کَوگِ تاراز مَیَر چی مُو دِلِس پُرخینِه :

کَـوگِ تــــاراز , مَیَر چی مُو دِلِس پُرخینِه
کُر بِپُـرسین که چِسِه ؟ سیچه خَـراشِه رینِه

شَک نَــدارُم که گُلی سُهر دِلِس خین کِردِه
داغ دارِه بـــه دِلِس , داغِ دِلِس سِــنگیــــنِه

نَنیِـریــن حــــال مُنِـه سیچه چینُو خینِه دِلُم
بِنیِـریـــن مَحض خُـــــــدا او لَــوِ خینــالینِه

پـات ِ ری خـــاک نَنِه گَرت اِشینِه به قِریت
لا اَقَـــل مُهــل بِـــدِه , فَـــرش کُـنُـــم قـالینِه

اَرکه نیبوهِه کَم اِز فیس و اَداتون,  بِگوهین
سـی دِلِ کیـنِــه مُـدُم  پیـت اِدیــــن او میـنِه

دوش دیمِس که گُذشتی زِ کِلُم ,  سِیل نَکِرد
خـا به ئی فَـنـد بِگــو بُم ,.. که مُنِـــه نیبینِه

مِنه کیچه مُـــو زِ آخـــوندِ مَحَـــل پُرسیــدُم
تـُن خُــدا سِیــل بِکُن : هُــو مَلِکـه ؟ یا زینِه؟

زَنگَـــلِ شَهــــر, سیچه  پاک گُپاسون سُهرِه
مَــر حَنـــا بَستِـنه ,.. دَستــان بـه گُپـا مالینِه

ری تُـرُش کِرد و گُـد ایمانِتِه بــر بــای نَــدِه
خُس نِیَشتَـک زِ کِــرِه تـی بــه گُــلِ  بـابیـنِه

هَـفـت پُشتِ مُـو به اَودال اِرَسِه , جَر نَکُنین
چــام داریـن کــه اِپُـرسیـن کُرَه شَهرو کینِـه 

گُوگِــری اَر کـه نَبـوهـه اِکُـنِـه دُشمِــنِ یَـک
عــــالی  و صــادقی و شیـخـی و اَبـدالـیـنه

کَوگ = کبک
تاراز = منطقه ای خوش آب و هوا با طبیعتی زیبا در بختیاری . کبک های آن زبانزدند 
مَیَر = مگر
چی مُو = مانند من
دِلِس = دلش
پُرخینِه = پر خون است
کُر = پسر 
چِسِه = چه اش است
سیچه = برای چه
خراشه رینه = می خراشد روی را
سُهر= سرخ
ننیَرین = نگاه نکنید
چینُو = چنین 
بنیَرین = نگاه کنید
خینالینه = خونالود را
پاتِ = پایت را
گَرت = گرد

اِشینه = می نشیند
قریت = دامنت ( قری = نام دامنی است که زنان عشایر می پوشند )
لا اقل مُهل بِده  = لااقل مهلت بده
فرش کنُم = بگسترانم , پهن کنم
قالینه = قالی را
اَر = اگر
نیبوهه = نمی شود

فیس و اَداتون = ناز و اَدایتان
بگوهین = بگوئید
سی = برای
کینِه = کی هست ( کیست )

مُدُم = مُدام 
پیت = پیچ
اِدین = میدهید
مینه = مو را
دوش دیمِس = دیروز دیدمش
زِ کِلُم = از کنازم - از پهلویم
سِیل نَکِرد = نگاه نکرد

خا به ئی فند = میخواهد با این ترفند
بگو بُم = به من بگوید

که مُنِه = که من را 

نیبینه = نمی بیند

مِن کیچه = توی کوچه 
مُو زِ آخوند محل  = من از آخوند محله
تُن خدا = تو را به خدا 

سیل بکُن = نگاه بکن

هو = آن

مَلِکه = فرشته است 

یا زینِه = یا زن است
زنگَل شهر = زنهای شهر

سیچه = برای چه

پاک = همگی , کُلن , از دم 
گُپاسون = گونه هایشان 
سُهرِه = سرخ است
مر حنا بستنه = مگر حنا گذاشته اند
دستان = دستها را
به گُپا = به لپ ها - به گونه ها
مالینِه = مالیده اند
تَزبه دِر داد = تسبیح تاب داد 

گُد = گفت

ایمانِته بر بای نده = ایمانت را بر باد نده

وا کِرِه تیس = با گوشه ی چشمش
نِیَشتَک  = ورانداز کرد , زُل زد , با دقت نگریست
به گل باوینِه = به گل بابونه( = اصطلاحآ یعنی به آن خانم نگاه کرد )
اَودال = ابدال( منظور جد هفتم شاعر با نام اودال شهرو می باشد )
اِرَسِه = می رسد
جَر = دعوا - مشاجره
چام دارین = چکارم دارید 

که اِپُرسین = که می پرسید

کُرَه = ای پسر

شهرو کینه = شهرو جه کسی هست 

گوگِری = برادری 

اَر که نَبوهه = اگر که نباشد 

اِکُنه = می کند

دُشمِن یَک = دشمن همدیگر

عالی و صادقی و شیخی و ابدالی = نام های خانوادگی شهرویان ساکن در خانمیرزا