زنبقِ سرمازده / نیمایی / شادان شهرو :

یک وطن پاییز دارم در خودم
قصد رستاخیز دارم در خودم

« شَهوت جاری شُدن »، وقتی که طُغیان می کُند
رودِ « کارون » می شود ، خیزابه های کوهرنگ
هر که این شَهوت ندارد، بَرده است
در حقیقت « گاوخونی» زنده رودی هست که سرکوب شَهوت کرده است .

بر دَکل ها ،.. روزی ...
لانه ها داشته اند ،...
لَک لَک ها

رودها ،.. بِرکه شُدند .
بر مَزارِ گُلِ نیلوفر آبی، .. هرشب...
پای کوبی دارند ،.../ جُلبک ها .

من چرا ؟ .. « فَربه شکم» کردم « فکر » ...
تو چرا ؟ .. « چَکمه ی پا» کردی «حَرف»

دستِ من ، مُشتِ مَرا مُشتاق است .
تو چرا فریادت ، ...
طفلِ پیچانده ی در قُنداق است

کاوه ای باش که از چَرم ، دَرفش افرازد .
یا فریدون ...
که « فَرانک » به نَهیبت نازد .

پدرم می گوید :
هیچ روشن نشود، .. بی بنزین ...
باک خالی « پِرادو » ،.. با .. هُل

مادرم می گوید :
آخرین برفِ زمستان که ببارد ، .. حتمن ...
میدهد زَنبقِ سرمازده ی وحشی، گُل .


شادان شهرو / مهرماه ۹۹ / یوسف آباد قوام