منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 09:

(13)

آمدن محمدقلی بیک ایگدر به نزد اسکندر 

و پذیرا شدنش در سیاه چادرش

***

چـه بـدتـر ازیـن باشـد و جانگــداز
کــــه دلـــــداده بـــا دلبـــر دلنــواز

چو خواهد که ازعشق خود دَم زند
یکـــی خـلـوتِ عشـــق بـرهــم زند

چو می رفـت آن تُرکِ شیرین جبین
نگاهی بکرد این به آن ، آن به این

به حسـرت , چو از خُلـد , آدم جُـدا 
شُـدنــدی دو دلـــــداده از هــم جُـدا

چو نوش آفرین رفت ومهرش بماند
سکندر به دل اَشکِ حسرت چکاند

غُبــار رهش تــا رسیـدی بـه چشم
کشیدی  چُنان گَرد ِ سُـرمه به چشم

نظــر کـرد , بـر صـورت ماه وِی
دل و جــان خود کــرد همـراه وِی

تـوان دیــد ,  در روی زیبــای یار
شکــوه و جــلال خـــداونــدگـــــار

سـواری کـــه پنداشتی پیــک بود
نه پیک , او مُحَـمد قُلی بیک بود

بـه دُبــا , بیــاوردی  از گـرمسیـر
یَــراق و تفنــگ و تبـرزیـن و تیر

یکــــی ز آشنــایــان دیــرینـه بـود
ظریف و سُخنـدان و بی کینـه بود

سکنـدر , هــم از دور بشنـاخـتـش
تـو گُفتـی بـه دل آتـش انــداختــش

بدانست از بـور, کان تُرک کیست
بر این بخت بد گُفت, باید گریست

ندانــم خدایـــا کـــه ایــن پوست خَر*
درآمــد چـو جـِن از کُجــا بی خبـر

بـه زیــر لب آهستـه گُفتی بـه درد
بــر ایـن آتشـم ریختــی آب ســـرد

زمیـن شوره  و شـور بادت قنـات
نبُد وقـت دیـــدار تـاجیـک و تــات

زِ نــزد سکنـــدر چــو جانــان بشُد
مُحَــمد قُلــی بیــک , خـنـــدان بشُد

سکندر , فشُردش در آغــوش تنگ
مُحَــمد قُلــی بیک هـم , بی درنـگ

جلـو بنـدِ اسـبِ سکنــدر بــه دسـت
گرفت وبگُفت این هَیون خسته است

کُجـا رفت خــواهی و راهــی شُدن
بتـرسی,  نمک گیــر خـواهی شُدن

درخـت لُر اَر چنــد , بی سـایه است
دلِ تُـرک , مَخـــدوم همســایـه است

بمــان , تـا نشینیـم بــا هــم بـه سور
دمی هــم بیـاساید ایـن خِنگ و بـور

به مهمــان بگــــردد فــــروزنده تَـر
اُجـــــــاق سیــــاه چــــادر ایـگــــدَر

سکنــدر , بـزد دسـت پُشتِ هَــیون
نهـــان کــرد از او آتـش انــــدرون

فـــروزان بمـانـــاد , گُفتــــا بــَرت
همیـشـه اُجــــــاق سیــــاه چــادرت

نـه هـــرگـــز دوبندیـت بـاشـد لَچه
نـه هــــرگـــز رفیـق تو بـاشد بَچه

اگـرچه تـو را گوشه ی  نان به جَد
کَمــانــدارِ تـاتـار هــــرگـــز نـــزد

نشایـد بـه وعــده شکــم کـــرد سیـر
بگــو تـا چــه آوردی از گــرمسیـر

بگُــفتـا : زِ سوغــات شهـر فرنـگ
چه خواهــد دـلت, دوربین یـا تُفنگ

بیـــاورده اَم , دوربیــن سـه قـــاب
زِ مهمیـز و زیــن تا یَراق و رکاب

هم از خُنج خُرما,هم از خشت دول
مسین جــآم جَهـرُم  ؛ نمدزین شول

کنــون رفت بایـد , زِ نزدیــک دیـد
وگـرنه چه حاصل , زِ گُفت و شنید

سکنــدر , دل آشـفتـه بـا وِی برفت
ولی , دل به همــراه وِی کِی برفت

بـه رفتـن  اگرچنــد ,  بی مِیل بود
نـرفـتـن , خَــلاف ادب مـی نمــود

از آن دَم کــه او گرم ِ این قـال شُد
دَمی , چون دَرازای یک سـال شُد

نبـودی چنــان که به رُخ می نمود
خود اینجا,دلش بر سر چشمه بود

نبودی جُز این چـاره و هیـچ رای
برفتنـد , با هــم بـه چــادُر سَـرای

بُهـون گشـت پیــدا و معشوقـه دور
زدی سُم بروی زمین خِنگ و بـور

هــم از رَشمه آویختـه زوج و فَـرد
به پیش بُهون , گُمپُـل سُرخ و زَرد

گُشـــاده دل  و تَنـگ بســتـه کَــمَــر
درآمــد بــه خدمـت همـــی ایگـــدَر

بـه گـرمــی پذیـرفتـش و بــــار داد
بـه بالیــن او بـالــش پَـــر نهـــــــاد

دو بـــا هـم نشستنـد,  بـی دیگــری
سُـخن در میــان آمد از هـــر دری
ادامه در قسمت بعد...

* پوست خر = خریدار پوست ( پوست گوسفند)