منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 02:

(2)

در صفت جوانی

****

اگـــر ,  در جـوانی نمـایی درنگ
جـوانــان , نترسنـد از نـام و ننگ

جوان را سری هست, پرشور وشَر
جـوانـی سـت , آتـشـفشـان در بَشَـر

جـوانی جُنونی سـت , مقـبـول دل
بمـانـد جُنـون در جـوان , تـا چهل

جوان ,چون بِشُد جمع با ایـن چهار
سَـمنـد و تُفنـگ و بهـــار و شکــار

بـه مستی , دل خویش مجنون کُند
سر از طاعـت عقــل , بیـرون کُند

دو پای خرد, درجوان در گِل است
مَهــار جوانـان , بـه دست دل است

***

در باب تمرکز در معشوق

به یکـجــا  دل   عاشقـان    جـوان           

نبــاشـد مُطـیـع   زمــان و مکــــان

خوشا آنکه دل در تب عشق سوخت        

نظـر غیر معشوقه از غیر دوخــت

دراین عرصه باشد کسی مرد عشق        

که دارد به دل, تـاول از درد عشق

تو مغــروری  و  طبع  گُستـاخ  تو         

به پـا , نشکــنـد  با تبـش شــاخ  تو

نخوانــدی مگــر اینکه پرویــز شاه          

کــه هـم صاحب تخـت بود و کُـلاه

چو دلـداده شُد ، شـاه گــردن  فَـراز   

به شیرین که  بـُد  ماه ارمن  به ناز

نه کـــام  دل آســان به چنگ آمدش   

که جان بر لب و دل به تنگ آمدش

پنـاهـش بــه  تدبیـر  شــاپـور   بود            

خردبیـن جهـان بین  او   کور  بود

به شیرین رُخی گشت پرویز مست          

به زانو در آورد و شاخش  شکست

چنان  عشق ،  شمع  طرب ساختش          

که   آخر  سر  از  شاهی  انداختش

(3)

دیدن اسکندر نوش آفرین را

***

چه در پایِ چشمه, چه بر روی بام

نطر نیست بـر روی خوبـان حرام

سکندر, گُذشت از لَبِ چشمه ســار
چو شاهین,  بیُفتاد چشمش به ســار

بـه نزدیکشان , جای یک قـاش بود
سگی زرد در حـــــال پرخـاش بود

دراو خیــره گردیــد و مالــید چشم
نَشُـد بـاورش , آنچـه را دیــد چَشم

چو ازدور دیدش, شُدَش پای سُست
هم انـدر زمان, دست از دل بِشُست

تـو گُفتی , دل خویـش رامـش بدیـد
چو سَـرو صنـوبر خرامـش , بدیـد

بــه دزدیگــی کــرد  در وی نظــر
رُخی دیــد ,  تـابنـــده تــر از قمــر

بـه یکبــاره افســار مرکـب گـرفت

شگفتـانـه انگـشـت بـر لـب گـرفت

بر آن چهره, تــا مهـرورزان شُدی

همه تـن , چُنـــان بیـد  لَرزان شُدی

نظر کـــردن و نــاز دیــدن همــان
بلـرزیـــدن   و دل  تپـیــدن همــان

چـو شیدا شُدی,دست از دل بشوی
به مستی برانگیز,صد های و هوی

فـــراز  بُـلنــدی دل , پَـستـی است
که بیدل شُدن, رَمز سرمستی است

به اَفسون,توگُفتی که آن تُرک مست
دل از وی  رُبـود  و زبـانـش ببست

سکنــدر, نماندش به رُخ هیچ رنگ
دلـش را بیفـشُرد , تُـرکی  به چنگ

بگُــفتـا : خُــدایـــــا ,گُذشــتـم بـسی
مـن از خــاک دُبــا بــه قـُرتــاپسی

زِ تُرکــان , بَسـی ماهـــرو دیده ام
سَهی سَــرو غبغـب گـلـو , دیده ام

از ایشـان , یکی پنجه بـر دل نـزد
بـرای یکیـــشـان , دلــــم کِـل نـزد

نبُرده دل ازمن ,کس اینگونه مست

که ایـن کبک قُرتـاپسی, بُـرده است

خدایا , که بود این که آرام و هوش
زِ من بـُرده از روزن چشم و گوش

خُدایــا ,  به چشـم سیـاهش چه بود
کــه از ژرف جانــم , بـرآورد دود

کــه تـا  دیــدمـش ,  بُــرد  آرام من
ز ذهــنــم , فـــرامــوش شُد نام من

نگاری به عمرم,چنین شوخ وشنگ
نـدیـدم ز تُـرکان, از اینسان قشنگ

وزآن پــس بگُفتـــا به سوز و به آه
کـه ای بـر فـلـک , صاحب بارگـاه

هــرآن کس تو خواهی حبیبش کُنی
به رُخ,  ایــن چنیـن دلفـریبش کُنی

تودانی ,که درپرده هم تخت کیست
فُــروغ رُخـش, طالـع بخـت کیست

چه می شُد, از این سرو آهــو خرام
سکنـدر, شبی می رسیـدی بـه کــام

چه می شُد ,که این نوگلِ  دل فُـروز
به شب ماه من بود وخورشیـد روز

ادامه در قسمت بعد