علیداد , شاعر منتقدی که در تنهایی زندگی کرد و در تنهایی درگذشت:

#شادروان_علیداد

#شاعر_عزلت_نشین_و_منتقد_بروجنی

شاعری منتقد ,  که در تنهایی زندگی کرد و در تنهایی درگذشت، علیداد از شاعران منتقد سه دهه ی شصت - هفتاد و هشتاد در بروجن از شهرهای استان چهارمحال و بختیاری بودند . ایشان به گویش بختیاری هم مسلط بودند و اشعاری در این گویش سروده اند , ولی عمده ی اشعار ایشان به زبان فارسی ست ، از ایشان آثاری چند به یادگار مانده است که متاسفانه امکان انتشار آنها مقدور نبوده است، معروفترین مجموعه اشعار انتقادی ایشان کتاب (زنده باد مرگ)نام دارد ، از آثار دیگر ایشان (جالیز)را می توان نام برد ، آخرین مجموعه اشعار ایشان بصورت پراکنده در اختیار دوستان و بستگان ایشان قرار دارد ، علیداد هیچگاه ازدواج نکرد ، در تنهایی زندگی کرد و در تنهایی درگذشت، 

چند بیت از اشعار ایشان را با هم  از  کتاب زنده باد مرگ ، مرور می کنیم :

..................................................................................................................................

گر تو بنشینی و من هم بنشینم خـــاموش

علم کــاوه ی حـــداد کـــه گیرد بر دوش

نوجوانـان وطن را همه مـاران خوردند

بهر نابودی ضحاک به پا خیز و بکوش

حیف باشد که در ایران کهن ، کشور جم

سکه ی زر شود از نـام گــدایان منقوش

......................................................‌............................................................................

خوشبختانه افتخار شاگردی این استاد بزرگ را داشته ام ، لحن بیان را در اشعار انتقادی از این استاد بزرگ آموختم . می‌خواستم  از ذکر نام خانوادگی شان خودداری کنم ، زیرا خود استاد در هنگام حیاتشان هنگامی که کتاب جالیزشان را تایپ کرده و داشتم تحویلشان میدادم , تا چشمشان بر روی جلد کتاب و نام خانوادگی شان افتاد , بلافاصله فرمودند نامم علیداد است، نه یک کلمه کمتر ، نه یک کلمه بیشتر ، و با دست خودشان بر روی نام خانوادگی شان لاک گرفتند ، در اواخر عمر حتی روی نام (علی ) در اسمشان ( علیداد ) حساس شده بودند و فقط خودشان را  (داد)معرفی میکردند ،  امیدوارم آثار ایشان به همت دوستدارانشان جمع آوری و از خطر نابودی حفظ گردد ، 

نمونه ای از اشعار انتقادی ایشان به گویش بختیاری

:

کـُر  چِـه  اوضــاع  بـَدی  وابیـــده           

نَـتَــری  جُـم بِخُوری از پس و پیش

ایگِـــرِن   و  ایبَـــرِن  و  ایکُشِــن            

اَر  بـِه مُـرغِ  یِه آخُوندی  گُدی کیش

مُــو  نَدونُم  چِه  ایخوان  از  مَخلوق         

ای  همــه فُوطـه بِه سَر چی گامیش

چُونُـو   رفتــار  ایکُنِـن   بـا  مَـردُم          

چی  چُوپُونَل  کِه کُنِن با  بُز و میـش

نُوجـِون   هـَر کُجِه  دیـدِن  کُشتِـن            

داغِشِ  نان  بِه دِلِ   بُـووُ   و  دَدیش

خَـرِ  بی صاحِبی   هَـرجـا   دیــدِن            

بـِگِـرِهـدِن  و  بِنان گالـه  بِه ریـش

دُزدِ   بیچــارِ نِه    زِنـدُون   ایکُنِـن           

یـا  کِه  بُوشِ  ای یارِن وُر دَمِ تیـش 

 

ایگـِرِن   مَـردُمِ  سیـگــار فُــروش            

خُوشُون   وارِد  ایکُنِن گَـرد و حِشیش 

 

خُوشُون بـا زَنـگَـلِ خـارج شَو و روز        

یـا ایخُوسـِن  یـا ایشینِن بـِه تِکیش

زَهلِه ای   نی  کِه  یکی حرف بِزَنِـه          

یــا  بُگُو   بُرگ هــِدِه  وُر سَر تیش

امــا  فوری  ایگِرِش  موشینِ گَشت           

یـِه جَووُن  اَر  بِـرَوِه  رَه  با   دَدیش

چه کُنُم  دِل  پُرِه  از  ای   اوضــاع           

نَتَـرُم   هیچ  بُگُوم   از  کَم  و بیش

اَر  بِخوام   حرفِ   حِسُووی    بِزَنُـم          

یـِه  دَفِه  ایخُورِنُم  بـاَ   پَـر و پیش

اِی  بِریسه  زِ هَم  ای   چرخ  کَبـود           

کِه گـِدا   شاه نَکُنِه   شاه   درویش

مــَر کَلُویی تو علیــداد کـه ایگُوی              

ای چی نُو  حرفَلِه تِه  بـی تشویش

روحشان شاد