بی سامان ( نظم سروده )
مُسلمــانــم , ولـــی ســامــــان نـدارم
کــم از الـحــــاد گمـــراهـــان نـدارم
بــه ایـــن اســـلامِ سـر تـا پــا تظـاهـر
پس از این ذره ای ایمــــان نـدارم
کـــدامین ننگ بـاقی مـانــده کان را
بــه پیشــــانی وَ بر دامـــــــان نـدارم
به وعده این شکـم کی سیر گــردد
بــه روی سُفـــره وقتـی نــان نـدارم
چنان این خاک اجدادی غریب است
کــه گــویی ریـشه در ایـــران نـدارم
غمی جــانـکاه در جـــان دارم و من
بــــرای این خـــوره درمــــــان نـدارم
مـــن بـی خـانمـــان گـــورم کجا بود
کفن هــــم بــر تــن عُـریــــان نـدارم
جهان بااین فراخی عین حبس است
خـدایـــــــا طـاقــت زنـــــدان نـدارم
بـــه مـــن انـگ شـرارت میزند شیخ
منی کـه چــاقـــوی زنجــــان نـدارم
سُـــوال انــکر و منــــکر چـــه پُرسی
چــو موسی لـــوح ده فـــرمان نـدارم
یکی دیـگـــــر درون هـــــالــه رفـتــه
نــه مــن کـــه از نــداری, جان نـدارم
همه گوینـد : شـادان اسـت ," شهــرو"
خــــــدا شــاهد " دلــی شـــادان ندارم
خوشا آنکس که این ایمان ندارد؛؛حنایش رنگ دژخیمان ندارد