از دور دیــدمـت بـه تمــامی بَغَـل شُدم ( غزل )

از دور دیــدمـت بـه تمــامی بَغَـل شُدم

در موج خیزِ مویِ تو یکباره  حل شُدم

 

در من ,هزارغُنچه رُزِ "مثنوی"شکُفت

اُفتـاد تا به چشم تو چشمم ,"غزل" شُدم

 

غافـل , نگاهِ تُـردِ تو از من عبـور کرد

راضی بـه ایــن عنـایــت حَـدِ اَقَـل شُدم

 

خورشیدطالعی وطوافِ تو واجب است

با اینکه زُهـره بـودم و حالا زُحَل شُدم

 

سَروی به صاف قامتیِ صبرِمن نَرُست

من کـوه بوده ام , به تواضع کُتَـل شُدم

 

یک عُمر کعبه بودم و دورم شلوغ بود

امـروز را نبین که چنین بی مَحَل شُدم

 

بُغضی صلیب گشت ومسیحی عروج کرد

اکنون , سیـاه پـوشِ مسیـحی هُبَـل شُئم!