هَرجـا که نِشَستِـن ، زِ مو هِی عِیـو شُمُـردِن :

هَرجـا که نِشَستِـن ، زِ مو هِی عِیـو شُمُـردِن

یـا رَشک بـه تی کـالِ  مِنِه شِعرِ  مو  بُـردِن

پیش اِز یـو کـه مُ  واز کُـنُم  چَشم بـه دُنیـــا

یَک سینـه تَپَلـکـو  زِ غـزل  سی  مُ  اَوُردِن

کم  دَنگ دِرار ،.. اِی گُلِ اَولیـلِه ی مُنگَشت

چَنتـانِه  بِگُـم ، پـایِ  بُهـونبُـرگِ  تـو  مُردِن

بُـم شیـخ گُـدَک ؛ اََهـلِ جَهَنـدَم،  عَجَمِن پاک

حق وا بِدُمِس، چُن که عَلَـف عَلقِـن و تُـردِن 

سیچه عَجَمی  گَپ نَـزَنِن ، .. اَهــلِ  جَهَندَم

هَرجا که تَشی بوهِـه به دَورِس لُر و کُردن

ای شیـخ ، قُشونِـت کـه وَنِـن چَفیه  سَرِ مُـل

روزِس کـه بیا ، جورِ پُتُل ، هِی تُنِه تُـر دِن

گوویَـل ؛ نَقُـرُمنیـد و نَشُگنین  بـه (شَهرو) 

دَستُـم چُمَـتی هِـد ، کـه بـه داراب سِـپُـردِن

زِ مو = از من 

هِی= به تکرار

عِیو = عیب

شُمُردِن= شمردند

رَشک= حسادت 

بـه تی کـالِ= به چشم کال  

مِنِه شِعرِ  مو = داخل شعر من 

پیش اِز یو کـه= پیش از اینکه 

مُ  = من

واز کُنُم = باز کنم

تَپَلـکـو = پُراپُر ، زورچلان  

زِ غـزل = از غزل 

سی  مُ  اَوُردِن= برای من آوردند

کم  دَنگ دِرار=کم ادا در بیاور 

گُلِ اَولیـلِه = نام یک گیاه دارویی در کوهپایه هاست

مُنگَشت = نام یک کوه و منطقه در بختیاری ست

چَنتـانِه = چند تا را

بِگُـم = بگویم

پـایِ  بُهـونبُـرگِ  تـو پای ابروی بهون مانند تو ( بهون = سیاه چادر عشایر )  

مُردِن= مُرده اند

بُـم= بهم، به من

گُـدَک= گفت که 

اََهلِ جَهَندَم = اهل جهنم

عَجَمِن پاک = همگی عجم هستند

حق وا بِدُمِس= باید به او حق بدهم

چُن که = چون که ، زیرا که

عَلَف عَلقِن و تُردِن = علف عقل و تُرد هستند

سیچه= برای چه 

عَجَمی  گَپ نَـزَنِن = عجمی صحبت نکنند  

هَرجا که تَشی بوهِـه= هر جا که آتشی باشد 

به دَورِس= در پیرامونش، در اطرافش 

لُر و کُردن= لر و کُرد هستند، لر و کرد حضور دارند

که وَنِـن = که می اندازند 

چَفیه  سَرِ مُل = چفیه به روی شانه

روزِس کـه بیا = روزش که بیاید

جورِ پُتُل = مثل سوسک

هِی تُنِه = هی تو را

تُـر دِن = غلط میدهند

گوویَـل= برادران

نَقُـرُمنید = فریاد بر نیاورید

و نَشُگنین = و اعتراض  نکنید  

دَستُـم = دست من

چُمَـتی هِد= مشعلی هست

کـه بـه داراب= که به داراب افسر 

سِپُـردِن= سپرده اند