جَخت امروز گُلِ اشکِ زُلیخا گُل داد ( غزل )

خَنـده ات تــا بــه سَــرِ کـــوچه دلـم را هُـل داد 

همــه را , زُلـف خُـــــدا داد و تـو را سُنبُـل داد

کابُـلـی چشـــــم تـو را دیـــــدم و بـاور کــــردم

کارهـــایی کـــه بـــــه دل  دسـتِ یَــل زابُـل داد 

طعم آن چای که شد طعمه ی دل،یادت هست؟

چـای پُــر خاطـــره را " کـافه ی قرقاوُل " داد

اینکه بر شانه ی خود ریخته ای،عُمرِ من است 

ورنـه  مــا را  کــه خُــدا یک سرِ بی کاکُل داد

عُمرِ مـا کوچ بـه هیچ است ، ولی،کوچ ازهیچ

شوکـت و کبکـبـه بــه شیـــخ جَبــَل عــامل داد

سیـــل دیشـب، نه فقط خانه و خان با خود بُرد

بُــرد آن وعـــده کـــه در سـاختـن یک پُـل داد

مـــا گُــــذشتیـم ، اگــــر عهـــــدِ گُسـل زا دارد

نارفیـقی کــــه بــه مــــا دستِ رفاقــت شُل داد

بهتـــر آن است قــَوی حوصــله باشـم ، شهرو

جَخـت امــــــروز،گُــلِ اشـکِ زُلیـخا ، گُل داد