منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 14:

(19)

پذیرا شُدن محمدقلی بیک, محمدعلی مراد را 

و مُشرف شُدن عباس کیخا به گرم آباد

***

وزآن سـو , مُحَــمّدعلی تـاخت نَـرم
بـه شـش نـاحیـه , سَمـتِ آبـاد گــرم

چه زیبـاست ,در گنـدم و یونجه زار
نـوای دل انگــیـز گنجشک و ســـار

زمـین پـُر گل و سبـزه بـود و نبات
زهر چشمه آبی روان  چون فـُرات

درختــان انـگــور , خـوشـه بـه بـار
چـو منصـور حـلاج,  بـر روی دار

هـوا بـود , چون نـافه ی مُشک بیـز
زمین بود , چون نـاقه ی صبح خیز

شقـایق , چو مستـان گــرفتـه اَیــاغ
غزلخوان به کُه کبک و قُمری به باغ

کنـــار بُنـه , رو  بـه قـبـلـه نشسـت
کمــر سِفـت کرد و عَرَقچین ببست

بنوشـیـد , از کــوزه ای  آب ســرد
وزآن پس درو کرد و هِی بافه کرد

***
دو سـاعـت همی مـانـده تــا نیمروز
روان , خسـتـه  از  آفـتــاب تــمـوز

کشیـدی هــم از پُهلَک و بافه دست
کـه هنگــامه ی کـار اسکندر است

ز دُبـّـا , بــه قُرتــاپســی تـاخـتـــی
نظــر , سمـت (شِـنـلو ) بیـنداختـی

پـراکنــده در دشـت , دیــدی شُتُــر
عَـلَفـچَـر هـــم از گـله ی میش پُـر

ز بسـیـاری  سـایــه ســار سیــــاه
پشـنگ اسـت گُفتـی در آوردگـــاه

و یــا لشـگـــر شـــاه افــراسـیـاب
به جیـحون زده خیـمه آنسوی آب

بـه قُـرتـاپسـی تـاب دادی عُــنــان
ز هر خیمه بـرخـاستی بــوی نـان

ســراپــرده ای بــر درش بُور بود
کـم از نیـم فـرسـخ از او دور بود

بـدیــدی چـو آن چــادر و بُـور را
بـدادی بـــه دل وعـده ی سور را

کجـــا نـان امــروز من آجر است
مُحَـمّد قُـلی بیـک در چــادر است 

چوشُد دور نزدیک و نزدیک دور
کَهَر شیهه سر داد و سُم کُفت بور

زنی , مشک میــزد بـه پـای مَـلار
سگـی جَست , کـز او درآرد دَمـار

ز سُــم کُفـتـن بُـور , روی زمــین
مُحَـمَــدقُـلــــی بیـک چــادر نشیـن

بدانست , بیـگانه ای  بـر در است
یقیـن داشـتـی پیـک اسکـــندراست

بُـرون کـرد از چـــادر خویـش سر
به راهم تو را گُفت چشم ,از سَحَر

چــرا اینهمه وقت , دیــر آمـــــدی
مگر خورده ای نـان و سیر آمـدی

پیـــــاده مَشــو ,  کـآمــــدم پیشـبـاز
بمـــان تـا بیــارم دُهُل کوب و ساز

بـه پـاسـخ , مُحَـــمَّدعــلــــی مُــراد
بگُـفت و ز زیـن بر زمین پـا نهـاد

پلنگی گُرُسنـه بـه کُـه بــر شُـــدی
ز بی طاقتــی هوشش از سر شُدی

بــه سختی,  قدم بر قدم میگــذاشت
گـُرُسنــه بُـد و نـای رفتــن نـداشت

یکی دید , گفتـا" پلنــگ را تو باش
پـدرسوخته خوردسـت , بسیار لاش

بـه پـاسـخ مُحَـــمَّدقُـلــی بیـک گُفت
از آن پس که گُـل از گُل او شکُفت

کـه خـوش آمــدی پیــر بسیــار فَن
نهــادی قــــدم بـر ســـر چشــم من

چو مهمــان یکــی باشد و دست پُر
تـوان کُشـت در پیـش پـایـش شُـتُـر
***
چو در سـایـه بــا هـــم گرفتند جای
(گَلین باجی ) آورد قـلیـان و چــای

کمـی در سمــاور همی ریخـت آب
چو می رفت سر وقت نان و کباب

نگـاهی بـه دُبّــا , نگـاهی بـه شوی
بینـداخــت , آن شـاهـد مـاهــــروی

بـه تُـرکـی بگُفـتـا بـه آزرم و شرم
کـه ( عبـاس ِ کیخـا ) به آبـاد گرم

بـه بخـت سکنـدر , فرود آمــدست
کـه هنگـــام جشن و سرود آمدست

بـه دیــوان نمـودست اکنون جُلوس
ضـرورت بُـوَد رفتـن دست بـوس

پـس از آن گرفـتی بـه تُنـدی کـنـار
برفـتـی بـه سـروقـت نـان و نـاهـار

مُحَـمَّـدقُلـــی بیک , خنـدیـد و گُفـت
کُنون سنگ مُفت است و گنجشک مُفت

نه تنها هُما , سایه اش بر در است
کــه اقبــال , اقبــال اسکــندر است

ببـــایـد , بـه رســــم ادب پــا شُـدن
بـه خـدمــت شـرفیـاب کیـخـا شُـدن

ولیـکــن روا نیست , کـردن شتـاب
شکــم کِی شکیبد,  ز نــان و کبـاب

گُـرُسـنـه , ز تـدبیـر بیـگـــانه اسـت
کــه بغـدادمــان پاک  ویــرانه است

چه بهتر , بـه جـان منت جان کشیم
بـه سیخی , کبـابی بـه دنــدان کشیم

پس از آنـکـــه بغـــداد , تعمیـر شُد
ببــایـــد , بــه دُنـبــــال تـدبـیــر شُد

دو بـا هـــم , بــه بــالای دُبـّا رویـم
بـه دیـــدار (( عباس کیخا )) رویم

ادامه در قسمت بعد ...