منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 06:
(9)
نظربازی اسکندر با نوش آفرین
***
نظـر کــــــــرد , اسکنــــدر گـاوشـَـه
درآن چشم و آن زُلف وآن رویِ مـَه
چو مجنـون , کُمِیـت دلـش لنـگ شُد
دهان خُشک و رُخ ارغوان رنگ شد
نگــاهـش نگـشـتـی ز دیـــدار سیـــر
از آن چشــم آهــو وَشِ شیـــر گیـــر
بـه دل خواسـت پنهــان کُند مِهـر او
بشُـد تـرجمــان دلـــش , چِهــــر او
توان خواند ,از رنگ رُخ, راز دل
توان گـوش دادن , بــه آواز دل
تـو گُفـتی بگُفـت آن به نـاز و عتاب
پیــاده شـو و پــا در آر از رکــاب
همــانـم , مـن آن تُـرک عــاشق کُشم
کـــه از کُشتـن عاشقــان دل خوشــم
منــم , بـا دو تــا نـرگس پـُر خمـار
منــم , بـا دو لعــلِ لـبِ آبــــــدار
من آن تُـرک مستـم کـه دل می بَرَد
بـه یـک دیـدنـم , رنگِ دل می پَرَد
من آنـم , کـه رویـد بـه فصـل بهار
بـه رنـگ رُخـم ,لالـه در کوهســار
بـه رُخ , رنـگِ سـُـرخِ گُـلِ لاله ام
شکــر شــاهدی شــانـزده ســـاله ام
نبیـنـــی بــه بـــاغ اِرَم , نـرگـسی
چو چَشمم , که دل بُرد از هرکسی
به زُلف و به رُخ شـاه خوبان منم
ببوســد زمیـن پــا و گُــــل دامنـم
مـرا هست خورشیـد , تــاج سَــرم
ثُـریـاسـت , زینـت دِهِ اَفســـرم
بیــــا و ببیــن , رستخیـــز مـــــرا
دو تـــا نـرگس مسـت خیـــــز مرا
دو نرگس , اگــر پـُر کرشمه کُنم
دو تا جو روان زآن دو چشمه کُنم
دل از من بِکَن , دست از من بِـدار
که چون تو دل اُفتـاده دارم هـــزار
تو گُفتی , بگُفت این زِ روی نیاز
کـه تُندی مکُن ,بـــا سکنــــدر بساز
زِ خوبـان , اگـرچـه جَهـانـست پُـر
چه گویم , که مُشکل پَسند است لُر
دلم هست چون سیروسرکه بجوش
" بِگِـر زیر بالُم که رَهدُم زِهـوش"
پَسندیـدمـت , چون کـه دیدم تو را
چو دیــدم تو را , برگُزیـدم تو را
به من عشق , تا آب حیـــوان بداد
کـلیــد دَرِ بــــــــاغِ رضــوان بـداد
به چشمم ببین گُفت : دل آن کیست
نگــــارم یکی , کردگــارم یکیست
سِکنـــدر مَنَـم , سرکش و غَـرًه ام
سِکنـــدر مَنَـم , شیــر ایــن دَره ام
منم من , همان شیر با بُرز و یال
که دیدست , شیری رَمَـد از غزال
ندانم نگــارا , چه در چشم توست
که سهلم نماید, زجان دست شُست
دلــم کــاه و چشمان تو کَهرُباست
ندانــم بـُتا , این کِشش از کُجاست
تـو را آن کـــه زیبــا و ناز آفرید
مُــــرادِ مــرا , در نیــــاز آفرید
ادامه در قسمت بعد ...
