طلوع شاعران پنبه در هوش / نظم سُروده های شادان شهرو :
کُجــا کبکی کــه ســر در بـرف دارد
پنــــاه از خصمِ خـون آشــــــام گیـرد
طُلــوع شــاعـــــران پـنبـه در هـوش
خرد ، از (عین و قاف و لام) ، گیرد
لمیـدن رویِ مُبلِ وَهــم ، آیـــــا؟...
سِرشک از گــونـه ی ایـتــام گیـرد !
به غم آگاه کردن ، وصف غم نیست
غَرَض عَزمی ست تا در «گام» گیرد
اگــر "شهرو" زند این جام بر سنگ
یکــی دیگـــر دوبــــاره جـــام گیرد
نریمــــان گـُرز اگــر بنهــاد از کف
تهمـتـن آیـــــــد و از ســـــــام گیـرد
اگــــر تــاج از سـر بهــرام افتـــــاد
قُبــاد آیـــد هــــــم از بهـــرام گیـرد
بــه ننگ آلـــود اگـر ضحاک جم را
فــریــــدون ننگ را از نــــام گیـرد
نبــاشــــد گـــر خُــروش کـاویـــانی
جهـــان را سر به سر اوهــام گیـرد
فُســـون زاهـــدان خُشـک انـدیــش
فقـط در مـــردمـــان خــــــام گیـرد
نه آن تخت و نه این منبر که یزدان
تـقـاص خـود بـه نـاهـنگــام گیـــرد
تـو را هــم دول در ایـن چـــاه لغزد
تـو را هــم پـــای در ایـن دام گیـرد
گــریبــان تـو را ای شیـخ ، تـرســم
زمـــانـــه بـدتــــر از صــــدام گیـرد
کمیـــن صبـر خُـــدا باشد چهل سال
تـــو را هــم درد مصر و شام گیـرد
کنون از هر که جویم نام آن شیخ
زبان از ناسزا در کام گیرد