اِزِ حــالِ دِلِ سُهــدِه ، دلِ سُهــدِه خَـوَر داشت :

اِزِ حــالِ دِلِ سُهــدِه ،  دلِ سُهــدِه خَـوَر داشت
داغــی کـه مُ دارُم بـه دِلُـــم ، قِیـسِ لَلَر داشت

بُـرگی کــه بُهـونِ  دِلِ مَـژنـونِ  مُ   کِـردیـس
کِی نَشمِـه ی شیـرازی و خاتـونِ قَجَـر داشت

فَهـمِـست ، دِلُـم  نـازکَــشِ  کِـلـمِـن  کی  بـی
هـر کس بـه گُـلالِ تـو و چَشمِ  مُ  نظر داشت

هـر دَست ، کـه وا تیشه گِـرِه اُخت ،  تَراشی
اِز بَـرد ‌بُـت  و  دَستِ یکـی شَوقِ تَوَر داشت

هَــر رَخش سُـوارینـه نَگُن بِس ، یَــلِ  زابُـل
پا نیـدِه کُهِه قـاف به هـر مُـرغ  که پَر داشت

بالُــم بـه پیـــاهی کــه چُلُهمِست و نَـرُهمِـست
لَوخَنـد نِشونـدی به لَـو و خیـن به جِیَـر داشت

تُن یـارِه بـه ویــرُم ، .. گُــلِ اَوریشُمِه  اَرمند
جِن زِیده ، هو هَم تیگِ کِر و زُلفِ یَوَر داشت

مَر بُووسِه مُ کُشتُم، که فَلَک هر دَم و ساعت
یـا دَنـگ دِرارِه بـه سَرُم ، یـا سَـرِ جَر داشت

بُــم  دا  زِ شَـلَمـــزارِ لَـوِس , تُنـگِ شَــراوی
روزی که مِنِه وارِ عَـدَم ،گُل کَر و فَر داشت

جَمجــاهِ فِریـدون بــه خــدا بی سَــرِ پِلغار

اِز صَد یَ نَفَـر دَردِ رَضــاشــانِـه اَیَــر داشت

اِزِ حـالِ دِلِ سُهدِه = از حال دل سوخته
خَـوَر داشت = خبر داشت
مُ دارُم به دِلُـم = من به دلم دارم
قِیسِ لَلَر = مجنون للر ، عَبدمَمَد لَلَری

بُـرگی کـه = ابرویی که
بُهـونِ  دِلِ مَـژنـونِ  مُ   کِـردیس= سیاه چادر دل مجنون من کرده ایش
کِی نَشمِه ی شیرازی= کی زیباروی شیرازی

فَهـمِـست= فهمید
کِلـمِـن = مو
گُـلالِ = موی جلو پیشانی

گِرِه اُخت = انس گرفت ، 
تَراشی = تراش داد
اِز بَـرد= از سنگ
تَوَر = تبر

هَر  رَخش سُوارینـه= هر رخش سواری را
نَگُن بِس = بهش نگویند
یَــلِ  زابُـل = پهلوان زابل
پا نیدِه = پا نمی دهد ، تسلیم و مطیع نمی شود
کُهِه قـاف = کوهِ قاف

بالُـم = افتخار می کنم
بـه پیـاهی = به جوانمردی
کـه چُلُهمِست و نَـرُهمِـست= که در هم فرو رفت ولی در خودش ویران نشد

لَوخَند = لبخند
نِشوندی= نشاندی
به لَو = به لب
خین = خون
جِیَر = جگر

تُن= تو را
یـارِه = می آورد
به ویرُم = به یادم
گُـلِ اَوریشُمِه  اَرمند= گل ابریشم اَرمند ( ارمند ، نام منطقه ای در شهرستان خان میرزا در چهارمحال و بختیاری ست)

جِن زِیده= جن زده
هو هَم= آن هم
 تیگِ کِر= پیشانی چین انداخته ( اخمو) 
زُلفِ یَوَر = موی یک ور

مَر= مگر
بُووسِه= پدرش را
مُ کُشتُم= من کُشته ام
دَنـگ= تمسخر
دِرارِه = در می آورد
یـا دَنـگ دِرارِه یا بـه سَرُم= اصطلاحا یعنی مرا دست می اندازد ، خوار و خفیف می کند
جَر = دعوا
یـا سَـرِ جَـر داشت = یا سر دعوا داشت

بُـــم  دا= بهم داد
زِ شَلَمـــزارِ لَـــوِس= از شلمزار لبش ( شلمزار نام شهری در چهارمحال و بختیاری که تاکستانها و شرابش معروف است ، در همجوار آن گَهرو قرار دارد که آنهم تاکستان خیز و شهرت همسان با شلمزار دارد )
تُنـــگِ شَـــراوی = تنگ شرابی
روزی که مِنِه وارِ عَـدَم= روزی که در ورودگاه عدم
کَر و فَر داشت= دارای شکوه و جلال و بگیر و ببند بود
جَمجــاهِ فِریـدون = ایران 

بی = بود

سَــرِ پِلغار = سر نظم ( پِلغار = نظم )
اِز صَد یَ نَفَر = از صد یک نفر
دَردِ رَضاشانِـه= درد رضاشاه را
اَیَــر داشت = اگر داشت