منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 07:

(10)

آب دادن نوش آفرین اسکندر را

***

چو نوش آفرین , مـات شمشـاد شُد
زِ شمشـاد  بـالای  او , شـــــاد شُد

به دل برگُذشتش کــه او تشنه است
دَرنگــی بَکــرد و  رَهِ چشمه بَست

نـه پَـروا , زِ تـاراج تُـرکـانـه کرد
نـه شمعش , تَرحًـم به پروانه کرد

بـه ابـرو خَم انداخـت , تا دشنه شُد
چنان چون که گُفتی بخون تشنه شُد

دو زُلـف سَمن سـا , سَمن بیـز کرد
دو نرگس , بـر او فتنه انگـیـز کرد

پـریشـان سَـرِ زُلف , بـر بــــاد داد
بـه او , رسـم عاشـق کُشی یــاد داد

صبورنـد , خوبـان بـه وقـت شکــار
هُـنـرهــا نمــاینــد ,  در وقـت کـــار

بـه هـوش اند , چون دختران عرب
کـه از نخلشـان تـا  کـه چیند رُطب

ندارنــد  پـَـروا ,  ز نـــاز و عَتـاب
بـه وقـتِ عتـاب از پـری رُخ مَتاب

خَـمِ زُلـف نوش آفرین , چون کمند
سکنـدر هم از کوهه ی زین , بِکَند

سکندر,  بـه زیر آمد از روی زین
چو شَنگرف شُد, روی نوش آفرین

تـو گُفتــی , سکنـدر ز نـو زاده شُد
چـو نـزدیــک آن ســـــرو آزاده شُد

هم انـــدر زمـــان او فرستــاد کس
به نزدیک آن تُرک مشکیــن  نفس

که بستـان از آن دلستـان ,جــام را
کـه دانــد از اول ,  سـرانجـــام را

که داند که این چرخ فیروزه رنگ
سَرِ آشـتـی دارد او , یـا کـه جنگ

هـُمای سعـادت , دراین پهـن دشت
کـه داند , بـه بام کـه خواهد گذشت

که دانـد , که در پَـرده ی غیب راز
چه بودست , جُز خالق کبک و بـاز

بگـو, ای بُـلوریــن تـن ,مــاه وَش
بدادم ,به دست تومن,هوش و هَش

گرفتی , شکاری کـه می خواستی
همان ,شاهکاری کـه می خواستی

خبـر داری ای شمـسـه ی دلبـران
چه کـردی بـه روز من و دیگران

هـم از خُفته در شب بَرد ,دُزد زَر
تو در روز روشن, بَری دل ز بـَر

نفـس در ره بـــازدم , مانـده است
که ای که شمیم تو درمان ده است

ز مــا خود اگـــر چنـد بیگـانه ای
بـرایــــم تـو آن  دُر یـکـــدانـه ای

مـرا , رهنمـون شـو بـه آب حیات
مـرا , رهنمـون شـو به شاخ نبات

مـرا  آب دِه , تــا گـلــو تَـــر کُنــم
مشــامم , ز مـُشکـت مـُعطــر کُنم

بگویش , کـه دارد در این آفتاب
لبِ تشنـه را سیــر کـردن , ثواب

سکنــدر , خـریـدار مهــر آمـدست
کمی مهربان باش, ای تُرک مسـت

فرستــاده شُـد ,نـزد آن خـوب چهر
رسـانـدش ســـلام و بگُفتش به مهر

کـه نـزدیک ظُهرست و وقتِ نمـاز
روان , خسـته از راه دور و دراز

مـرا  سرورم , خستـه و تشنه است
بـه نزدیکتـان , گر یکی جـام هست

از آن پیش , کاین بـاره خسته شود
نمـــــاز  مُســافــر ,  شکسـتـه شود

بکُـن مـَرحَمــت , تــا بنـوشیـم آب
که ره دور و گرم است,این آفتاب

از این گُفتـه : نوش آفرین شاد شُد
کـه بتـوان کنـون , نزد شمشاد شُد

دو یـاقـوت , آلـــوده کـردی به قند
که با پای خود , صیـدم آمد به بند

کنیزی به نزدش , سیـه چُرده بود
لُعــاب رُخـش,  آفتـــاب بُـرده بود

به رُخساره چون دیگِ مَطبخ سیاه
به  مَطبـخ , نِگون بخـت آرد  پنـاه

رُخش  بـود پیــدا  ز یک فـرسخی
کنیـــز سـیـه چُــرده ی , مطبخـی

سَرِ مَشـکِ چَرمینـه می کرد خِفت
به دَرمانـدگی , دستِ کُلفـت گرفت

بـه شیـرین زبــانی , مـَه ِ ایگـــدر
به تُرکی بگُفتش( تِز اُل سُو گَتِـر)

درین هیر و ویر و درین گیرودار
بیــامـد ســگِ  زَردِ زَنـگولــه دار

بـه چشمـه بیفتــاد و شُـد آب , گِـل 
چه خونها که گُفتی بکـردی بـه دل 

بـه رفتن همی کــرد ,کُلفـت شتاب
پیـــــاله بیـــــاورد بـــا مشـک آب

گرفتـی از او , مـَشک بـا جـام را
بـه فتـنـه  بیــــــالــود , بـــادام را

فریبا که با دوک و نخ بود و پَشم
نهــان از سکنــدر,  بِجُنباند چَشم

نبـاشد عجب گُفت , فَــــردا سحر
بیــایـد بخــواهـد تـو را , از پـدر

به چشمه روان , آب جوشد مُـدام
چرا آب ازمشک ,ریزی بـه جـام

از این گُفته, نوش آفرین , آب شد
هم از رَشک ,رودابـه پـُر تاب شد

سَحرنـاز , دسـت سَمَن گُـل گرفت
چو تیـر مُژه, صاف بر دل گرفت

سَحـرنــاز گُفتــــا : مجـالـــش بـده
سَمـَن طعنه زد ! گــوشمالـش بـده

نـداریــــــم  در دلستـانیـت , شَـک
بـه پـای تـو انداخــت بایـد , لَچـک

پَری دُختِ کیخا به صد شَرم وناز
سُخـن کرد کوتـــاه و رفتن , دراز

یقین داشت,اوعاشقـی مهرجوست
سکندر ,همان مـَرد رویای اوست

نسیمــی سَـــرِ زُلـف وی تــاب داد
دو رُخساره را , رنـگ عنـاب داد

پریشــان بِشُد زُلـف او در نـسیـم
زِ شَرم آمدش خوی بر روی سیم

هـوا عنبـرین شُـد , زِ مـُشک تتـار
بهـــاری پـدیــدار شُـد , در بهـــار

تو گُفتی که پـُر کرد ,جام ازگُلاب
چو ازمَشک می ریخت درجام,آب

پیــالــه گـرفـت  و بشُــد پیشبـــاز
چو کبکی , خرامان بشُد نــزد باز

در آن  دم  کــه نـزد سکنـدر بشُد
تـو پنـداشتـی , روز محشـــر بشُد

بـه زُلـف چَلیپــاش , در بنـد بُــرد
دلـش را , به سِحـر شکر خند بُرد

به هم چون رسیدند ,شمشاد وسَرو
بـه هـم دل ببستنـد,  بــاز و تَـذرو

به دسـت سکنــدر بــداد آن زمــان
هم از کیش رُخ, مات گشتش زبان

چـو مَحـو تمــاشــای آن خـــال شُد
به قامـت اَلِـف بود , چـون دال شُد

اگر چنــد بودش , دو لب دوختــه
دلــی داشـت , در سینه افـروختـه

بلرزیــد دستـش , گرفـت جـام ازو
کـه می دیــد منظور دل رو به رو

به دل چنگ می زد, رُخ مهوشش
چو پَروانـه می سوخت, در آتشش

دو پایش بشُد سُست و دل شُد تپان
شُدش در زمان خشک , آب دهان

چه سخت است , در محضر دلرُبا
نَیُفتـــادن   و   ایستـــادن   بـه  پا

چو در پیش روهست , منظور دل
بچــربـد  بـه زور خـِرد , زور دل

نظــر کـــرد , بـر جَعدِ مشکیـن او
شِکـن در شِکـن, زُلـف پـُر چین او

دل از بَس تپـیدش به بر بی درنگ
به پا خواست اُفتاد چون تِکه سنگ

به دل گُفت: اسکندر ازدست رفت
دل از وی گُریزان شُد مست رفت

بـه دل گُفت : از بنـد زُلفـش بترس
به اوگفت دل:این چه پَندست ودرس

شِکَن مویِ دلجـو  , مَــرا می کِشد
نه من می روم , او مَــرا می کِشد

چو کـــار سکنــدر ز دل , زار شُد
سکنـدر ز دل لـــرزه , بیـــدار شُد

پُرآشوب دیدی ,دل از شَرم و مِهر
درآن رستخیــز خط و خال و چِهر

نظر کرد , پایـش بـه گـِل می رَود
بـه خـود آمــد و دیـــد دل می رَود

چو دیوانگـــان در رُخش خیره شد
قُشـونِ عـَرب بـر عَجـم , چیره شد

رهــایــی نَجُستـی ,هـــم از بنــد او
گُــزیــدی بـه دل  مهـر و پیـوند او

ببسـتـی  بــه  زُلـفِ  دلارام  ,  دل
چنـیـن کــــــرد بـایـسـت , آرام دل

چو , دل شُـد بـه زُلـف دلارام گیـر
بــزد نعـره بـــر دل,  که آرام گیـر

بـه دل گُفـت : رفتی , برو برنگرد
اگر باز گــردی  ,  بمیـری  به درد 

وزآن پس بر او,  زیـرِ لب ، آفرین
بِگُـفـت و خُــدا را سُـتـودی چنیــن 

بنـــازم , خُــدایی کـــه نــاز آفـرید
خُـدایی که هـم کبک  و بـاز آفـرید

به این چشمه سوگنــد و ایـن آفتاب
ازاین پس, نه آرام دارم نـه خواب

از امـــروز , تــا ســر نهندم  لَحَد
دلـــم , در هـــوای رُخش می تَپَـد

ادامه در قسمت بعد ...