کار دل است / نظم سروده /

گر غـــزل های من دلشـده امــــروزی نیست
دست من نیست عزیزان به خدا کار دل است

بــا دل کـــم خــرد سر بــه هـــوایــم چه کنم
تاب آن هـــم کــه نـدارم کـه ببینم خجل است

طمع مهــــر و وفــــا هم کــه نـــدارم  از دل
با وجودی که دل من هم ازاین آب وگِل است

تا چهل ســـال مـرا دل به نگـاهی خوش بود
غافل از اینــکه حد عیش جوان تا چهل است

ســر نمی پیچــد از آبشخــور احســـاســم دل
تـرک ایــن عــادت دیرینه کجــا مُحتَمِل است

گـرچه در ذات , میان من و دل فاصله نیست
ظاهــر امــر گـــواهـــی دهــد او مستقل است

رَدِ  دل را زدم و بُـــرد مـــرا  تــا  سَرِ زُلـف
رشتـــۀ الفت مـــا بیـن بــه کجــا متصل است

ایــن میــــان یـــا دل من  اهـل خــوارج  باشد
یـــا کــه شهرو , به گمان دلم از مُعتزله سـت