منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 05:
(7)
نظربازی نوش آفرین با اسکندر
***
نگـــاه دو عاشق , نبـاشد حــرام
چو دیـــدار رودابه , با پور سـام
نظاره کُنـان, مـاه در روی مـاه
ستایشــگر هـم شُدی , با نگـــاه
میـان دو دلـــداده ی بی قــــرار
زبــان سُخنگــو , نیـاید بــه کـار
سُخن گُفـت خواهند بـا چشمشان
زبــان است , چشــم سُخندانشان
زبــان و دلِ مردعاشـق, یکیست
نگاهش بگوید دلش سوی کیست
توان از نگاهی به دل جُست راه
بسا راز دل , فاش شُد بــا نگــاه
چو نوش آفرین , دید سیـمای او
بـلـرزیـــد , آن سَـروِ بـــالای او
رُخش سُرخ گردید و شَنگَـرف شُد
دل ای دل که کار دل ازحرف شُد
لبش گرچه راز درون می نَهُفت
دو چَشمَش تو گُفتی به آواز گُفت
که ای سُنبلت , ناز را داده خَم
که من هم , گرفتـــار عشق تواَم
چه دانستمی , مـرد رویــای من
بـه دُبّــا نِهَــد پــا بـه دُنیــایِ من
کِرشمه بیــاوَرد , در چَشم مست
سَرِ زُلف را تاب دادی به دسـت
اشـــاره نمــودی بــه زُلـف کمند
که سُستی مکُن, پای اسبـش ببند
شکاری ,شگفتانه در دام توست
که با پای خود آمده , رام توست
کنون , ای خَـمِ زُلـفِ جــادو بلد
نه هنگام خواب است,در چارقد
بکُن نـــاز, تـــا او نیــــاز آورد
گریـــزنـده را , ناز, بــاز آورد
بـه دل , آتـش عشق او تیــز کُن
دو نرگس, بر او فتنه انگیز کُن
نشــانـش بــده , لعــلِ عَنًــاب را
چو شُد تشنه, بر وی ببند آب را
به رُخسـار رومـی و زُلـفِ حَبَش
به هرجا که خواهی,دلش را بِکَش
(8)
در بیـان دلبستـگی
***
بـه پــیله دَرون , کِرم دارد وطن
تـو پـروانه ای , دل زِ پیــله بکَن
چوعاشق شُدی ,سر بپیچ ازحواس
کــه دلــدادگـاننــد , دلبـــر شنــاس
خُداونــد , چون خــاک آدم ببیخت
ببوسید و در قالب عشق , ریخت
نه آن بوسه کــز لب ,نشیند به لب
تن وچشم ولب نیست در ذات رب
از آن بوسه گُل شُد , گِل آدمـی
گُل از گِل برآورد , یزدان همی
چو شُـد آدمی , صاحـب اختیــار
بـه او داد , چَشـم حقیقـت شـکـار
سَرِ مَردِ عاشق, به بنـد دل است
پَسَندَد , هـر آنچه پَسَنـد دل است
نه عشق است دلبسته بودن به تن
به دلبستگــی , تــار بر تــن نتن
غـمِ عشق , دارد بـه دل بستگی
که عشق است , پایــان دلبستگی
دلی را که ازعاشقی ,بهره نیست
چه داند , که احوال عُشاق چیست
مجوی از دل اُفتـاده , نام و نشان
کـه او, جــای دل ,دارد آتشفـشان
به چشمِ خرد,عشق باشد جُنون
جنونی کـه دل را کُنـد رهنمون
بـه زیـن مُغَـرّق ، بـه اسـب سیــاه
نینـدیشد و ســــر نپـیـچـد ز راه
نپیچد , سر از راه معشوق خویش
نه از دیـو تَرسد , نه از هفت نیش
نه چون طفل,بُگریزد ازبانگ سگ
نه چون سنگ ,آسـوده باشد ز رگ
چومجنون,دلی که کمر بسته است
بــه دُشنام لیــلی نخـواهد شکــست
نَـپـویــد تـو را دیـده سمـتِ قَـفا
چو بـــا روی معشـوقـه شُـد آشنــا
رَحََــم را بِمـــانـَـد , دلِ عاشـقـــان
که گیرد دراو,نُطفه ی عشق جان
نــداری اگر در دلـت , دَردِ عشق
نخواند تو را هیچکس, مَـردِ عشق
اگر عاشقی چون مَترسک ,نبـاش
چرایی زمین گیر , چون آقــداش
نشایــد زِ دیـــوار دل بَــر شُـدن
بُلندست , می بایــد از در شُـدن
اگر درد ,از سوی معشوقه است
چو از اوست , باید ببوسید دست
به شاه خرد ,آنکـه شاهِ مــن است
کفـیـل دل و خِضرِ راهِ مــن است
غمِ عشق دارم , مــرا باک نیست
دلِ عاشق آلـــوده ی خـاک نیست
به جانان قسم , من به جان راحتم
نه از جان ,زِ هر دو جهان راحتم
