زیارت ( نظم سروده )
در صحن حَرَم چشم مــن افتـــاد بـــه ماهی
زیبـــا صنمی , سـرو قـدی , زُلـــف سیاهی
مــاهی کـــه سلاطیـن عجــم هیـــچ ندیدند
ماننـد رُخش را بــه حرمـخـــانۀ شــــاهی
بنشسته و بـا چـــادر گُـلـــدار سفیـــدی
می کــرد تمـــاشــــای حَـرَم گاه به گاهی
چـون باغ پُـر از میـوه که یکباره شَوَد سبـز
آن هــم بـه سَــرِ راه یـکـی فــوج سپـاهی
گفتم به دل ای دل که بدان قیـمت این وقت
این وقت کـه در آن و در این منصب و جـاهی
لـرزیــد دو زانـــوی من و سست شُدم پــای
تسلیــم دوجــادوش شُــدم , خـواه , نخواهی
دل گـفــت کـــه بنشین نظـــری سیر ببینش
هـــرچنــــد کـه دل سیر نمی شد به نگاهی
ترس مــن دلـــداده از آن بـود , نویسند
در دفتـر اعمـال مــــن زار گنـــــــاهی
تا گـوشـۀ ابـرو بنمود بُــرد دلـــــم را
چـون بـاد کــــه با خود ببرد یک پَرِ کاهی
در سینـه دلـــم در طپش افتــــاد و تقلا
آنسان کــه گرفتــار شَـوَد کفتـــر چـاهی
دیـــدم کــه خـلاف ادب و منطـق عقــل است
نــاموس کسان بــــود , نه دافِ سَرِ راهی
گفتــم بــــروم پــــای ضریح بست نشینم
در صحن نمــانم پِی اعمــــال مُنـــــاهی
در پــــای ضـریح هوش و حواسم بَرِ او بـود
دیـــدم کــــه مسیـر من و دل هست دوراهی
میگفت دلـم ازچـــه نشستی حَـــرَم آنجـاست
تـا چنـــد بــــه غفلت بکُنی عُمر تبــاهی
دیـدم کـــــه فتــادست میان من و آن یار
از بخــت کجـم فـاصـــلۀ نــامُتنـــــاهی
دستــم زِ ضریح کَنــده شُـد از شوق که شاید
در صحن زیـــارت کُنــــــم آن فیـض الهـی
هــرچند از این صحـن به آن صحـن دویدم
انگــار شُد او آب و فـــــرو رفت به چاهی
او رفتـــه و از مـن جَسدی خُشک به جا ماند
من مانـدم و مانـدی به دلــم حسرت و آهی
آخــــر زِ چه شَهرو نکُند شکوه از این بخت
هــر بـار بـــه نوعی بــه سـرم هَشت کُلاهی
