حس ورق خورده / شعر نیمایی / شادان شهرو :

 

🔰🔰🔰

مِهربان , .. مَهیارم ...
من به تَردستی ِ چَشمانِ تو ایمان دارم .

ای به پا خاسته از خاکِ " همه دانایان " ...
هر که با چشم تو در آن ( ژاپنی چَشم ) نظر اندازد ...
تا قیامت هَوَسِ شعر سُرودن دارد .

آدمیزاده , .. اگر .. ( عشق ) .. نباشد ...آیا ..

لحظه ای , .. ارزشِ ( بودن ) دارد ... ؟!!

من , به این غُلغُلِ نورِ مَهتاب ...
من , به گردش به چپِ کوچِ پرستویِ تَعَقُّل در خواب ... 
من , به این سوی چراغ ...
به " تَشِ چاله " ...به این قِبله .. " قَسم" خواهم خورد ...
ماه ِ مَهیار , .. سُتودن دارد .

من که با " حسِ وَرَق خورده ی تو " هَمزادم ... 
می فهمم ...
خوابِ عُشاق ندارد وزنی .

من تو را می فهمم ...
آشنا حوصله ای , .. با .. غم و درد ...
دور باد از تنِ احساسِ لطیفت ... ای مَرد ...
آفتِ دل زدگی , در سَیَلانِ تَبِ سَرد .

مُدّتی هست که دلواپسِ یک چَهچَهه ام ...

مُدّتی هست که از تاوَل دستم .. 

" نانی" ..

 خوشه نکرد ...

مُدّتی هست که احساسِ حُضورم را " تَن" , ...
کَم و کَسری دارد .

دستِ .. من .. بی کار.. است ...
نکُند .. " ابلیسی" ...
کار تراشی بکُند .

من جُذامی شُده ی بختِ بَدَم .

قرن ها هست که در حافظه ام .. می لولد ... 
وَهمِ یک حسِ غریب ...
قرن ها هست که با حوصله ام درگیرم .

"من" که در هر وَجبِ خاکِ اَهورا مُشکَم ...
جایِ پایِ قَدمِ خُسرویِ عالی تخت است ...
هَضم تاریخ برایم سخت است .

"من" که صد خُمره ی سَربسته ی اَسـرارِ جَسد موم شُده .. 
در درونـم , .. دَفن است ...
باورم نیست , که یارم " بخت " است .

یارِ من , "بخت "  که نه .. بَختَکِ شومی ست , که در سایه ی او ...
هوسم , بوی تَعفُن دارد .

یارِ من , .. "بخت " که نه ... فاخته ی اندوهیست ...
که سَرِ وقت , به سر وقت دلم می آید ... 
تا که دَرهم شِکند روحم را ... 

با .. کو ؟ کو ؟ .

"من" که جامانده ای از خاطره ی جَمشیدم ...
"من" که در هر رَگ خود , خون فِریدون دارم ... 
"من" که از دوده ی اسطوره ای گودرزم ....
بی سَبب نیست که از "دیده " شُدن .. چشم به چشم ...
یا "شنیده" شُدنِ گوش به گوش ...
در خَفاخانه ی آتشکده ی خاموشم ... 

می لرزم .

بی سبب نیست , که در خلوت خود خواسته ام ...
گاهگاهی .. "مستم " .

بی سَبب نیست , که در چشمِ تُنُک ناظرِ "شادان شَهرو" ...
به خُلودی اَبدی ,.. دل بَستم . 

"من" .. سبب سازِ شُروعی تلخم ...
چه تفاوت دارد ...
اینکه "باکویی" و "کوبانی اَم" و از "بلخم" ...

یاری بخت .. کُجا بود , .. در آن ساعت که ...
لشکر " سَعد " به تاراج " مَداین " می رفت ..!!

یاری بخت .. کُجا بود ,.. در آن وقتی که ...
شَرفِ شَرقیِ  دیرینه ی من ... 
در لگدکوبِ سُمِ اِستَرِ نازک چشمان ...
, جان می کند.

یاری بخت .. کُجا بود .. در آن روزی که ...
لَنگِ تاتار .. از " ایران کله ها " ...
تویِ هر شهر , .. " مَناره " به فلک می اَفراشت .

یاری بخت .. کُجا بود, .. در آن سالی که ...
مثلِ یک لُقمه ی چَرب ...
"روس" .. تا رود " ارس" .. را ..به تملک بلعید .

"من" کجاهای " زمان " دفن شُدم .
"من" کجاهای " زمین " پوسیدم...
در کُدامین مَعبد ...
پیشِ پاهای کُدامین مَعبود ,.. 

ذبح شُدم .

کاش می شُد که به یک تَرفندی ...
زیرِ الحاد نُقوش ...
زیرِ کُفرِ کلمات ...
" زنده" .. بیرون .. بکشم ... عُمرم را .

کاشکی , هوشم را .. 

هوشنگی ... 
کشفِ آتش می کرد ...
کاشکی , دینم را .. 

حَلاجی ... 

حَلق آویزِ انّاالحق می کرد .

روح ِ  بُهتان زده ام را .. ای کاش ...
نوشداروی ِ امیدِ خُنکی می پَروَرد .

حاضرم رو به خودم سنگ زنم شیطان را ...
به خُداوند اگر من به خُدایی برسم ...
از دلم پاک کُنم , مِهرِ خُداوندان را .

کژدُمّ دلهُره ای نیش به جانم زده است ...
کافرم من به خُدایی که هم از ترس ِ فُرو اُفتادن ...
چنگ بر" کُرکِ " زبانم زده است .

آدمیزاده کجا تابِ اسیری دارد ...
من , به دُنبال " خُدایی " هستم ...
که به اندازه ی عُمقِ دلِ من .. غوص پذیری دارد .

" کاشفِ " لحظه ای خویشتنم .

"من" , ( خودم ) را باید .. 

در خودم ,کشف کُنم .

کشفِ آن ثانیه هایی که زبانم به زَوالم چَرخید ... 
کشفِ آن فکر که روحم را خورد ...
کشفِ ناباب هَوایی که زمینگیرم کرد .

کشف باید بکُنم :
در کُدامین قَدمم بود.. که راهم کج شُد ...
در کُدامین نظرم بود.. که هوشم .. ماسید ...
در کُدامین نَفسم بود .. که شوقم , .. شَقه شُد ...
در کُدامین سُخنم بود .. که کُفرم .. ترکید ...

صُحبت از " بخت " خطاست ...
کشف باید بکُنم :
.. که چرا ؟!! .. این دلِ زارم .. تنهاست ..

آدمیزاده , اگر عشق نباشد هیچ است .

دوست دارم که " خودم " را هر روز ... 
با "خرد" گندزدایی بکُنم .

دوست دارم که جهان .. نقش نپاشد در من ...
من , خودم نقاشم ...
من خودم شاعرِ هیکل سازم ...
بارها حس کردم ...
سَمتِ قشلاق ِخیال بشری ... 

(عقل) را در خَلاءِ بی وزنی .

بارها با صُوَری مُنعکس از عالم عقل ...
(( مثلِ یک خانه ی دانشجویی ... ))
بوده ام ,.. خانه یکی ...
بوده ام ,.. سُفره یکی ...
بوده ام ,.. خَرج یکی .

من خودم نقاشم , ... 

می فهمم ...
آن خُدایی که به من ارث رسید از پدرم ...
ناشیانه کُپی از اصل شُدست .

" دین " اگر ( بَند ) نگردد .. بر " پا " ... 
" مِیل " اگر ( خواب ) نگردد .. در " چشم " ...
و " خُداوند " اگر ...
در فَرا فَهم بشر ...
خانه ای خارج ِ منظومه ی ادراک نسازد , شاید ...
بتوان گُفت , که نقدینه ی عُمر .. 
بی کم و کاست .. صَحیح .. خَرج شُدَست .

در فُرو فَهمِ بشر... 
از همان روز.. که در ظُلمتِ اِشکفت , نشستن آموخت ...
از همان روز .. که دل بُردن و بستن آموخت ...
این سُخن , دَرج شُدَست :
- احتکارِ ( اَدّب ) و ( عَقل ) .. ندارد تَعزیر ...
- رانت خواریِ " مُحَبَت " .. ندارد پِیگرد ...
- " عشق" با سُرعت مالوف.. نگردد توقیف .

مهربان مهیارم :
وَقتِ نُشخوارگیِ دَغدَغه هاست...

من که در " نِی لَبَکِ " چوپانان " آهنگم" ...
من که در پبچ و خَمِ طُره ی خُرما رنگم ...
من که میراث خورِ ذهنِ مُعَرّق هستم ...
از خودم .. می باید ...
داد / ستانی .. بکُنم .

من ...خودم را ... باید ..
خانه تکانی بکنم ...

من , کی ام ؟
شاید ,  من " ...
جان به در بُرده ای از عَصرِ (یخ) و (آهن) و( مِفرغ) هستم ...

من کی ام ؟
شاید من " ...
نوحه خوانی نوکِ کوه ...
مانده بر عَرشه ی ِ طوفان زده ی کشتی ِ نوح .

من خودم میدانم :
وارثِ ذهنِ پریشانم من ...
"پا" اگرچند .. از ( اَرابه ) نَهادم در ( جِت ) ...
باز , درمانده تر از غارنشینانم .. من .

با وجودی .. که دلم .. یِکّه و تنها ماندست ...
از خودم می پُرسم :
در سَحَرگاه تمدّن .. نکُند ...
+ .. در خَمِ دهلیزی ...
یا .. تـَه ِ .. اِشکفتی !!
حُرمتِ باکره ام ,  جا ماندست .!!

با همه بی حالی ...
با همه بی بالی ...
مِیل دارم ,  بِپَرَم ..
بپرم تا به سَرِ کُنگره هایی که تَخیّل , به تَصوّر نکشد , اوجش را ...

شک ندارم که مُصفّا بودست ...
در نگاهِ پدرانِ پدرم ... 
اولین شُعله ی زاده شُده از بَرق و درخت ...
اولین چِکّه ی دیوانه کُنِ "هوش" از ذِهن ...
اولین "شوقِ" شناور شُده در برکه ی حِس ...
اولین جامِ سُفال ...
اولین " مُرسِ " نگاه ...
اولین وَحشیِ " رام " ...
اولین زایشِ " حرف " از فَورانِ اَصَوات ...
اولین جلوه ی زیبای تقدس در دل .

و من اینک ..اینجا ... رو .. به .. فضا ... 
و من اینک .. اینجا .. رو .. به .. اتم ...
پُرم از کُهنگی چرخه ی صدها اولین .
پُرَم از جوششِ صدها هَوَسِ نارنجی ...
پُرم از طعمِ گَسِ خُرمالو ...

تا خُدا می باید ...
نردبانی افراشت ...
از گُلِ زَنبَقِ سُرخ .

مادرم را گُفتم ...
تا که تعقیب کُند حین ِ نمازِ دمِ صُبح , روحم را ...

مادرم را گُفتم :
تا که از " فالق الاصباح " بخواهد به دُعا ...
رویِ اندیشه ی فِلفِل نَمکی ام .. " کفکی" ...
طَعم , را .. طُعمه ی تَخریبِ حقیقت نکُند.

"کاش" می شُد به نفس چاقی داد ...

چیست , این " کاش" .. که آبستن ِ هر " خواستن " است .
"کاشکی" چیست .. که با هر طپش او" قلبم " ...
پا به ماه ِ .. هَوس است .
چیست این واژه ی نارنجی ِ "خُرمالویی" ...
چیست این طَعمِ گَسِ هوشرُبا .
 

هوسم , ...
در نفسم , می ریزد ...
از زُلالی ِقَناتی که تَهِ عالم احساسِ ( رَوان رودِ ) بشر می جوشد .

کاش می شُد به حَرَمخانه ی رازِ ابدی , گام نهاد ...
کاش می شُد به شکوهمندی " نیکی" و " اصالت " برگشت ...
کاش می شُد خوابید .. 

لحظه ای بی خبر از دغدغه ها .. 

کاش می شد که دوباره.. حِس کرد .. .
حِسِ " نو " کردنِ روز ...
حِسِ نوشیدنِ " نور" ...
حسِ مُمتدّ ِ حُضورِ...

آدمی , مُمتدّ ِ یک حادثه نیست ...
من به صد تجربه آموخته ام :
زندگی , بازی - "مار و پله" - است .

" آیه ای" .. این لحظه ...
وسطِ جَزر و مَدِ حِسِ حُضورم در تن ...
صاف ,  بر روی زبانم .. چکه کرد ...
نمکش روی لبم پخش شُدست .

جبرئیلی انگار ...
رَهنِ کامل کردست " گوشم " را ...
و خُدایی دارد ...
در دهان می جَوَدَم .

با خودم می گویم :
آن قوی فکر که بودست که در بار نخست ... 
بیخِ گوشِ چَمن و جُوی روان ....
سَرو را کاشته است .

سادگی , ساده ترن بُرهان است .

شک ندارم که تمام خلقت ...
با همه پیچ و خَمِ فلسفی اش ...
ساده بر تیرک عقل ...
ساده بر ثِقلِ ستون های " بِشو" .. 
هِیکل اَفراشته است .

شک ندارم که خُدا هم , به همین سادگی است .

- می توان "فاصله ها" را به " سلامی " برداشت ...

- می توان دغدغه ها را به " نگاهی " خُشکاند ...
- می توان " فُرصت " را .. از دلِ سنگ درآورد به چنگ ...
- می توان چادر زد .. آخرِ عالم حس ...
می توان " نیّت " کرد ...
رِکعتی .. را .. هر شب .. 
"عشق" درمانی خواند .

می توان روشن کرد ...
با چراغِ لبخند ...
همه ی عالم را .

می توان " قصد" نمود ...
ساعتی را هر روز...
"معرفت" دوزی کرد .
- از تَساهُل به تَعامُل کوچید ...
- از تَمَلّـُق به تَعَلّـُق پُل زد ...
- از تَکبُّر به تَکَفّـُل چَرخید ..
- از تَغافُل به تَکامُل پله ساخت .

مهربان مهیارم :
وقت خوابیدن در سایه ی مهتابی نیست ...
وقتِ همخوانی ِ با چلچله هاست .

پس چه عیبی دارد ...
در تَلاقی ِ نگاه های رَمَق ماسیده ...
در دَم و بازدمِ حوصله های سنگی ...
بیمه ی عُمر , کُنیم .. 
" دوستت دارم " را ...
با .. گُلی ../  یا .. غزلی .