سولِ تی کال مو وَندَک ، به بُنِ نا مُهره :

سَولِ تی کال مو وَندَک ، به  بُنِ نا  مُهره

فِـنگـه بــارِه زِ پَلِس ، فیس زِ کالِس چُهره

تا که مِینا لَچَکِ سُهر کُنه سَر  ، .. فَهمُم

وَختِ  پُک زِیـدِنـه  آلاله ی   مِینا  سُهره

سِیل کِردُم به فَلَک،بی قَمَرِس در عَقرب

کاشکی،.. کار نَده  دَستِ عَطارُد  زُهره

سیچه اِز دالِ مِنه تیس نَتَـرسُـم، وَختی

اِز وَرِ دالِ دِنا ، کَوگِ  تُنُک دِل ، گُهرِه

لاشبَردی زِ رَگِ کُه، به قُرُمبِشتی وَست

دل کـه پا سُست کُـنه ، وا تِرِکِشتی تُهره

گُوگِـری اَر که نَبو، ایل اِبو پَخش و پَلا

جورِ تَزبِه که نَخِس تَنگه ی دَستِت بُهره

دی تَنا بُم نَده اِی گُل، که به ویرُم نیدی

ئی همه بِیت چِنِن؟ اِز لَوِه شَهرو، شُهره

سَولِ تی کال sawle ti kal= زیباروی چشم کال( سَول , نام گلی وحشی ست )

مو mo = من 

وَندَک vandak = انداخته است

به  بُنِ نا be bone na = به بیخ گلویش

مُهره  mohre= منظور مُهره ی چشم زخم است . 

فِنگه fenge = اصطلاحآ فتنه

بارِه bare = می بارد

زِ پَلِس ze pales = ازمویش

فیس fis = ناز

زِ کالِس ze kales =  ازچشمش

چُهره chohre = می تراود , وقتی باریکه ای از آب بصورت مستمر بریزد از این فعل استفاده می کنند 

مِینا لَچَکِ سُهر meyna lachake sohr = مِینا و لَچَک سُرخ ( مینا و لچک بخشی از پوشش زنان بختیاری ست )

کُنه سَر kone sar  = سر می کند 

فَهمُم fahmom = می فهمم

وَختِ vakhte = زمانِ

پُک  زِیدِنه pok zeydene = شکفته شدنِ , به گُل نشستنِ

آلاله ی  مِینا  سُهره alaleye meyna sohre = آلاله ی مِینا سرخ می باشد ( سرخی گلبرگهای لاله به مینا تشبیه شده است )

سِیل کِردُم به فَلَک seyl kerdom be falak = نگاه کرده به فلک 

بی bi =بود

قَمَرِس در عَقرب ghamares dar aghrab  = قمرش در عقرب 

سیچه siche = برای چه

اِز دالِ مِنه تیس  ez dale mene tis = از عقاب تویِ چشمش

نَترسُم وَختی natarsom vakhti = وقتی

اِز  وَرِ دالِ دِنا ez vare dale dena  = از برابر عقاب (کوه)دنا 

کَوگِ  تُنُک دِل kawge tonok del  = کبک نازک دل

گُهرِه gohre = می گریزد

لاشبَردی lashbardi = تکه سنگی 

زِ رَگِ کُه ze rage koh= از صخره ی کوه

به قُرُمبِشتی be ghorombeshti  = با صدای رعد و برق ( کلآ به هر صدای مهیبی قُرمبِشت میگویند )

وَست vast  = افتاد

دل که پا سُست کُنه  del ke pa sost kone =  دل که پا سُست کُتد، 

وا تِرِکِشتی va terekeshti  = با صدای کوچکی

تُهره tohre = می غلتد , غلت میخورد

گُوگِری gowgeri = برادری

اَر که نَبو ar ke nabo = اگر که نباشد 

ایل اِبو پَخش و پَلا eil ebo pakhsho pala  = ایل متلاشی می شود , پراکنده می شود

جورِ تزبه که نَخِس jore tazbe ke nakhes = مانند تسبیح که نخش

تَنگه ی دَستِت بُهره tangeye dastet bohre  = در کفِ دستت پاره شود

دی di = دیگر

تَنا بُم نَده tana bom nade = طعنه بهم نزن، سرزنشم نکن، بُهتان بهم نزن

که به ویرُم نیدی ke be virom nidi  = که به یادم نیستی

ئی همه بِیت  ei hame beyt  = اینهمه بیت ( شعر) (( بختیاریها به شعر میگویند "بیت" و به شاعر میگویند "بیت بند" و این به خاطر پیشینه ی سرایش هجایی قبل از شعر عروضی ست . زیرا اشعار هجایی از قالب خاصی پیروی نمیکردند و با نام بیت آنها را معرفی میکردند ))

چِنِن chenen  = چی هستن 

اِز لَوِه شَهرو ez lawe shahro = از لب شهرو

شُهره shohre  = سرازیر می شود , می ریزد ( شار در آبشار از همین ریشه است .که به سرازیر شدن و ریختن مستمر آب از بالا به پایین اشاره دارد)