بُرگَلِـت ،.. تیمورِ لَنگِن ،.. خالَکِت ، خانِ مُغُل :

بُرگَلِـت ،.. تیمورِ لَنگِن ،.. خالَکِت ، خانِ مُغُل

نَخـشِ کَد بالات داره ، .. تــا  اِدِه ریواس ، گُل

قبــله ی دوشُم  لَوِ رو بید  و اَمرو  ری  به  لِر

بَستِـگـی داره گُـلُـم  وَنـده کـو سَمتـی جاه و جُل

تا زمانخــان دی خـل بُرگت  ، سر  زاینده رود

سنگ نا سر سنگ و وا ساروج،  سرپا کرد پُل 

وا بِیـاهی ، ..  تا بِیـاهِه، .. نورِ  رَهدِه  اِز تیام

وا بِشینی،.‌. تا بِشینه ، .. کَوگِ اقبــالُم  بـه مُـل

وا فِـریــدون،.. اَر نِبوهه کاوه ای ،..  وِلمَعطَله

مِلتَـراشَـم ، .. نیتِـراشِـه  ریشِـنه ،  وا تیـغِ  کُل

   گَرگَراش و شوک و گِرزه، پاک کِرده جا  بِِگِر  

بعدِ مرگِ  " مَمتَقی خـان " ری  کَلاتِ قلعه تُل

خُسرَوِ پَرویـز کو ؟.. او کاخ کو؟.. شَبدیز کو؟

شاه وابی گُم مَــزار  و  کاخ وابی خاک و خُل

تُن خُدا سادات سَرپیـری و سَرشـا ،  بَس کُنین

ری به جِنّت کَم بِفِشنین مَردُمِـن وا زور و هُل

گووگِری ، جورِ بُهونه ،  وَختِ سَرپا کِردِنِس

وا نبـوهـه تیرَکِس خَل ، .‌.  وا نَبو واریس شُل

تَنگِ دَستُـم مِـل نـدارُم ، جاس دارُم صد کُرَوو

ری دِلُــم  مَلهَم ندارُم ، .. جاس دارُم صد تَوُل

سی دِلِ چُهمِسته ی شهرو ،  نکُن  وا  سَرکِتاو

عشق، دَردی نی که دَرمونِس کُنِن وا چار قُـل

اَر که زَحمت نید ، گوویَل بَعدِ مُردِن،‌  لاشُمه

وا  کِل و کَرنا  بِیارین  ، وا  گُرُمبِشـتِ  دُهُـل

بُرگَلِت = ابروهایت 

تیمورِ لَنگِن = تیمور لنگ هستند

خالَکِت = خالک تو (خالک زیوری بود که در گذشته بانوان ایل به پَره ی دماغ نصب میکردند)

خانِ مُغُل = خان مغول

نَخشِ کَد بالات داره = نقش قامت تو را دارد

تا اِدِه ریواس ، گُل = زمانیکه ریواس گل می دهد

قبله ی دوشُم = قبله ی دیروزم

لَوِ رو بید = کنار رودخانه بود

  و اَمرو  ری  به  لِر = و امروز رو به جنگل ( لِر = جنگل کوهستانی)

بَستِگی داره گُلُم  = بستگی دارد که گلم

وَنده کو سَمتی جاه و جُل = کدام سمت اقامت گزیده است

تا زمانخان دی = تا زمانخان دید( زمانخان حاکم سامان بود که به دستور او پل زمانخان روی رودخانه ی زاینده رود ساخته شد )

خل بُرگت = خم ابرویت    

سر  زاینده رود = روی زاینده رود

سنگ نا سر سنگ و وا ساروج = سنگ روی سنگ گذاشت و با ساروج

سرپا کرد پُل = پل را برافراشت

وا بِیاهی= باید بیایی

تا بِیاهِه = تا که بیاید 

نورِ  رَهدِه  اِز تیام = نور رفته از چشمم

وا بِشینی= باید بنشینی

تا بِشینه = تا که بنشیند

کَوگِ اقبالُم  به مُل = کبک اقبالم بر روی شانه

وا فِریدون= با فریدون ( وا / در گویش لری دو معنی دارد ، هم معنی "باید" میدهد و هم معنی" با" )

اَر نِبوهه کاوه ای = اگر کاوه ای نباشد

مِلتَراشَم = صورت تراش هم ( مِل = مو / مِلتَراش = صورت تراش )

نیتِراشِه = نمی تراشد

ریشِنه = ریش را 

وا تیغِ  کُل = با تیغ کُند

گَرگَراش = مارمولک بزرگ 

شوک= جغد  

گِرزه = موش صحرایی ( هم به موش صحرایی و هم به نوعی مار ، گِرزه میگویند/ موش گرزه ، مار گرزه )

پاک = کُلاً ، به تمامی 

جا  بِِگِر = تصرف، استقرار

پاک کِرده جا  بِِگِر  = به تمامی تصرف کرده است ، مستقر شده است

بعدِ  مرگِ  "مَمتَقی خان"= بعد از مرگ محمدتقی خان چهارلنگ بختیاری

ری  کَلاتِ قلعه تُل= روی خرابه های قلعه تُل ( قلعه تُل محل استقرار و حکومت محمدتقی خان چهارلنگ بود )

خُسرَوِ پَرویز کو ؟= حسرو پرویز کجاست

او کاخ کو؟ = آن کاخ کجاست ( کاخ تیسفون )

شَبدیز کو؟= شبدیز کجاست( نام اسب خسرو پرویز )

شاه وابی گُم مَزار = شاه ، مزارش گم شد 

 کاخ وابی خاک و خُل= کاخ خاک و خل گردید

تُن خُدا = تو را به خدا

سادات سَرپیری و سَرشا = سادات سرپیر و سادات سرشاه ، اولی در سبزکوه چهارمحال و بختیاری و دومی در لالی خوزستان ) 

بَس کُنین = بس کنید ، دست بردارید 

ری به جِنّت = رو به بهشت

کَم بِفِشنین = کم بفرستید

مَردُمِن = مردم را

وا زور و هُل = با هُل و زور , با تحمیل کردن

گووگِری = برادری 

جورِ بُهونه = مثل سیاه چادر است

وَختِ سَرپا کِردِنِس = هنگام برافراشتنش

وا نبوهه = باید نباشد 

تیرَکِس تیرک آن

خَل = کج

وا نَبو = باید نباشد

واریس = طناب

وا نَبو واریس شُل=  باید طناب شل نباشد

تَنگِ دَستُم = کف دستم

مِل ندارُم = مو ندارم

جاس دارُم = جایش دارم

صد کُرَوو = صد تاول

ری دِلُم  = روی دلم

مَلهَم ندارُم = مرهم ندارم

تَوُل= تاول ( کُرَوو  و تَوُل هر دو معنی تاول میدهند )

سی دِلِ چُهمِسته ی شهرو= برای دل به درد آمده ی شهرو 

نکُن  وا  سَرکِتاو = سرکتاب باز نکن

عشق، دَردی نی= عشق دردی نیست 

که دَرمونِس کُنِن = که درمانش کنند

وا چار قُل= با چهار قل

اَر که زَحمت نید = اگر که زحمت نیست

، گوویَل = برادران

بَعدِ مُردِن،‌  لاشُمه = بعد مُردن جسدم را

وا  کِل و کَرنا  بِیارین= با کِل و کرنا بیاورید

وا  گُرُمبِشتِ  دُهُل= با صدای دُهُل ( به صدای بلند گُرُمبِشت یا قُرُمبِشت میگویند )