نَمنــده گُـل به سَـرُم دی ، هَـوایِ رَهدِنِه باغ :
غزل شماره ۱۲۲
نَمنــده گُـل به سَـرُم دی ، هَـوایِ رَهدِنِه باغ
بیــا کـه شَــرط بِبَنــدیـم و بِشکَـنیم ، جَنــاغ
به سوزِ داغِ مو لاله ، نَــزِیدِه نِــچ مِـنِه گَش
به جور حــالِ خَـراوُم ، خُـدا نـَـداره سُـراغ
نَهـام جُل به سَرِ گـا وُ بِس گُـدُم که ؛ بِجُمب
مُـنه ؛ به عَرشِ خُدا بَـر، چِنِت کَـمِه زِ اُلاغ
فَلَک ؛ بـه بَخـتِ بُلَنـدُم ، هِمیشه نیخورِه دِر
نَفَس ؛ به سینه مُدُم نی ، شَراکِ چاق دَماغ
خِرَد؛ به ری رَفِ فَهمُم،خُدا به عشق تو ناد
کــه دی نَخــام بِگِـرنُــم به پیشِ پام چــراغ
بِده بـه کــامِ لَوُم تُــم ، زِ بوسه ی دَمِ دَست
که لایِ هُل،مِنِه هَر چاله نید، گِردِه یِ داغ
بِـبُــرد دیـلَــقِ دینِشـتِ مُن بـه نـاز و گُــلاز
نسیــمِ دَره ی کیچِــن ، بـه لَــردِ آق بُــلاغ
دینِشت
۱.. ای گُل ، به سرم دیگر هوای رفتن به باغ نماندخ است . بیا که جناغ بشکنیم و شرط ببندیم
۲.. به سوز دل من ، لاله ای در دامنه ی کوه ، جوانه نزده است . شبیه خال خرابم را خدا سراغ ندارد.
نَــزِیدِه نِــچ ...جوانه نزده است ، سبز نشده است
گَش ... دامنه کوه
به جورِ ... شبیه، مانندِ
۳... بر روی گاو ، جُل گذاشتم و گفتم عجله کن ، مرا به عرش خدا ببر ، چه چیز تو از اُلاغ کمتر است.
۴... فلک ، به بخت بلند من همیشه نمی چرخد ، نفس به سینه ی من همیشه اسب سرکش چاق دماغ نیست .
نیخورِه دِر ... چرخ نمی خورد
شَراک ... به اسب سرکش شَراک میگویند
۵... خدا به عشق تو بر روی طاقچه ی فهمم ، خرد را گذاشت . تا دیگر نخواهم به پیش پایم چراغ روشن بکنم.
رَفِ ... طاقچه
ناد ... نهاد، گذاشت
بِگِـرنُــم ... روشن بکنم
۶ ... به کام لبم از بوسه ی دم دست طعم بده ، که درون خاکستر هر اوجاق نانِ گرده ی داغ نیست ( در فرهنگ عشایر بختیاری ، وقتی ایل کوچ میکرد ، زنان ایل آخرین نان خودشان را که می پختند ، مقداری از خمیر را بصورت نان گِرده زیر خاکستر اوجاق رها میکردند . تا اگر از کوچ جامانده ای از آنجا گذر کرد نان برای خوردن داشته باشد )
۷... دود دینشت مرا نسیم دره ی کیچِن با ناز و افاده به دشت آقبلاق ( چشمه سفید) ببرد.
دینِشت ... اسپند ، و نام مجموعه اشعار گویشی شاعر
