منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 10:

(14)

مُغازله ی دختران

و رشک بُردن رودابه بر نوش آفرین

***

وزآن سوی , معشوقه ی نـوش لب
پُرازشور وشوق و پُراز تاب و تب

رَهـا چون شُـد از قیـدِ صیـاد و دام
بـه هـمـــراه  تُـرکـانِ آهــو خــرام 

هــم از چشـمــه ی آب قُـرتـــاپـسی
به تـاب و تـب و شـور و دلواپَـسی

بـرفـت و بـرفـتنـــد جِیـش فــریـب
به بازی و تـنازی و رَشک و ریب

برفت و دلش , سـر به فرمان نبود
بـه دل,  داغ ایـن, کمتر از آن نبود

تو گُفتـی , به زیرِ لب آهستـه سَرو
چو می دید , پَر می کشیـد آن تَذَرو

بگُفتــا : مَــرو ای سیـاوش جمــال
نـدارد دلــم , تـاب رنــج و مــلال

غُبـــاری کــه از سُمِ اسبت بِجَست
چو ژوبین وَحشی , به قلبم نشست

بمان , تا به پایـت , به جـانـم همی
همیشـه , یـک عاشق بمـــانم همی

سَمَن گُل که پِی بُرده بودش به حال
هم از رنگ وی,خوانده بودش خیال

بیـــامــد بگُفتــا , بــه نوش آفــرین
کــه ای قبــلۀ عاشقـان , بـر زمیـن

نــداری تو در حُسن و خوبی مثال
پَــری هم ندارد , چنین خَط و خال

زِ ییـلاق داری  تـو تـــا  گـرمسیـر
بــه زنــدان گیسوت , صد دل اسیر

ولی اینـکـه امــروزت آمــد به پیش
و خورد از سَرِ مــارِ زُلفِ تو نیش

چنــان کــه منش دیــدم ای نیکبخت
سِـــزَد گر به شـاهی نشیند به تخت

ندیـدی , کـه چون آمـد از گرد راه
ندانست , کـز سَــر فتـــادش کُـلاه

ندیدی , که چون او زِ باره بجست
صَنـوبـر بـه پـیش قـدش بود پَست

چو شمشــــاد , بـالای او  دلپــذیــر
چو خُلد بَرین , صورتش کـم نظیر

به پرویـز مانَـد , تو گویی به چهر
تو شیرین وَشی , او خداونـد  مهر

ببایـسـت , پَـروردنـش زیــــرِ پَــر
که خورشیـد را,  مــاه بایـد به بـَر

ندیـدی , لبش  تشنه ی قنـد توست
نگـاهش ندیــدی  کــه پابند توست

چنیـن که تو را دید و مفتون بشد
کـجا قیس,  اینگــونه مجنون بشد

یک امشب به سختی اگرجان بَرَد
به(جان کندن این عُمر) پایان برد

بیـامـــد فـریبـــا شتابــان بـه پیش
بـه دامان او دوخت دامان خویش

ببوسم تو را گُفت من نـاز شصت
که آخر سَرَت , نرگسِ نیمِه مست

به یغمای دل , کـار خود را بکـرد
هم از رَشک شُد روی رودابه زرد

بگُـفـت ای فَریبـــا ، فَریبــا سُخَـن
چـرا بــر زبـان آوری چون سَمَن

چو مجنون, دل او کجا بـود پـاک
کجا می توان سیـر چیدن ز تاک

چوبیژن,سرش مست وبی باک بود
نگـاهش چو رامین , هوسناک بود

دَدِه مَطبخی, مَشک بر روی دوش
بِبُـرد و بـه رودابـه گُفتــا خموش

منم , آن که بُردم از او هوش را
چو بنمودم او را , بر و دوش را

نبینی , چِکَد خون  زِ مُژگـان من
بـه قلبش نشست است , پیکان من

چه دانست آن شوخ نرگس پرست
که از تیـر مُژگان من کس نجست

سَمَن گُـل بخندیـد و رودابـه گُفـت
سیــاها چـرا می زنی حرفِ مُفت

مگــر خورده باشد همی مغز خـر
کــه او را بــه روی تـو باشد نظر

شنـاسـای غیـری , زِ ده فـرسـخی
کـه زاغ است این , یا دَدِه مَطبخی

فریبــا بـه سـُخــره , درآورد اَشک
بَدَت ناید ازمن چه پَشم وچه کشک

گرفتــم , تـو را بـرگُـزینـد هَـمی
بـه باغت , چه داری بچینـد هَمی

سَحَرنـــاز , بـا وی بـه آواز گُفت
به طنـازی  و غمزه  و نـاز گُفت

نه بــادام چشمی , نه سیمین بـدن
نه مُشکین کَمنـدی , نه شکر دهن

بـه کُلـفت , دگر بـاره رودابه گُفت
زبــان کـرد جــارو  و آبش  برُفت

سَرِ صحبتش گرچه بودی به ایـن
ولی طعنه می زد بـه نوش آفرین

عـزیــزم , تصور غلـط کـرده ای
خیالش تو بـر عکس , پرورده ای

به چشمش رُخت , آل زنگی نمود
کُنـد امشب از هولت اِسفـنـد , دود

تورا دید و برزین چنان کوفت مُشت
که لعنت به من باد و , برهفت پُشت

اگــر بار دیگــر پـس از سـال سی
گُــــــــذارم بیُفتـد , بـه قُـرتـاپـسـی

به وی گُفت کُلفت چه گویی عَجوز
سـیاهـم , نه مثــل تـو  کَفتـار پـوز

برنجیـد رودابـه , چون این شنُفت
بدوگُفت : ای زشت جویـای جُفت

تـو زیبــاتــری ؟ یـا خرِ پایِ تـُـل

که دارد کَپَل چون سرت زیر جُل

گُمان کرده ای چون تـو پَتیـاره ام
و یــــا  کلفتـی ,  آستـیـن پـاره ام

نـه رودابه اَم گر نخواهم بـه قاش
بـه چاکـت کُنــم , میلـۀ آقـــــداش

به رودابه نوش آفرین گُفت: بَـس
چــرایـی چـو ابلیـس , آتـش نَفس

نیــایَـد بَدَت , چـون تُرنجی گُلــم
بِرَنجی و خـواهی نَرنجی , گُلــم

بَدَش گُفتـی و چـون بگُفتــا بَـدَت
تحـمّـل نکــردی  گــران آمَــدَت

بـه ابرو چو رودابـه انداخت خَم
سَمَن گُل به کُلفت بگُفت ای ستم

قَشنگ است کبک  و بخواند بهـار
سیـاهست  زاغ  و کُنــد قــارقــار

بگُـفت این وآمد شتابان به , پیش
ز پهلو گرفتش , به انگشت نیش

بینـداختـی , مَشـک را بـر زمـین
فریبـــا بخندیــد  و نـوش آفریـن

بدو گُفـت کُلفت , چه کردم چـرا
غمیـن کرده ای گفت رودابـه را

به کامت زبان , دیو آدمخوراست
نداند کجا با چه کس دَمخور است

غمین گشت کُلفت , به دل نرم شد 
سَمَن گُل , پُر از شرم و آزرم شد

همی مَشک بر روی دوشش کشید
نشـانـی زِ رودابـه جُسـت و ندیـد

به نوش آفرین گُفت : رودابـه کو
کُجـا رفت , آن خوشگــل تنُد خو

نَدانم کُجا رفت ، گُفت ای شگفت
یکی گُفت , دامـن به دندان گرفت

هم ازخشم دامن به دندان گُریخت
چو آهوی وَحشی شتابان گُریخت

ادامه در قسمت بعد ...