وا هُل و زور ,خُتِه مِن دلِ مُو جا کِردی :
وا هُـل و زور , خُتِه مِـن دلِ مُو جـا کِردی
هیچ هوشِت هِده , تا رَهدی چه وا ما کِردی
مُرده بیدُم نَفَسِت خَرد به مُو ,جون وُرگَشت
تـو , مُنه زنـــده بـه انفــــاسِ مسیـحا کِردی
خنــدِنِه کُنجِ لَـوِت نــادی و نــازِن مِنِـه تیت
دَسـتِ نـــادی پَـرِ کَـد , بـُرگِتِــه بـالا کِردی
ئـی هَمه فَـنـد کُجـه رَهــدی و کی یادِت دا
تَش گِرِهدِه , نه که شـاگِردی زُیلیخا کِردی
چی هُمیـلا چِـه قَــدَر نــاز و قشنگه بالات
مُـنِـه مَنـدیــرِ دو چِشمـونِ هُمیــــلا کِردی
ســایِه ی سَرو کَـدِت وَست , سَرُم لرسِستُـم
مُنــه دل مُردِنه بـَد جـوری تو شیـدا کِردی
کاشکی وَختی مِـنِه آیـنِه کُنی سِیل به ریت
ریت وابـو کـه بِگوی عشقُمِه حاشا کِردی
داد پِـیـغـوم کــه نـیـبـو زِ تـو تـی وُردارُم
رَهدی و پُشتِ سَـرُم مَعــرِکـه بَرپا کِردی
ئی وَسَـط سی تـو که بَد هیچ نَوابی شهرو
مُفتـی مُفتـی کَـــد و بـالامِـه تماشــا کِردی
وا = با
وا هُل و زوز = با زورآوری , با هُل دادن و زور اوری کردن
خُته = خودت را
مِن = تو , داخل , درون
هوشِت = حواست , در گویش بختیاری به حواس میگویند ( هوش ) وقتی میگویند هوشت بو یعنی حواست باشد , وقتی میگویند بهوش بو یعنی هشیار باش وقتی می گویند هوشُم هِد یعنی حواسم هست / اصلآ در این گویش کلمه ای به اسم حواس ( که عربی هست ) وجود ندارد
هِده = هست ( هست با تاکید )
رَهدی = رفتی
خَرد = خورد , برخورد کرد
مُو = من
وُرگشت = برگشت
مُنه = من را
خَندِنه = خنده را
لَوِت = لبت
نادی = نهادی
نازِن = ناز را
مِنه = درون , تویِ
تیت = چشمت
دست نادی پَرِِ کَد = دست گذاشتی بیخ کمرت
بُرگِته = ابرویت را
بالا کِردی = بالا بردی
ئی همه = این همه
فند = حیله , مکر
کُجه = کجا
رَهدی و = رفتی و
تش گِرِهده = آتش گرفته ( این عبارت نفرین گونه است )
نه که = نکند که
چی = مانند
هُمیلا = اسم دختر ( نام دختری در شعر معروف داراب افسر بختیاری و همچنین در منظومه ی خسرو شیرین نظامی )
سرو کَدِت = سرو کمرت
وَست = افتاد
لرسِستُم = لرزیدم
مُنه دل مُردنِه = من دل مرده را
وَختی = وقتی
ایبینی = می بینی
ریته = رویت را
ریت وابو = رویت بشود
نیبو= نمی شود
تی وُردارُم = چشم بردارم
ئی وسط = این وسط
سی تو = برای تو
