منظومه ( اسکندر و نوش آفرین ) قسمت 04:

(5)

رسیدن اسکندر و نوش آفرین به هم

***

سکنـــدر ســر از پــای نشناختی
خِرَد گُم شَوَد چون که دل باختی

کشیـدی بـه تُنــدی رکــاب گران
زِ جا کنده شد اسب در زیر ران

دل او به جوش آمد و هوش رفت
زِ نــزد شبــــان نَمــد پـوش رفت

به دستـی عُنان و به دستی تُفنگ
میـــان خِـفت کـرده قطـار فشنگ

بــه رقـص آمدش اسب زیر عُنان
بیــــامــد بــرِ او ,گُــواژه  کُــنـان

هــم  از گَـَردِ آن چَرمـه ی راهوار
بشُد  گُــم , لِگـام و سِتـام و سَــوار

زِشوری که بودش بدل خون به رگ
دویــد و دَوان از پِــی بـــاره سگ

رَمیـدی زمین ، با شتاب  از بَرَش
فـلـک بـود ثابـت  , فَــرازِ سَـرَش

سبک بـاره را سَمـتِ چشمه دَوانـد
سگ از باره ی تیز تَک جای ماند

جوان را سری هست,دور از خرَد
زمــان , پَـــردۀ جهــل او می دَرَد

چو شُد نـزد سَروِ سکـنـدر شکـــار
شُـدش مـــایـه ی حُسن او آشکـــار

زِ بس,او دل انگیز و مَهـرو بـُدی
نه شیرین,که شیرین تراز او بُدی

سـواران , زِ بالای  سی دَرِه سی
بـه یکبــارگی , سَمـتِ  قُــرتاپسی

به قیـقــاچ گشتند هــر یـک رَوان
بـه دُنبــالِ دلـــداه ی  سَـر گــران



(6)
دیدن نوش آفرین اسکندر را
***
ازآن ســوی , نوش آفرین بنگرید
میـــان ســواران , ســواری بدیـد

یکی دید , چون یـوسف دلستـــان
بـه دور از زُلیــخـا و آن آسـتـــان

بـه خِنگ سـفیــد و بـه زیـن سـیـاه
بـه سَــر اَنــدَرش خُسروانی کُــلاه

چـو پیش آمــد آن بَختــیاری ســوار
برفت از سَرَش هوش و از دل قرار

بـه دل گشـت , مُشتــاق دیــــدار او
زُلیخـــا صفـت  , شُـد خریـــدار او

چو نزدیک شُد , روی ماهـش بدید
بَر و کِتـف و زُلـفِ سیــاهـش بدید

بیـــامد چو نزدیـک و نزدیـک تـر
از آنچه گُمان داشت , بـُد نیک تـر

بـه بــالا ,چو شمشـــاد باغِ بِهشت
دل اَفروز رُخ ,چون چراغ کِنِشت

بَنــاگــوش سیمـین, زِ سُنبُـل سیـاه
نَبـُد, گر چه بودش دو کاکُل سیـاه

در اِستـــاد ,سَـــرو خـرامــــان او
کــه دل سر کشیـدی  زِ فرمـان او

چو مستان , به چشمان او بنگرید
به چشمان او , جوشش عشق دیـد

سیـاوش رُخی , بر سَمندی سوار
بدید و چو سُـودابه شُد بی قـــرار