کورِشی کو؟ که زِمین ، نور عَلی نور آبو

کورِشی کو؟ که  زِمین ، نور عَلی نور آبو

یا یِکی ، .. رُستم و تَهمورث و شاپور آبو

کُر، یو کینِه که پَلِس کِـردِه طَناف و اِکَشُم

تُن خُدا ،.. تَرسُم اَیَر شُل بِگِرُم،.. زور آبو

بَعدِ  قیـقـاچِ ،..  دوتــا بُرگَلِ  هولاکوئیس

وَختِسه  تـا  که  پَلِس. ، لشکرِ  تیمور آبو

تا چِهل سال ، دَفَک زِیم و کِمین کِم پُشتِس

مَر که روزُم بِرَسه، کَوگِ مُو هَم جور آبو

هِمهُکـِه دا چُـمَـتِ شعـر ، بـه داراب اَفسر

بُم گُدَک؛ کُر بِگِرِس ، نَهل یِه وَخ کور آبو

بِرنَـوُوم  دام  به دام  و قَلمی دام  و گُدَک

اَور وا بـوی ، که تا بِشتِ تو  کُهشور آبو

فَلک اَر خین به دِلُم کِرد ولی , یـا روزی

هر دِل  اِز خُنـدِنِـه  دینِشتِ مو کِیفـور آبو

کورِش = تلفظ بختیاری کوروش هست

تهمورث = منظور تهمورث دیوبند است از شاهان پیشدادی ایران

شاپور = منظور شاپور ذوالاکتاف است(دهمین پادشاه ساسانی بود. شاپور پس از برادرش آذرنرسی بر تخت نشست، او پسر هرمز دوم بود و به مدت هفتاد سال پادشاهی کرد و به همین دلیل طولانی‌ترین پادشاهی در میان شاهان ایران را دارا می‌باشد)

آبو = بشود

کُر= ای پسر

یو کینِه که = این کیست که

پَلِس= موهایش

 کِـردِه طَناف = طناب کرده است 

اِکَشُم= می کشدم

تُن خُدا= تو به خدا

تَرسُم = می ترسم

اَیَر= اگر 

شُل بِگِرُم = شُل بگیرم

زور آبو= زور بشود

قیـقـاچِ = به تاخت رفتن اسب همراه با تیر اندازی را قیقاچ میگویند

دوتــا بُرگَلِ = دوتا ابروهای  

هولاکوئیس = هولاکویی اش ( نام مقتدرترین ایلخان مغول )

وَختِسه = وقتش شده است 

دَفَک زِیم = دفک زدم ( دفک پوششی از بهم وصله کردن تکه های پارچه های رنگین می باشد که شکارچی در پشت آن مخفی می شود و این پوشش رنگین برای کبک جذاب بوده و به طرف آن جذب می شوند و در تیررس شکارچی قرار میگیرند )

کِمین کِم= کمین کردم 

پُشتِس = پُشتش 

مَر که روزُم بِرَسه = مگر که روز من هم برسد یعنی شانس به من هم رو بکند

کَوگِ مُو هَم جور آبو= کبک من هم جور بشود

هِمهُکـِه = همان کسی که 

دا داد 

چُـمَـتِ شعـر= مشعل شعر ،  

داراب اَفسر= نام معروفترین شاعر پیشکسوت در شعر عروضی بختیاری 

بُم گُدَک = به من گفت که

کُر بِگِرِس = ای پسر بگیرش

نَهل = نگذار 

یِه وَخ = یک وقت 

کور آبو= خاموش بشود

بِرنَـوُوم = تفنگم را( برنو نام تفنگ معروف و مورد پسند ایلات )

 دام  به دام = دادم به مادرم

 قَلمی دام  و گُدَک = قلمی به من داد و گفت که 

اَور وا بـوی = ابر باید باشی

که تا بِشتِ تو = که تا بارش تو

کُهشور آبو = کوه شور بشود , کُهشور به آب سرازیر شده از کوه بعد از بارش باران میگویند . 

فَلک اَر = فلک اگر

خین به دِلُم کِرد = خون به دلم کرد

ولی , یـا روزی = ولی روزی می آید که

هر دِل  اِز خُنـدِنِـه = هر دلی از خواندن

 دینِشتِ مو = دینشت من ( منظور کتاب اشعار گویشی شاعر هست / دینشت همان اسفند می باشد که بر روی آتش برای شگون دود می کنند )

کِیفـور آبو = سر کِیف بیاید