درمانده / نظم سروده /

ای خــــدا خستـه ام از مفلسی و در بـه دری
در حقــم آخــــر عمــری تـو نکــردی پـدری

مُــردم از بس کــه به درگــــاه تو شب نالیدم
نکنـــد از مــن درمــــانــده تو درمـانده تری

آن همه کوکبــه و جـــاه و جلال تــو چـه شد
کو( یَد نیل شکـافت ) ؟چه شد آن جلوه گری؟

ای کلک,جان من خون شده دل , راست بگو
در کـــدامیــن فلک از هفـت فلــک مستقری

عزم خــود جـزم نمــــودی و نگیـــری آرام
تــا  ذلیـــلــم  نکـنــی  قعـــر جهـنـــم نبـری

نــه منــم بنــدۀ مخلـوق خـــــدایی جـــز تــو
چه شود اینکه به من هــــم به عنایت نگری

هـرکس از جانب تـو روی اطـاعت پیچـاند
خوب بـــا او تـو ایــاقی و  تـو بــا او بپری

همۀ تـرس من این است کـــه در روز جـزا
از بهشت و لب حــوض تـو نبــــاشد خبری

ای کـه درمُکمِـن غیب تـوخلیــل است هزار
از چـه آخــر بــه یکی شان نسپــاری تبـری

گفته بودم که منم در دوجهان بی کس و کار
بی کس وکارتر ازمن که تویی , یک نفری

با وجودی که بـه کُفران تــو عـادت زده ام
به جلالت , به دلم  نیست سـر پــرده دری

قـانع ام  باقی عُمـــرم  به تُهیـدستی و فقــر
آنچنـان کــــه تــو بخــواهی بنمـــایم سپری