سنگین ترین مجازات یک معلم / فردریش نیچه :
شنبه, ۲۲ آبان ۱۴۰۰، ۱۱:۱۹ ب.ظ
- ۰۰/۰۸/۲۲
شادان شهرو بختیاری : shadan blog
شادان بلاگ : *** وبگاه رسمی شادان شهرو بختیاری *** : shadan shahroo bakhtiari
آنچه در شادان بلاگ می خوانید:
-
« نیمایی های شادان شهرو»»
(۳۳) -
غزلیات لری شادان شهرو
(۱۲۹) -
دوبیتی های شادان شهرو
(۳) -
مطالب شادان
(۲۵) -
اسکندر و نوش آفرین
(۲۵) -
دکلمه اشعار
(۱۴) -
موسیقی و آواز ایرانی
(۱۶)-
مریم بهاری
(۱۵)
-
-
موسیقی فولکوریک بختیاری
(۹) -
غزلیات شادان شهرو:
(۱۵) -
رباعیات شادان شهرو:
(۳) -
نظم سروده های شادان شهرو :
(۲۷) -
مطالب خواندنی
(۳۳) -
شعرنگاره ها
(۱۶) -
گالری شادان بلاگ
(۱) -
تاریخ-مردمشناسی
(۱۸) -
ادبیات - زبان
(۲۳) -
شعر و شاعری
(۳۰) -
بیوگرافی ها
(۷)
وبلاگ دوستان
شادان شهرو در دیگر سایت ها
پاسخ:
با درود بیکران
با درود بیکران
بله ،نگاه شاگرد به استاد هم می تواند از زاویه ی خاص نگرشی که شاگرد به استادش دارد پیروی کند ، مثلن از زاویه ی احترام و پاسداشت و زحمتی که استاد در آموزش برای شاگردانش کشیده است .
ولی نیچه ، (در اینجا ) از زاویه ی انتظاراتی که یک استاد در قبال آموزش فن یا دانش به شاگردانش دارد طرح موضوع می کند، استادی که انتظار دارد شاگردانش نه تنها در فن و دانشی که آموخته اند باید در آن به استادی برسند بلکه آن فن یا آن دانش را ارتقاء هم بدهند ، نه اینکه در ذهن خودشان سدی بنام استاد در برابر پیشرفت و ترقی خودشان بسازند . البته یک استاد بمعنای واقعی خود شاگردش را رها نمی کند . ولی میکوشد فرصت اندیشدن و استقلال فکری را خارج از دانش سیستماتیک که بر حفظ کردن استوار است در ذهن شاگردان با روحیه ی جستوگرانه نهادینه کند .زیرا از درون یک سیستم نمی توان معایب آن سیستم را بخوبی درک و شناسایی کرد و لازم هست که گاه از بیرون سیستم نظاره گر سیستم شد . بیرون آمدن از یک سیستم نیازمند معتاد نشدن به آن سیستم هست . اینجاست که میگوید سنگین ترین مجازات برای یک استاد ، این است که شاگردانش همواره در حد همان شاگردبودن باقی بمانند ، مثلن ما از نیما و شاملو و تمام جریانات ادبی معاصر ، خیلی چیزها را آموخته ایم ولی همانطور که خود نیما در آثارش بارها گوشزد کرده نباید در او (نیما ) در همان سیستمی که او استارت آنرا زده خودمان را حبس کنیم و متوقف بشیویم و یا اینکه از شاملو و براهنی و احمدی نباید در برابر خودمان سد بسازیم ، خود نیما از آیندگان میخواهد که نقاط قوت و ضعف نظریات او را شناسایی کنند و راهی که او آغازگرش بوده است را ادامه دهند و این زمانی محقق می شود که هم بر آن سیستم اولیه اشراف داشته باشیم و هم بدون اینکه معتاد به آن بشویم این توان را داشته باشیم که خارج از آن سیستم بتوانیم به آن نگاه بیندازیم . ، یعنی باید فضای دیدمان را از نیما کاملتر و وسیع تر کنیم ، و بارها این دانش و این فن باید پوست بیندازد تا به کمال خودش برسد و در اوج کمال خودش بتواند بسترساز جریان تازه تری را فراهم نماید ، چرا که هیچ جریان ادبی ای همیشگی نبوده و نیست و با پوست اندازی زمانه و تغییر نسل ها , نگرش ها هم تغییر می کند . و هر تغییری متناسب با زمان خودش نیازمند بسترسازی مواق با آن خواهد بود .
«... و چه مجازات سنگین تری از تصور این استدلال در ذهن معلم برای شاگردانش»
سلام و عرض ادب و احترام استاد گرامیم
بله برای یک معلم هدفمند و مسئول، این تصور مجازات است و مجازات سختی است، ولی در مقابل یک شاگرد با همین تصور است (شاگرد بودن) که باید خود، کار و ظرفیتش را ارتقا دهد چرا که میخواهد و باید بخواهد که بیشتر و بیشتر بداند
مقام و احترام و حفظ این سمت شاگردی برای معلم، همواره باقی خواهد بود حتی اگر معلمش از این مجازات روزی رهایی یابد.
با احترام و سپاس از پست زیبا و انگیزشی تان