هرکه دُشمِن شادکُن بو خیشُ قومِس گُم کُنه :
غزل شماره 119
فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن
هـرکه دُشمِن شادکُن بو , خیشُ قومِس گُم کُنه
کاش، هـر کی روزِسه وا هُمـدُرُنگِس شُم کُنه
خیرخواهِت نی ، اَیَـر شیخی گُـرِ مِنبَر نِشَست
مـارِ بَژگی هَم کِمین ری شـاخه ی کِیـکُـم کُنه
نی بـه بـال رو وُ زیـر تَنـگ ، وارِ هیــچ ایـل
بِشتِ بــی وَختـی تَــرِه , یک ایلِنِـه جـاجُم کُنه
دردِ بی دَرمون چِنه؟ فِرگی که بُرگی دا فِرِس
دَردِ عِشقِن کی تَــرِه ، دَرمون به اَوریـشُم کُنه
وایـوکه فَـرمـونبَرِت نی ، اِی خُدا مُهلِس بِـدِه
مَر کـه شِیطُـوو کَـد بِبَـنـدِه ، .. آدُمِـن آدُم کُنه
دَستِ شَهرو نی اَیَر شِعراس اِز دَم,خوش تُمِن
گُل به ویـرس تا اِنِه پا ، شِعرِسه خوش تُم کُنه
بو ... باشد
خیشُ قومِس ... خویش و قوم اش
روزِسه ... روزش را
وا هُمـدُرُنگِس ... با همصحبت اش
شُم ... غروب
کُنه ... کند
خیرخواهِت نی ... خیرخواهت نیست
اَیَر ... اگر
گُـرِ مِنبَر نِشَست ... بالایِ منبر نشست
ری ... رویِ
کِیـکُـم ... نام گونه ای از درختان جنگلی زاگرس
نی بــه بــال رو وُ زیــر تَنـگ ... به کنار رودخانه و زیر تنگ نیست
وارِ هیــچ ایـل... منزلگاه هیچ ایلی
بِشتِ بــی وَختـی... باران بی وقتی
تَــرِه ... می تواند
یک ایلِنِـه ... یک ایل را
جـاجُم کُنه... از جا تکان بدهد
دردِ بی دَرمون چِنه؟... درد بی درمان چیست فِرگی ... فکری
که بُرگی دا فِرِس ... که ابرویی او را هوایی کرد
دَردِ عِشقِن کی تَــرِه ... درد عشق را چه کسی می تواتد
دَرمون به اَوریشُم کُنه... به آویشن درمان کند
وایـوکه ... با اینکه
فَـرمـونبَرِت نی ... فرمانبرت نیست
اِی خُدا مُهلِس بِدِه ... خدایا به او مهلت بده
مَر کـه ... مگر که
شِیطُـوو ... شیطان
کَـد بِبَنـدِه ... کمر ببندد
آدُمِـن ... آدم را
آدُم کُنه... آدم کُند
دَستِ شَهرو نی... دست شهرو نیست
اَیَر شِعراس ... اگر اشعارش
اِز دَم خوش تُمِن ... از دن خوش طعم اند
گُل به ویرس تا اِنِه پا... گل تا به خیالش پا می گذارد
شِعرِسه خوش تُم کُنه ... شعرش را خوش طعم می کند
