منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 16:

(21)

رفتن سودابه بی بی و نوش آفرین 

به عیادت سمن گُل

***

نشستنـد در مَـرق ، یـک دسـتـه ســـار
سگـی زرد ,  بـرخـاسـت از جـوکنــار

بچـرخـانــد , تـا سَـمـتِ دُبّـــا ســَـرش
روان دیــــد , ســــودابـه بـا دخـتــرش

زمیـن بـو کُنان , تیـز جَستی چـو تیــر
دُم  افـراختـه , ســر فکــنــده بـه زیــر

بـه زردی , گمان بـود ، شیر نر است
بـه دنــدان ، گمان, گُرگ آهو در است

قـَـــوی پـنجـه هـــای پلـنـگ افـکــنـش
بـدیــدی , شُــدی گـرگ , لرزان تنـش

شـتـابــــان بیـــامــد بـه سـمـت فــــراز
بـه نـزدیــک ســـودابـه  و ســـرو نــاز

بـه مـــادر , ببیـن گفـت نـوش آفـریـن
زبــان بسته سگ را پُـر ازخون جبین

چه می شُــد , وفــا جــاودان تــر بُدی
عمـو خـانعــلـی , مهــربــان تــر بُدی

چــو بشنیــد مــــادر، تـکـــان داد سـر
بـه رفـتـن , قـــــدم کـــرد آهســتـه تـر

بـه نـوش آفــرین گفت ، ای خوشگلم
به یــزدان , کـــه من خود بِرِشته دلم

خــُدا شــاهد اسـت ای گــل بـاغ مـــن
نبـاشـد کــم از تـو ، غـــم و داغ مـــن

چــرا  گــز کُــنـم عُـمـقِ ایــن درد را
کـــه دانـــــم ,غُــــــرورِ دلِ مــرد را

دل مـــرد , کنـدوی پُــر روزن است
که هر روزنش،لانه ی یک زن است

همین بـس, کـه در کـسوت مـــادری
نــزد , هـیـــچ  زن لاف پیغـمبـــری

وفا چیست؟ مهری که جوشد به رگ
چه در قـلـب آدم ، چـه در قـلب سگ

سگ است آنــکه بی مُــزد یـاری کُند
خــورد لُقمـه ای ، جـــان سپـاری کُند

نبــودی اگــــر ,مهـــر بیــزان بـه دُم
بـه دنیـــا , وفـــا می شُدی گور و گُم

در ایــن گفتگو ـبود , کــآمد بـه پیش
قِــزل نارگُــل , دُختِ جیـران باخیش

ادامه در قسمت بعد ...