منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 15:

(20)

رفتن محمدفلی بیک و محمدعلی مراد

نزد عباس کیخا ایگدر

***

چو قلیان کشیدند و شُد صرف چای
شُـدنــدی شـرفـیــاب کیـــخا خُـــدای

بـه دُبـّا ,  سراپـــرده ی خـــان بُـدی
فـــرودست آن , چشمه جوشـان بُدی

بـدون کَهَــر هـــر دو رفتـنـد  و بـور
کـه از نـیـم فرســخ,  نبـودی بـه دور

سراپــــرده ی خــان بـر افــــراشـته
بـه روی   دو دَه ,  تـیـرک کـاشـتـه

طنابـش بــه میخـــی اگر بیخ داشت
عمـودش , چهل کوبه ی میخ داشت

بـه پهـنــا , بـزرگ  و بـه بـالا بلـنـد
پُـر از مَـفـــرش و پرنیــان و پَـرنــد

ز هـــر رَشـمه آویخـتـه زوج و فرد
به تـرتیـب , مَنگوله ی سُرخ و زرد

یکــی در میـان , گُمپُل زرد و سُرخ
چو بر طرف جو نوگُـل زرد وسُرخ

تـو گفتـی , فـروغ ستاره ست و ماه
بـه پیـشــانی ســایــه ســـــار سیــــاه

سـراپـــرده ای بـود,  پُر زیـب و فَر
نشـستـنـگــه , ســَــرور ایـگــــــــدَر

بُـدی نیـمــی از ان , حَرَمخــانه اش
حَریـــم زن و دُخــت فــــرزانـه اش

فــرودست آن , مَطبـخ خــــان بُـدی
کـه نعمت در آنجا,  فــــراوان بُـدی

سَـراپـــرده ای  بـود , پـاییـن تـرش
نِشیمـنگـــــه , کُلـفـت  و  نـوکــرش

بُرون شُد از آن خانعلی خان به خشم
کـف دست را , سـایـه بـان  دو چشم

بـکـــرد و بیـــــامـد همــی پیـشـبـاز
کـه خـان  را , برادر بُد آن سَرفراز

بـه چـــادر دَرون , بود نوش آفرین
بـه نَظّـــاره ,  بنشستـه روی زمیـن

سگــی زرد , در سـایــه سـار بُهون
دو تــا چشـمِ اوچشمه ای پُر ز خون

چو تیـر از کمـان تیـزجستی ز جای
که بیگــانه را , بر درد دست و پای

به سنگــش چنــان خانعلی کوفت سر
کـــه رو سمت کُه کرد وجان بُرد در

بپُـرسیـد ( عبــاس کیخـــا ) فُــــلان
ببیـن کیسـت ؟ گُفتـــا ولیخان به خان

محـمـدقُـلی بیـک  بـا  فضــل  و داد
و دیـگــــر , مُحـمـد عــلــی مُــــراد

بیــــاینــد دارنــــد , سَـمـتِ فــــــراز
کنــون خـانعلـــی رفتــه است پیشباز

فـَـــرا خــوانـد , سـودابه ریحـانه را
بِکِــش گُفـت " سِـتـر حــرمخـانـه را

دده مطبـخــی , زود  بـرخـــاســتـی
سـراپــرده  را  چـون گُـــل آراستـی

بـر آتــش , کمـی دود کـردی سـپنـد
ببسـتـــی   در ِ آغــــــل  گـوسـفـنــد

نشستی پُـر از غیض ,نـوش آفــریـن
پُـراز خشم و نفرت پُرازبُغض وکین

دو نـرگس حـزیــن و دو ابـرو دژم
سـر زلـف را ,  داده بـا غیـض خـم

بـه دل داشـت , آشوبی اندر نهفت
تحمّـل نکـــرد و بـه مـــــادر بگُــفت

عـمو خانعلی را به دل , رحـم نیست
سرِ سـوزنی , در ســرش فهم نیست

گُمانــم که مغزش هم ازکهگِل است
و در سـینه اش سنگ جای دل است

زبان بسته سگ را چنان کوفت سنگ
کـه اُفتــان و خیزان بشُد سَمت تنگ

چو بشنید (سـودابـه بـی بـی) چنــان
بـه نـوش آفـرین گفـت ای نـور جان

عمــو را  اگـر هسـت , کــردار بَـد
چرایـــی,  تـو اینسان بـه گفـتـار بَـد

اگـــر بَد یکـی , یا اگر بَد صد است
بَد از هر که صادر بگـردد بَد است

نـــدارد بَـد انـدیــش , پـنـــدارِ نیـک
زبـانش , نچـرخـد بـه گفـتـار ِ نیـک

فسـادی اگـر هست , از ریـشه است
بـد و نیـک , فــــرزند انـدیـشه است

چو گــردیـد , پنــــدار و گـفتــار بَـد
رَود آدمــــی , سَـمـت ِ کـــردار بَــد

وزآن پـس , گرفتش درآغوش تنگ
بـبـوسـیــد آن چهـــر عـنـّاب رنــگ

دَده مطبخی , همـچـو مـــادینـه یـوز
بـه دستش , یکــی مَنـقل عـود سـوز

بـه تُـنـدی بیــــامـد, بـه تُندی برفت
درون سَماور , کمـی ریخـت نـفـت

بـه خنـده تـکـــان داد سودابـه دست
بـه گِـــردِ ســر خـود  کُلَـخچه  ببست

خفـه کـرد مـــا را , بِگُفت این جَهود
ز بس  عُــود و اسفند  کرده ست دود

بگـفت ایــن و از جـــای بـرخـاسـتی
دگـــر بـــاره , ریحـانـه را خـواسـتی

تَـکــانـــــدی قـــِر دامــــن و آسـتـیـن
بـه پـا خـیـز , گُفتــا بـه نـوش آفـرین

که دُخت ولیخان مریض است  و زار
کمـی , گُـل برنجـاس و ختـمـی بیــار

چـو ریحــانـه آمــد , بدو گفـت بـاش
ز مطبـخ غـــذای شبــانـان بـه قــاش

هـم اکنـون بگـو , تـا فـرسـتنـد پیـش
کـه تــا همچو گُرگان نخوردنـد میش

شبـان  گـر گُرسـنـه بمــاند , شَراست
هــم از گُرگ قُـرتـاپَـسـی بدتـر است

نیــــازی اگــــر بـود , بفـرسـت پِـی
کـــه رفتیـم , پُـرســیـدن حــــال وِی

ادامه در قسمت بعد ...