ شهرکی_ شاهونی _شاهاکانی _ تَهمادی _ زبادی _ زنگی _ خُسرَوی _ مِهرَکی _ مَمالی _ آذرکانی _ اشتامِهری _ آزاددُختی _ بُرازدُختی _ بُندادمِهری _ بُندادَکی و... با اینکه چندبار شهر استخر را از چنگ متجاوزین خارج کردند ولی در نهایت با تحلیل قدرت آنها و قشون تازه نفس متجاوزین و خائنین به این آب و خاک، ایران به تصرف کامل متجاوزین درآمد و چاره ای جز به مهاجرت به سمت شرق پیدا نکردند . )
