خُدایِ بی آنتن / نیمایی / شادان شَهرو :

خُدایِ بی آنتِن

شعر نیمایی

دُختری ، گوشیِ (آیفون) در دست

با سکوتی جانکاه

داشت با "آیِنه" صُحبت می کرد

وَقتِ خارج شُدن از دانشگاه

...

پُرَم از حسِ غَریب

پُرَم از حَسرَت و رَشک

من ، فقط پیش تو دارم این حَق

که بِیَفشانم اَشک

تویِ دُنیای حقیقی انگار

ضربانِ تپشِ قلبی نیست

من به آینده ی با آینه ام، شَک دارم!

گُلِ گُلدانِ لبِ بالکُن دانشگاه

خالی از خاطره ی خاکِ فَراموش شُده ست.

مَردُم از ناچاری ؛..

رو نِمایَند به رَمل

بی سبب نیست ، که من ؛...

در کَلانشَهرِ ( اینِستا )، دارم ،..

خانه ای ، قابلِ حَمل

در مَجازی ، حالم ؛..

مثلِ بازاریِ بَرگشته (چِک) است .

همه آدم ها ، سَرد

همه آدم ها ، فَرد

در پَسِ هر لبخند ، ..

خود فَریبنده تَرین حسِ بُرودَت تاب است

بر سَرِ هر سُفره

آنچه گرم است ، فقط بُشقاب است

مَردمانِ اینجا ،..

بهترین ( وِرژنِ ) مَصنوعی خود را ، هر بار ،..

باله می چَرخانند

در اَنظار .

مردمان اینجا

دیر خوابی دارند

(پَنت هاوس) است (پِروفایلِ سِلِبریتی ها)

خاصه آنها که سَرِ  سَردَرشان

(تیکِ آبی) دارند

گُربه یِ داخلِ ( لِکسوزِ ) بَنَفش

گردن آویخته زَنجیرِ طَلا

لایِ دَندان دارد 

(شارژِ موبایل)

می توان خواند ، هم از چَشمان اش ؛..

که در این بازی هست ،..

( آی پیِ ) گُم هُویت .

می توان حَدس زَد از رَفتارش

در نَمَکریزترین(پُستِ) (پِلَن ) چیده شُده

زود باشد که بگردد رویت .

گُربه های تَجریش ، ..

مالتیس های وَنَک

کارتِ ملی دارند

و حسابی در بانک

بَعدِ یک چِشم دَوانی کردن ، .. در "دیوار"

بَعدِ یک هوش چَرانی کردن ، .. در (واتساپ)

باز ، لب می گزَدَم ، عادتِ تَنها گَردی

باز  ، دل می بَرَدم ،..

شوقِ (اینِستاگَردی)

سَخت باشد ، بودن ،..

"هیچ جا" وُ "هَمه جا"

در مَجازی ، .. هر کس ،..

ناز او ، نیشتر است 

نازجویانَش هم ؛..

سُست اندیش تر است

دلم اینجا ، تنهاست

فکرم اینجا ، خَسته ست

به تَماشای تَب و تابِ جهان

نکُند باز اگر پَنجره ای"( VPN )"

همه دَرها ، بَسته ست .

رویِ هر" (send)" که می رَقصانَم ،.. اَنگُشتَم

واژه ای می میرد ، .. در ذِهنَم

بالِشی می اُفتد ،.. از پُشتَم

گُربه یِ ( پِرشینِ ) خانه یِ همسایه یِ ما

نام او ( @خان_خِپِل ) است

(فالُوِرهایِ) گریبان چاکش

با ( اِکانتی ) که به اِسم اش ثَبت است

از من و از قَلمم ، ..

چند "( k )" بیشتر است .

گاه گاهی حسی ، ..

چون حواصیلِ شُمال

می دَهد کوچ مرا سَمتِ جُنوب

با خودم (آفلاینم)، ...

تا دَم صُبح

هر سَحر ؛ (آنلاینم) ،..

مِثلِ مَسیح

هَمِگی مثلِ ( رُبات )

(سیستِمِ عامِل مان)

( کُد ) نویسی شُده است .

باز هم ، .. ساعت هَشت

با قَطاری که پُر از "روحِ رَمَق ماسیده" ست

به کَرَج ، می رَوم از سَمتِ طَرَشت

ماسک ، باید بِزَنَم

روزِ وارونگی دود و دَم است

زندگی در تهران

زیستن در سِتَم است

_"باز ، یادِ پدرم افتادم"_

پدرم ، زاده یِ کوهستان بود

زاده ی آنجا که ؛...

جنگل و چشمه و کوه

دَست در دَست ؛ نشسته ست ، دَرونِ یک قاب

مادرم زیرِ لبش می گوید ؛

اِی خوش آن جا که زُلال است هَوایش چون آب

خوب می فهمد او :

هر کُجا ، عُمقِ هوا بیشتر است

لَذّتِ نَشو و نما بیشتر است

سَقف را می نِگرد ، در خَطِ ۲

عینکِ مانده بِجا ، در (مِترو)

...

"(اِستوری) می کُنُم اش"

دُختری (هَندزفِری) در گوشش

می فِشارد آرام

( تَبلِتِ سامسونگِ، اِس ۹ ) را 

تَنگ در آغوشش

(هَشتَکِ) نامه بَری

زیرِ یک( پُست) نِشست

#دلِ_مَن_خَسته_از_این_دور_نَوازی_شُده_است

و یکی پاسخ داد؛..

بودِ ما ، .. بودِ مَجازی شُده است .

وارد (مِترو) شُد ، ..

پیرِ چوقا پوشی

" آنکه هُشیارترین حاضرِ در مِترو بود "

...

ایلیاتی حسی ،..

زاده ی کوهِ پُر از آویشن

زاده ی صُبح دَمانِ روشن

آمد و ، .. شُد (آنلاین)

آن خودِ (آفلاینم)

با حضورش انگار ،..

نَفسِ گرمِ طَبیعت ، حِس شُد .

چَشم هایم انگار

شاهدِ مُعجزه ای خالِص شُد

آمد و آینه شُد ؛..

تا در او گَرد بگیرم خود را

تا بفهمم اینکه ؛..

خویشتن (سـانـسـوری) سـت ؛..

رُشد با (حسِ مَجازی) کردن .

در تَوّهُم تا کِی ،...

با "خودِ واقعی" بازی کردن

من که در دوزَخِ مابینِ دو دُنیا ،.. عُمرم

( کُنتور ) انداخته است

تازه دریافته ام ؛..

فَرشِ پاخورده یِ دَر پادَری اَم

تازه دریافته ام ؛ ..

پُشتِ دَروازه یِ دُنیایِ مَجازی شُده ام ،..

مثلِ یعقوب نَبی

دَست را ،.. سایه ی چَشم اش کردست

لَهجه یِ مادری ام .

جَخت یادم آمد:

پدران پدرم

تابعِ  طَبعِ طَبیعت بودند .

ایلیاتی بودند.

(استوری) کردنشان ،..

نقلِ یک خاطره در چادُر بود .

فارغ از ( لایک ) برایِ نَفَسی ، دیدنِ هم ،..

دلشان ، لَک می زد.

فارغ از (فیلترِ رنگی) ، هر بار ...

چَشمهاشان ، به تَماشایِ گُلِ بابونه ، ..

دَف و تُنبک می زد .

طرزِ چِشمَک زدنِ اجدادم

نقشِ (هَشتَک) را داشت 

کوچ ، با آنهمه سختی هایش

بود چون رُستَنِ یک ساقه کَرَفسی در بَرف

عشق وَرزیدنشان

در عَمل بود ،.. نه حَرف 

و من اینک اینجا 

ناظری دَر به دَرم

گُسلی افتاده ست

بینِ حس کردن من ، با پدرم

پدرم ، زاده یِ کوهستان بود

حرف هایش ، حس داشت

زندگی ، داشت بُهون

رویِ دَستانِ پُر از پینه ی او

آخرین حرفِ پدر ، ...

مثلِ ارسال پیامی که (نِت اش) قطع شُده است

ماند در سینه ی او

شَهر ؛.. پایانِ - نفس هایش - شُد

پدرم وقتی مُرد ؛...

ضَربانِ قَلب اش

(دانلودِ) ناقص داشت .

و هنوز ،...

مادرم ، در ( واتساپ ) ؛

شب به شب ، سوره یِ الرَحمان را ،..

می کُند نذر پدر .

صفحه ی (واتساپم) ؛

روز تَدفین پدر ، ..

باغِ گُلهای مَجازی شده بود

و در آن روز فقط ،..

مادرم بود ، که در دَستانش ،..

خاک ِ خاکِستان داشت . 

بانگِ هِیجار بُلند است زِ هر (کوچگِرام)

فَصلِ کوچیدنِ (دیجیتال) است 

پدرم ، روزی گفت:

کوچ ؛.‌. یعنی ، جایی ،..

که در آنجا ، با تو ،..

آسمان (چَت) بِکُند .

و من اینک ، تنها ،..

و من اینک ، خَسته ،..

در کَلانشَهرِ اینِستا دارم

خانه ای رو به غُروب

با خُُدایی که در آن خانه نَدارد(آنتِن) .

.

.

.

.

شادان شَهرو 

اوایل تیرماه ۴۰۴ 

یوسف آباد قوام

.

.

---

پ ن

جایی خواندم که اِدّعا شُده بود : ( شعر عَروضی در به کار بُردن واژگانِ مُدرن و اِمروزی ناتوان است) 

و چنین شُد که ؛.. نیمایی بالا ، زاده شُد .

---