خطاب به شیخ امارات / شعر نیمایی / شادان شهرو :

مست می بینمت ای شیخ ِ امارات نشین
ای که چون قاطر وحشی بزنی سُم به زمین
من گمان می کنم از شیر ِ شُتُر مست شُدی
با که همدست شُدی
لااَقَل کج بنشین راست بگو
بعد از آن هرچه دلت خواست بگو

بینَمَت دیگ ِ طَمع غُل زده سَرپَر کردست
آروغ و عَربده ات گوش ِ فلک کر کردست

ای زبون گشته چه کس شاخ نهادت در جیب
گردش چرخ ... عجیب است ... عجیب !!

این همه رَعشه در اندیشه هم از مِی داری
به بغل , ساقی داگلاس و مِیامِی داری
عَمَر ِ سعدی و چشم ِ طمع ِ رِی داری
جان من پروا کُن
هوش خود را جا کُن
اینکه در دست گرفتی ای مست
دُم ِ شیـر است , بترس
این کُهَن مُلک ِ خرد خیز همان
خانه ی خواجه نصیر است , بترس
ای شکم سیر ... برو
سَر ِ خود گیر .... برو
هم از آن روز که گویند که دیر است , بترس

این خلیجی که بر آن چشم ِ طمع دوخته ای
شاخ آبی ست که آبشخور ِ شیران ِ نَر است
پاسبانان ِ حریمَش سام و ... رستم و .. زال ِ زَر است 

گیو و گودرز به دربانی او
سینه ی چاک ِ پُر از خون دارد
سَند و بُنچاقش
جُوهر ِ مُهر ِ فریدون دارد

به گُمانم که برفتت از یاد
اینکه شاپور ذوالاکتاف ... منم
به گُمانم که فراموشت شُد
اینکه سیمُرغ ِ کُه ِ قاف ... منم

خویش را مضحکه ی غیر نکُن
در خیالات نَشُد سِیر نکُن

بهتر آنست که درمان بکُنی
به دَوا مُشکل ِ بینایی را
بهتر آنست که گردن بِنِهی
پارس دریای اَهورایی را

وَرنه با شیهه ی رَخش
وَرنه با گُرز ِ تِهَمتَن آیم
وَرنه با چَرم و دَرَفش
با کِی و کاوه و بیژن آیم

سینه پُرباد نکُن
ای سراسر نیرنگ
پارس دریا دارد
در دل ِ خویش نهنگ
در خلاف آمد راه
کج نرو چون خرچنگ
نیستت یک سَر ِ موی
هیبت پور ِ پَشَنگ

رسدت روزی که 

میگذاری دلتنگ 

سر به پای ِ اورنگ

فاش میگویم فاش
فاش میگویم شیخ
خَر ِ اقبال تو لنگ است ای شیخ
جای ِ تدبیر و درنگ است ای شیخ
وَقت , تنگ است ای شیخ

بهتر آن است که تدبیر کُنی
جای آروغ زدن و لاف زدن
گِره بر قالی کج باف زدن
عُذر تقصیر کُنی
باز هم بندگی ِ شیر کُنی
باز هم بندگی ِ شیر کُنی