منظومه ی ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 21 :
پنجشنبه, ۶ آبان ۱۴۰۰، ۱۱:۳۸ ب.ظ
(۲۷)
کناره گرفتن محمدعلی مراد با اسکندرخان
و شرح دادن ماوقع را
پـس از آن , مُحـــمّــد عـلـــی ِ مُـــراد
تکــــانــدی کُُـــلاه و بـه سر برنهـــاد
سُـخــن را , جـَویــدی درونِ دهـــــان
کـنـــاره گــرفـتــی هـــم از دیگـــران
سراســر بگُـــفـت آنچـه دیــد و شنِیــد
کـه , اِی در تـو جـولانِ عشق و اُمیــد
سحر, تـا کـــه زیـن کـــردم این بادپای
تـوکّــل نـمــودم , بــه یزدان خُــــــدای
بـه بختِ تــو و طـالــــعِ خــورفُـــــروز
دو سـاعــت به جــا مانــده تــا نیمــروز
کشیــدم هــم از پُهلــک و بـافـه دست
کـــه هنگـامه ی کــــار اسکندر است
ز دُبّـــــا , بـــه قُــرتـاپـسی تـاخـتـــم
بــه اقبــــــال تــو : تاس , انـداختـــم
سُقـانلــو یک امــــروز خوشحـال بود
پُــر از بانـگ کبکـــان رَشتــــال بود
مُحـمّـدقـُلــی بیـکِ گـــردن فــــــراز
مـــرا دیــــد و تیز آمدی پیشواز
نشستیـــم چنـدی بــه چـــادُر ســرای
گَلیـن بـاجـی آورد , قـلیـــان و چـای
بـه فیـــروزی و شـــادی و دل بهـی
هم انـــدر زمــــان آمــــد ایــن آگهی
کـــه کیخا بــه دُبـّـا نهـــادست پـــای
برفتیـــم بـــا هـــم بــه دولـت سـرای
همــــه جانسـپــاران کِیخـا رکـــاب
بــه پـــا در تکـــاپــوی , در آفتــاب
ولیخـان تکـــان داد , دست از فــراز
دوان , خانعـلــی آمــــــدی پیشـبـاز
به پــا خاست از جای و کیخا بگفت
گُــلِ عیش مـــا , با قُـدومت شکُـفت
نهادیــم , ســــر در بنـاگــوش هــم
گرفتیــم , هـــم را در آغــوش هــم
به خِرسَک نشستیم , خنــدان دو لب
محـــمـدقلــی , کــوزه ای پُــر رُطب
کـه سـوغــات آورده بــودی ز خُنج
سپـرد خانعـلـی را و بنشست کُنج
پـس آنگـــاه از هــر دری در میــان
سخـن گفـته آمـــد , ز سود و زیــان
وزآن پـس بـپــرسیـد کیخــا خُـــدای
چـو نـوکــر بیـــاورد قلــیان و چـای
کــه دارنــد آیـــا بــه قلعــه نشسـت
حبیـب خــدا, خــان بُگـشـاده دسـت
بگـفتـم کـه خانــزاده در قـلعه است
و دارنـد خان، خانمیــرزا نشست
گُمـــانــم کــه از بهــر دیـــدار پـور
بـه دلجـویــی و رِِتـق و فِتـق امــور
همیـن هفتـه پـابـوسـی قیس و شیث
بیــاینـد , چـون شــاه یعـقـوب لیـث
پـس از آن مُحـمّـدقـلی بِیـک , نـرم
بـه تُرکی, سُخن در دهان کرد گرم
بگُـفت آنچـه بایسـت و کیخا شنُفـت
جهـان بین بگـرداند و با من بگفت
چه بـه زیـن کــه بـابـادی و ایـگــدر
بجــای زد و خـورد بـا یـکــدگـــر
بـه سـرمـایـه ی "مِهـر اندیش" هـم
بگــردنـد همـسـایـه و خـویـش هـم
نبـایــد چــرا شــاد بـاشـد دو ایـــل
کنـون, بُـرد بایــد بـه نـزدیک میـل*
دُهُــل کـوب را , تــا بکـوبـد چنان
کــه مـــردم در آیـنــد در گندمــان
کنــون ای سکنــدر پریشــان نباش
به دل زار و سر در گریبان نباش
چــرا بـرنَیفشــانـد از شـوق دست
کسی را که دامادش اسکندر است
گُمان من این است، نوش آفرین
به وَصلت دلش هست با تو قَرین
ببینیـم , تــا اینکــه فــــردا سحـر
چـه پاســخ فـرستـنـد از ایگـــــدَر
مَخور غـم , که یزدان بِکام دل ات
گِره می گُشاید هــم از مُشکـل ات
همان که فلـک را بـرافـراشته ست
به خاکت, گُلِ مَصلحت,کاشته ست
نبـایــد بـه انــدوه خــوردن نشـست
سَرآیـد تـو را , سـوزِِ سینه گُسست
پس از آن یکــی مجـلـس آراستنـد
کشـیدنـد قـلیــان و بـرخـاستنـد
مُـرادی چو بــرمادیــان زین نهاد
بیـامـد دَم ِ رفتـنش ایـن بـه یــــاد
کـه فــردا ، بیاید هـــم از ایگــدر
مُحـمّدقُلـی بیـک بـا زیب و فـَر
به دل روشنـم ، اینـکه فــردا پگاه
بکـامت بچرخنــد خورشید و مـاه
ادامه در قسمت بعدی ...
به به عالی عالی