وِیدِنِت مَحشر به پا کِ ، رَهدِنِت کولاک کِرد :
غزل شماره 121
وِیدِنِت مَحشر به پا کِ ، رَهدِنِت کولاک کِرد
رَهدی و وُرکَـند بـای و نَخشِ پاته پاک کِرد
َ
فِـر گِـرِهـدی فیس اِز تیت و نـدونستـی فَلَـک
نَشـمِه تَر اِز کالَلِـت هِی پَروَرُنـد و خاک کِرد
وا یـو که دارُم مِنِـه سینه , دلی چی خارپُشت
قلبِ مانِه ، روزِ اَوَل بُرگِ چَوگِت چاک کِرد
مَـنـدُمه وَخـتـی خُـدا سَـرگـرمِ نَخـشِ تیـت بید
مِن چه فِرگی بی که ئی کارِ هَراسُوناک کِرد
کاشکی سَـنگر به کولی بی دلم چی کاسِپُشت
تا غَمی کِـلپِـر اِکِـردی ، سَـر میونِ لاک کِرد
هار وابی تیت ، وَختی سَر به پـای نــاز نــاد
تـی به چیـلِ نــاز دُهـدِن ، کـالِـتـه هَتّـاک کِرد
جَخت فَهمُم سیچه وا فرهاد ؛ خُسرَو، کَل نَوَند
هر دلی هیزِت کِشی،عشقِت هُنه بی باک کِرد
ترانه ی زن لُر با صدای مُژده
وِیدِنِت ... آمدنت
مَحشر به پا کِ ... محشر به پا کرد
رَهدِنِت کولاک کِرد ... رفتنت کولاک نمود
رَهدی و ... رفتی و
وُرکَـند بـای و... پایکوبی کرد باد و
نَخشِ پاته پاک کِرد ... نقش پایت را پاک کرد
فِـر گِـرِهدی فیس ... ناز تو پرواز کرد
اِز تیت و ... از چشمت و
ندونستی فَلَـک ... ندانستی که فلک
نَشـمِه تَـر اِز کالَلِـت ... زیباتر از چشم های کالت
هِی پَـروَرُنـد و خاک کِرد ... هی پروراند و خاک کرد
وا یو که... با اینکه
دارُم مِنِه سینه ... درون سینه دارم
دلی چی خارپُشت ... دلی مثل خارپشت
قلبِ مــانِه روزِ اَوَل ... قلب ما را روز اول
بُرگِ چَوگِت چاک کِرد... ابروی کشیده ات چاک کرد
مَندُمه وَخـتی خُـدا ... مانده ام وقتی که خدا
سَرگـرمِ نَخـشِ تیت بید ... مشغول نقش چشم تو بود
مِن چه فِـرگی بی ... توی چه فکری بود
که ئی کارِ هَراسُونـاک کِرد... که این کار هراسناک را انجام داد
کاشکی ... ای کاش
سَنگر به کولی بی دلم ... دلم سنگر به کولی بود
چی کاسِپُشت ... مثل لاک پشت
تـا غَـمـی کِـلپِـر اِکِــردی ... تا غمی سنگ پرانی می کرد
سَـر میـونِ لاک کِرد ... سر میان لاک می کرد
هار وابی تیت ... هار شد چشمت
وَختی ... وقتی
سَـر بـه پـای نــاز نــاد... سر به پای ناز نهاد
تـی بـه چیـلِ نــاز دُهـدِن ... چشم به دهان ناز دوختن
کـالِـتـه هَتّـاک کِرد... چشم کالت را هتاک نمود
جَخت فَهمُم ... تازه می فهمم
سیچه ... برای چه
وا فرهاد ... با فرهاد
خُسرَو، کَل نَوَند ... خسرو کل کل نکرد
هر دلی هیزِت کِشی... هر دلی غیرت کش تو بود
عشقت هُنه بی باک کِرد ... عشق تو او را بی باک نمود
