منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 01:

(1)

آمدن نوش آفرین به کنار چشمه قُرتاپسی

و دیدن اسکندر , او را

***

خرامـان غــزالان ســی  دَرَه ســـی"
بــه سرچشـمـه ی آبِ قُـرتـاپـَســــی 

بـرفتنــــد بــا  کُـلفــت و خـواســتـه

سَــر و روی و بـــر جـمـله آراستـه

یکــی از یکــی دلستـــان تـر به نـاز

خُــداونــــدگـــــــاران  زُلـــف  دراز

یکـــی ایــــل آشــــوب بـودی لبـش

یکـــی فتـنـه انگـیخـتـــــی غبغبـش 

یکی رَشک خورشیــد بـودی و ماه

یکی را بـه لـب بـود خـــــال سیــاه

یکی خوب چهــر و یکی ماهـروی
یکی سَــرو بـالا ، یکی مـُشکمـوی

یکی نــازپـــرورده ی مهـــر بــود

یکی نازنیــن تُـرکِ گُلچهـــر بــود

نـدانــم کـــه دُبّـــا به خُلد اندر است

و یــا آب  قُـرتـاپـسـی کـوثــر است

و یــــا گـــوشـه ای از بهشـت برین

فتــــادست از آسمـــان بــــر زمیــن

کــه خاکش دهد مُژده ی دوست را
و آبـش طَــراوت دهـــد پـوست را 

و یـــا هست این خاک مینوسرشت

نظـــر کــرده ی حوریـــان بهشـت

به یـزدان که تُـرکان پِیـکـر بُلـور

ندارنــد چیـزی کـم از حُسنِ حـور 

به رُخ چون بهارند پُرآب و رنـگ

پـَری پیکر و شوخ چشم و قشنـگ

 

بــه لـب چون بیـــارنـد لَفــظ  دَری

هُنــرهــــا  نمــاینـد , در دلبــــــری

 

همـه قـنـد و دلبنــد و شیــرین نمک

همـه شوخ و آهـــو وَش و تیــزتـک

 

بــه دُبّـــا تَــوان دیـــد مَستــان هـار

فَریبـــا و نـاری گُــل و گُــل بَهـــار

بــه دُبـّا اگــرچه بــه رود اسـت آب

ولـــی رودِ رودابـه است از گُــلاب

صَنـوبــر اگــر دَمخــور سُنبُل است
سَحَرناز"ناز" و سَمَن گُل "گُل"است

میــان هـــــزاران گــل خوش نگــار
پسنــد دل اُفـتــد یکـــی از هــــــزار

پسنـد دل از لاله رویـان , یکیـست
ندانــد کسی جـوهـــر عشق چیست

چو جان در بدن,عشق در دل نشست
چو گهرو شراب است این حسِّ مست

نهد پای در دل , به یک غـمزه ای
بلـرزانـدش , چون زمین لـرزه ای

هم از روی خوبان حوری سرشت
طـــراوت پـذیـــراست اُردیـبـهشت

که بی روی خوبـــان سیمین عُذار

سُوقانلــو نـــدارد صفـا در بهــــار

همه دختـران در خَـــرام و سُـــرود
بـه سر چشمــه رفتنـــد از پای رود

میانشان یکی شاهدی شوخ و شنگ
دو زُلـفش چلیپـا دو چشمش قشنـگ

کشیـــده قَــدَش رَشـک سَـرو سَهی
فُـــــروغ رُخــش فَــرِ شـاهنشهـــی

دو زُلفش , دوتـا  مار خُفته به گنج
زِ سیمین بَرش , رُسته جـُفتی تُرنج

لبـش لعـل و ابــــرو هــلالـی بـُدی
به لب ,جــای بوسه چه خالی بـُدی

در آن انجـمـن , از هـمــه  نــازتـر

سهی سروش از سرو شیــراز، سـر

بــه تـن پیـرهـن از گُلِ یاس داشت
مَریــــزاد دستی که این یاس کاشت

زِ بـــــاغ گـــــُلِ یــاس پیــراهنــش
گُلِ یـــاس می ریخـت بر دامنـــش

کمـــــان دو ابــــروی او دلـپـسنــد
لبش کــانِ شکر ، دهان کــانِ قنـد

فتــــاده خَــمِ زُلــف او روی دوش

دوتـا "گوش آویز" بودش به گوش 

چو گُل در چمن بود, دامـن کِشـان

سرِ زُلـف او , مُشک وعنبـرفشـان

لبـش بـــود , همچون عقیـق یمــن

رُخش بـــود , شکـــلِ  گُـلِ نسترن

تو گُفتی که کفشش به پا, کبک بود

سُخـن گـُفـتـنش , آذری سَـبـک بود 

دو گیـسو , رها کرده در دستِ باد

خرامــان شُــد آن دختــرِ ایـــل زاد 

بیـــامـد لـبِ چشــمـه  بــا دُختــران
خودش مـــاه و بر گِرد او اَختــران

برافـــروخت رُخ , رونـقِ گُل بِبُرد
بخـنـدیــد  و  آرام  بُـلـبُــــل  بِبُــرد

شکُفتـه بــه رُخ بـَر بـُــدی لالـه اش
سکنــــدر بدیــــد و بشُــد والـــه اش

(سکندر) که بی دَرع و دِشداشه بود
ز نـسـل اســدخــان عَــکـــاشــه بود

جـوان بود و جویـای کشف جهـــان
پـدر بـر پـدر , بـود سـالار و خـان

به سر,هرکه را شور فرهادی است
چنـان دان ,کـه از ایل بـابـادی است

در آن روز , اسکــنــدر گـــاوشَـه
به دل , غافـل از بازی هور و مَه

سَـــواره بُــرون شُد به هَمـراه وِی
سَـوارانـــی از نســــل دارا و کِـی

همه , سـر پُر از بـاد و جوینده نام
بـه سَمـتِ بُروجـن کشیــده لِگــــام

خریـدنـــــد اَسبـاب و بستنـد بـــار

بـه نقـنه گـرفتنـــد چنـــدی قــرار 

وَز آنجا,  زِ کجراه سی دَرَه سی
روانــه  شُدنـدی  بـه قُــرتـاپَسی

به سی دَرَه سی,آن صَنم روی را
بـدیـد آن سهی سَــرو دلجــوی را

بدید آنـکه زُلفش پُر از تاب بود
بدیـد آنـکـــه لعلش می ناب بود

نگاری,که نازش خریـدار داشت
بهاری,که سَروَش گُلِ نار داشت

فـشُردی به دنـــدان کُـلـفتی لـب
به زیـر لب آهسته گُفتـی عجب

نـدانــم به نزدیک باشی چه جور
چنین که دل از من ستانی ز دور

پَـری یـا فـرشتــه , نـدانـم چه ای
شگفتـا , شگفتــا , شگفتــا که ای

ادامه در قسمت بعد ...