با شیخ مُدُم داره سَرِ زُلـفِ تـو کَل کَل :

با شیخ مُـدُم داره سَرِ زُلـفِ تـو  کَل کَل

تِی مــا کــه رِسی ریتِه نَگِر شاهِ دُوَرگل

مِرزِنگِته جِنگِر کُن و اِسلامِـه بِــده بـای

دَستـاتــه بِنِه پَـر کَد و بُرگــاتـه بِکُن خَل

چَشمونِ تو و زُلفِ کِرِنجِت به چه مَهنِـن

انگــار دوتــا یــوزپَلَنــگِــن مِنــه جَنگــل

لِبگِـشت ،  دَمـونی کـه کُنه شِنـگ پَلاتــه

سَرمَست کُنـه تــاخـت  زِ اَرمَنـد به اَردَل

دارِه قِـرِ پُرچینِ تو وا "چینِ قَبـا "  فَـرق

هُن خاک کُنِـس پَرچل و یو خاکِـنه پَرچَل

وا هم زِ دوتــا تــالِ سَرِ تیـت ،.. بِتَـرسِن

وا هم کــه حِجــاوِن بِکُـنِن  سَنــگــرِ اَوَّل

تــا واز کُنُــی پَـل ،  ز لَــوُم بِیت اِریــسه

اِز بَـس زِ غــزل کِردِه پَلِت سینُمه سَرمَـل

هر شیخ کـه دیـدُم دَفَکی زیرِ عَبا داشت

جُز حَرضَتِ سعـدی که نَبی زاهــدِ اَنگَـل

شَهرو، زِ خُدا کَند دل و ری به تو تُر کِرد

خیام بـه ویــرِ تو عَرَق خَرد و گُد اِی وَل

مُدُم = مُدام

تِی مــا = پیش ما، نزد ما

کــه رِسی= که می رسی

ریتِه نَگِر = رویت را نگیر

شاهِ دُوَرگل = شاه دختران

مِرزِنگِته = مژه هایت را

جِنگِر = ابزار کشاورزی شبیه چهاردنده ولی با دنده های بیشتر از جنس چوب   

اِسلامِـه = اسلام را

بِــده بـای = باد بده

دَستــاتــه= دستهایت را

بِنِه= بگذار

پَر کَد = پر کمر

بُرگــاتـه = ابرهایت را 

خَل = خم 

زُلفِ کِرِنجِت = موی مجعدت

به چه مَهنِن= به چه می مانند

یــوزپَلَنــگِــن= یوزپلنگ هستند  

مِنــه جَنگــل= داخل جنگل

لِبگِـشت = نسیم

دَمـونی = در آن دم که ، زمانیکه 

کُنه= می کند

شِنگ = پریشان، آشفته

پَلاتــه= موهایت را

کُنـه تــاخـت = تاخت می کند ، می تازد  

زِ = از

اَرمَند = دهستانی در شهرستان خانمیرزا در چهارمحال و بختیاری هم مرز با شهرستان اردل

اَردَل= نام شهرستانی در چهارمحال و بختیاری

دارِه = دارد

قِـرِ پُرچینِ تو = دامن پرچین تو 

وا = با

هُن = آنرا

کُنِس = می کندش

پَرچل = کثیف

یو = این

خاکِنه= خاک را 

وا هم = باید هم

زِ دوتا تالِ سَرِ تیت = از دوتا تار روی چشمت

بِتَرسِن= بترسند

حِجاوِن = حجاب را

بِکُنِن = بکنند

تا واز کُنُی پَل = تا مویت را باز می کنی

ز لَــوُم = از لبم

بِیت = شعر

اِریــسه = می ریزد

پَلِت = مویت

سینُمه= سینه ام را

سَرمَـل= لبالب، پُر 

تی = چشم

بی= بود

جُز حَرضَتِ سعـدی= جز حضرت سعدی

که نَبی= که نبود

ری به تو = رو به تو

تُـر کِرد = سرازیر شد ، به راه افتاد ، 

ویــر = یاد  

خَرد = خورد

گُد = گفت

اِی وَل = ای  والله