گِردِواری هر چه دل کِردَک ،.. تیا کالِس پَرُند :
پنجشنبه, ۱۵ دی ۱۴۰۱، ۰۴:۴۶ ق.ظ
گِردِواری هر چه دل کِردَک ،.. تیا کالِس پَرُند
لِشگ و باری بُم نَمندَک ، بیخُمه بُرگِس چَکُند
کُر،چه فَندی هِد که هرچی دُنگُلِن تَهلِن به مِهر
مَـر کـه فِلفِـل خَردِنـه ، خُلقـا همـه ، وابیـدِه تُند
اَر وَرَق وُرگَشت، دی کاری زِ بَختِت نی وُرآ
جورِ کِلخُنگی که بوهه ، مِن مِسیرِ بَـرف رُنـد
ای بِنـازُم خُـسرَوِن ، وا هـر کَلک ، فَرهـادِنه
دَس به سَر کِه ، اَرمِـنی نَشمینِسه کِل خُس نِشُند
پایِ دل بیدَک وَسط ، وَختی که موسا تِی شُعِیب
سی دوتا می شِنگ هو جُل وَند و میشاسه چَرُند
قِسمَـتِن ، وَخـتی خُـدا روزِ اَزَل بَهـرِس اِکِـرد
تا رسیـدَک دَو به ما ، مـالُنـد دَستاسِه به گُند
عُمـرِسه دایِه به بـای و وَختِـسه کِردَک حَروم
هر که وابی عاشِق و ، بِیتایِ شَهرونِه نَخُند
یـاهِـه روزی کـه نِشـینِـن وُر سَـرِ خـاکُـم اِگُـن
دلـبَـرِس , دل بَــرد بیـد و کَهخُـیـایِ فَنـد و فُـند
گِـردواری هـر چه دل کِردَک= هرچه دل گردآوری کرده بود
تیا کالِس پَرُند= چشمهای کالش پراند
لِشگ و بـاری بُـم نَمندَک= شاخه و باری برایم باقی نماند
بیخُمه بُرگِـس چَکُند= ابرویش بیخم را چکاند ( قطع کرد )
کُر،چه فَندی هِد = ای پسر چه سری هست
که هرچی دُنگُلِن تَهلِـن به مِهـر = که هرچی زیبارو هستند مهرشان تلخ است
مَـر کـه فِلفِـل خَـردِنـه= مگر آنها فلفل خورده اند
خُلقـا همـه ، وابیـدِه تُند= که خلق و خوی همگی تُند شده است
اَر وَرَق وُرگـَشت= اگر ورق برگشت
دی کــاری زِ بَختِت نـی وُرآ= دیگر کاری از بختت برآورده نمی شود
جورِ کِلخُنگی کـه بـوهـه = مثل کِلخُنگی که باشد ( کِلخُنگ= نام درختی جنگلی در زاگرس)،
مِن مِسیرِ بَـرف رُنـد= در مسیر بهمن ( بختیاریها به بهمن میگویند برف رُند که به فارسی می شود برف رانش )
ای بِنـازُم خُـسرَوِن= ای خسرو را بنازم ،
وا هر کَلک ، فَـرهـادِنه= با هر کلک فرهاد را
دَس به سَر کِه= دست به سر کرد
اَرمِنی نَشمینِسه کِل خُس نِشُند= زیباروی ارمنی اش را کنار خودش نشاند
پایِ دل بیدَک وَسط= پای دل در میان بود
وَختی که موسا تِی شُعِیب = وقتی موسی در نزد شعیب
سی دوتا می شِنگ هو= برای دو تا زلف پریشان او ( دختران شعیب )
جُل وَند و میشاسه چَرُند= مستقر شد و میش هایش را چراند
قِسمَـتِـن ، وَخـتی خُـدا = وقتی خدا قسمت را
روزِ اَزَل بَـهـرِس اِکِــرد= روز ازل تقسیم کرد
تا رسیـدَک دَو به ما = تا نوبت به ما رسید،
مـالُنـد دَستاسِه = دستهایش را مالید
عُمرِسه دایِه به بای و.. = عمرش را به باد داد و ..
وَختِسه کِردَک حَروم= وقتش را حرام کرد
هر که وابی عاشِق و.. = هر کسی عاشق شد و..
بِیتایِ شَهرونِه نَخُند = بیت های شهرو را نخواند
یـاهِــه روزی کـه= روزی می آید که
نِشـینِـن وُر سَــرِ خـاکُــم اِگُـن= بر سر خاکم می نشینند و میگویند
دلـبَـرِس دل بَــرد بیـد و = دلبرش دل سنگ بود و ..
کَـهـخُـیایِ فَنـد و فُـند= کدخدای فن و حیله و مکر
