منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 03:

(4)

پرسیدن اسکندر از شبان , نام وی را

***

نظامی چه خوش گفـت در پنج گنج

که رحمت بر آن دیده ی نکته سنج

بــه شوق آیــد آن عاشق بی قــرار
کــه از دیگــران بشنود وصف یار

شبــانـی رَمه داشــت نـزدیـکـشـان
طلب کــرد و بگرفت از وی نشان

بگُفــت و نشــان داد او را به دست
کـه در جمــع آن تُـرکتـازانِ مـست

همـان کـه خَرامد ,چـو کبـک دَری
همـان کـه براو رَشک وَرزَد پـَری

همــان کـه دو تا نرگسش دلرُباست
همــان کـه قدش , سِدرَه المُنتَهاست

همــان کـه به یک چشم برهم زدن
تَـوانــد ,  دل از چنـــگ آدم  زدن

چه نامست واز باغ کی خاست این
بگُفـتـــا : گــُلِ بــاغ کیخـاست این

مَهـیـن دُخـتِ عبـــاس کیـخـاسـتـی
بـه طَنــازی از کــودکــی خاسـتـی

نگـــاری , نـدیــدم بـه زیبـایـی اَش
به رشکند خوبان , زِ رعنـائـی اَش

به زُلـفش ببیـن گُفت : زُلـف پَــری
به چشمش بخوان گُفت: افسونگری

ببین گْفـت : آن  نرگسـان  عّـــذاب
ببین گْفـت : آن  سْرخ لّعــل  مْذاب

ببین در رُخش , روی زیبـای حور
به مویش , ببیـن مـوج دریــای نور

میـــان همـــه نازنینـان , سَـر است
زِ قشـقــایی و تیــرۀ ایگــــدر است

مَـهِ  ایگــدر باشــد ایــن سَــرو نـاز

که هــم دل ستان است و هـم دلنواز

مَه ایـگــــدر , باشــد ایــن ماهــتـاب

نه هر گُل که سُرخ است دارد گُلاب

سکنـدر بــه او گُفـت : باشــد چنـان
کـــه فـرمـودی ای مرد بسیــار دان

کَــرَم کـــرده با من زمانی به ایست
بگــو ناوَکَـش ,تِشنه ی خون کیست

بـه من گـو: چه نام است آن نازنین
که از ناوَکـش خون چکـد بر زمین

بگُفتــا : که نوش آفـرین نام اوست
زِهی کوکب بخـت , بر بـام اوست

چواودرصدف نیست دُرِ خوشآب
بـه رُخساره هـم , پنجـه ی آفــتاب

بنـاگــوش و انگـشت نوش آفــرین
بَـرَد دل,  نـه بـا گوشوار و نگیــن

سکندر به چوپان چنیـن گُفت بــاز
که بختت جوان باد و عُمرت دراز

نگُـفتی گُلش خسته از خار کیست

بگُفتا : بگو : کی خریدار نیست؟!

هـواخــواه آن سُــرخ لبهــــای غُنج

ز قُرتاپسی هست تـا خِشـت و خُنج

نـدارد بـرادر نـه خواهـر نه شوی
دلی بستـه دارد بـه هــر تـار موی

دُرش درصدف, پاک وناسُفته است
بر ایـن دُر, نیازیــده صَراف دست

بپـرسیــد :  از چرخـش روزگـار
بـر این گُل گُذشتست چندین بهــار

بگُفتـا : که بـر این گُلِ خوش نگار
دَه و شش زمستـان گذشت و بهـار

سکنـدر از ایـن گُفــته دلشــاد شُد
ز غـــمبــاد انــــــدوه  , آزاد  شُد

جهان شُد به چشمش دل انگیز تـر
دلش گشت در کــــار وِی تیز تـر

بدو کــرد چون بخت و اقبال رو
زِ کیخــا بپــرسیــد و از حـال او

بگُفتــا: به جَرکان بـُود این زمان
کمــر بستــه در خدمـت ایلخــان

گُمانـم کــه با ایــل واَحشام , سِه
شـبِ دیگــر آیــد بــه قُــرتـاپَـسِه

بپـرسیــد :  آنگـــاه از مــادرش
زِ بـــاغ گُــلِ نَســتَـرن پَـروَرش

بگُفتـــا به اسکندر ای سرفـــراز
که سودابه است نام آن سَروِ ناز

که سُودابه خود خویشِ کیخا بُوَد
دبیــر و سخنــدان و زیبـــا  بُوَد

نبـاید چــرا گُفت افسـونگــرست
گُلی را که سُودابه اش مادرست

فُزونتربه حُسن است دُختر به ناز

رُخش قبــله گردانِ ایل از حجـاز

ادامه در قسمت بعد ...