تَشِ نازِ تو بِلازه ،.. خَلِ بُرگِ تو قَشَنگ :

.

تَشِ نازِ  تو  بِلازه ، .. خَلِ  بُرگِ تو  قَشَنگ

اِکَشِن نازِ  پَلِت ، .. دُرگَلِ   می بورِ   فَرَنگ

تیهِ کالِ تـو ،.. دَمـونی کـه «گُلالِت» سَرسِـه

مَهنِه اِنگار ،..مِنِه مَرق ،.. کِمین کِرده پَلَنگ

هَفشِجـونی کُجنـه ،.. وا دَمِ تیشـه سَــرِ  رَهت

نَخـشِ نَشمینه گُـلالِت ،.. بِـدِرارِه ، مِنه  تَنگ

بَخت، یــاری کُنه اَر ایــل بِـدِن دَست بـه دَست

چارِ  و  هَفتِن  بِکُنِن سَر یَک و  وُردارِن لَنگ

کُر یـو کینِه  که سَـرِس نــادِه  کِـلِ گوشُـم  اِگـو

 کَهخُیــازاده  و  خانـــزاده , نَ وا  بـو  چُلمَنگ

شیـخ نیــدُم کـه بــه خَشخـار بِنُـم چَـل مِنه تیگ 

وا چَـوَل بـوم  کـه  پَرچَل بِکُنُـم  تیگ  به ننگ

دام بُـم گُـد کـه بِکُـن قبــله ی خُـت  قلب و قَلــم

وا یـو که قبله ی لُـر ، بی  زِ  اَزَل   دا و تُفنگ

حرف ری حرف زِ بس  پُشـتِ لَوُم رِچ زِیـدَک

جورِ رِچِ  بَستِـنِ  بَـرفُـم ، .. سَرِ  کِفتِ کُهرَنگ

ری بـه مالـُم  بِتُـرُک ، ..  ای  گُـلِ  مِینـا  آوی

جـای گوشــام ، تیـامِن به رَهِت گوش به زنگ

تَشِ نازِ  تو = آتش ناز تو

بِلازه = شعله ور است

خَلِ  بُرگِ تو = خم ابروی تو 

اِکَشِن = می کشند

پَلِت= موهایت

دُرگَلِ  = دختران

می بورِ = مو بور

فَرَنگ = اروپایی

تیهِ کالِ تو = چشم کال تو

دَمونی که = زمانی که ، در آن دم که

گُلالِت = موهای جلو پیشانی ات

سَرسِه= رویش هست

مَهنِه اِنگار = به این می ماتد که

مِنِه مَرق= داخل مرق

کِمین کِرده پَلَنگ = پلنگ کمین کرده باشد

هَفشِجونی کُجنه= هفشیجانی کجاست که ( هفشیجان شهری در چهارمحال و در قدیم سنگتراشان آنجا شهرت زیادی داشتند ، بسیاری از شیرهای سنگی در چهارمحال و بختیاری و خوزستان و استانهای همجوار  اثر دست هنرمندان سنگتراش هفشیجانی می باشد )

وا دَمِ تیشه = با لبه ی تیشه

سَرِ  رَهت = سر راهت

نَخشِ نَشمینه گُلالِت = نقش زیبای موهایت را

بِدِرارِه = در بیاورد

مِنه  تَنگ = داخل تنگ 

بَخت، یاری کُنه = بخت یا ی می کند

اَر = اگر

ایل بِدِن دَست به دَست = ایل دست به دست هم بدهند

چارِ  و  هَفتِن = چهار و هفت را ( منظور چهارلنگ و هفت لنگ می باشد )

بِکُنِن سَر یَک = سر هم بکنند ( متحد کنند ، یکی بکنند )

و  وُردارِن لَنگ = و لنگ را " از چهار لنگ و هفت لنگ " حذف کنند

کُر یو کینِه  = ای پسر این کیست 

که سَرِس نادِه = که سرش را گذاشته است

کِلِ گوشَم = کنار گوشم

اِگو= می گوید

" کَهخُیازاده"  = کدخدا زاده

نَوا  بو  چُلمَنگ = نباید چلمنگ باشد ( چلمنگ = تنبل و دست و پا چلفتی)

شیخ نیدُم = شیخ نیستم

که به خَشخار = که به عمد 

بِنُم = بگذارم

چَل = گودی

مِنه تیگ = داخل پیشانی

وا چَوَل بوم = باید افلیج باشم

که  پَرچَل بِکُنُم  = که کثیف بکنم

تیگ  به ننگ = پیشانی را به ننگ

دام بُم گُد = مادرم بهم گفت

که بِکُن قبله ی خُت  قلب و قَلم = قبله ی خودت را قلب و قلم بکن

وا یو که = با اینکه

قبله ی لُر ، بی  = قبله ی لر بود

زِ  اَزَل  = از روز نخست

دا و تُفنگ = مادر و تفنگ

حرف ری حرف= حرف روی حرف

ز بس  پُشتِ لَوُم= از بس پشت لبم

رِچ زِیدَک = یخ بست، منجمد شد

جورِ = مثلِ ، شبیه ِ

رِچِ  بَستِنِ برفُم = یخ بستن و منجمد شدنِ برج می مانم

سَرِ  کِفتِ کُهرَنگ = روی شانه های کوهرنگ ( منظور یخچالهای دامنه ی کوه است )

ری بـه مالـم = رو به خانه ام

بِتُـرُک = راه بیفت

ای  گُـلِ  مِینا  آوی = ای زیبارویی که مینایت آبی ست

جای گوشام  = جای گوشهای من

تیامِن = چشمهایم هستند

به رَهِت  = به راه تو