روزی رسد که کودک من مرد می شود / شعر نیمایی / شادان شهرو :

سَبزم ...
- ولی ... نه سَبزه یِ اندامِ سَبزه روی..
سَبزم ,... 
- ولی ...نه سَبزه یِ رُسته کنارِ جوی ...

از بس که بی بُخار ,...
در دیگِ روزگار ,...
بی هیچ کار و بار ,...
در خود نشسته ام ,...
در ذهن خسته ام ,...
هِی "مُرغ "... غاز شُد...
گُنجشک ..."باز" شُد..
هوشم زِ هوش رفت...
گوشم دَراز شد...

"صبرم".. اگرچه میوه ی کال است و نارَس است ...
بر من گُمان نبر که علیل است و بی کس است..

من آه سَرکشم , ...
خون سیاوشم , ...
هیزم بیاورید ..
مُحتاج آتشم .

اندوهِ من , 
- شکستگیِ بال بودن است ...
سَبزیِ من ...
- سِتم سَری ِ کال بودن است ..

روزی رسد که سَبزی من , زَرد می شود
روزی رسد که کودک من , مَرد می شود
.
در من هزار خُسروِ کیهان خَدیو هست
در من هزار "رُستم" و " گودرز " و " گیو" هست ...